उराशिमा तारो

मायबोलीवरच्या मराठी भाषा दिवस कार्यक्रमा अंतर्गत केलेले  भाषांतर   

ही कथा वाचल्यावर मला नेहेमी रवैतक राजाची कथा आठवते. त्यामुळे ही जपानी कथा भाषांतरीत करावे असे वाटले.शिवाय मुलांसाठी असल्याने माझ्यासाठी भाषांतरीत करायला सोपी होती.

------
उराशिमा तारो

浦島太郎
Kusuyama, Masao 1884-11-04 /1950-11-26
http://www.aozora.gr.jp/cards/000329/files/3390_33153.html

लेखक: कुसुयामा मासाओ
भाषांतर : स्वप्नाली मठकर (सावली)

१.

फार फार वर्षापूर्वी समुद्राच्या काठी उराशिमा तारो नावाचा एक कोळी रहात होता. तो रोज सकाळी समुद्रावर जाऊन मासे पकडून आणून आपले आणि आई वडलांचे पोट भरायचा.
एकदा असाच समुद्रावरून मासे पकडून परत येताना त्याला पाच सहा मुलं घोळका करून उभी असलेली दिसली. "काय झालं असेल बरं?" असा विचार करून उराशिमा बघायला गेल्यावर त्याला मुलांनी एका कासवाला पकडलेलं दिसलं. मुलं त्या कासवाला काठीने ढोसत , दगडाने मारत होती. ते पाहून उराशिमाला फार वाईट वाटलं.
"अरे त्या कासवाला असा त्रास देऊ नका. तुम्ही सगळी चांगली मुलं ना!"
"तुम्ही उगाच काळजी करू नका. काही झालं नाहीय्ये. आम्ही खेळतोय." असं उद्धट उत्तर देऊन मुलं कासवाला छळतच राहिली.
उराशिमाला त्या कासवाची फारच दया आली म्हणून तो मुलांना म्हणाला "बरं, मग मी ते कासव विकत घेतो. मग तर झालं?"
हे ऐकताच एका सुरात "हो चालेल" असं म्हणून मुलं पैसे घेऊन आरडाओरडा करत निघून गेली.

इकडे "हं हं आता घाबरू नकोस बरं का." म्हणत पाठी खालून नुकतंच डोकं बाहेर काढलेल्या कासवाला थोपटत उराशिमा समुद्राजवळ घेऊन आला आणि कासवाला हळूच पाण्यात सोडलं. आनंदाने पाय हलवत पोहत कासव पाण्यात निघून गेलं.

असेच दोन तीन दिवस गेले. नेहेमीप्रमाणे उराशिमा सकाळी बोट घेऊन पुन्हा समुद्रात गेला. आज तो बोट वल्हवत वल्हवत समुद्राच्या बराच आत पर्यंत गेला. अचानक मासे पकडत असताना त्याला "उराशिमा , उराशिमा" अशी हाक ऐकू आली.
आपले वडील आहेत का काय असे वाटून उराशिमाने वळून इकडे तिकडे बघितले. पण त्याला कोणीच दिसले नाही. त्याच वेळी एक कासव मात्र बोटीच्या अगदी जवळ आलेलं त्याला दिसलं. आणि आश्चर्य म्हणजे ते कासव माणसाच्या आवाजात उराशिमाशी बोलायला लागलं.
"मला तू परवा त्या मुलांच्या तावडीतून सोडवलंस म्हणून तुझे खुप खुप आभार. आज त्याची परतफेड करायला मी आलोय."
उराशिमाला अजूनच आश्चर्य वाटलं. "असू दे रे. आणि खरच परतफेडीची काहीच गरज नाहीये."
"नाही नाही खरच तुझे खुप खुप उपकार आहेत माझ्यावर. बरं तू समुद्रामधला राजमहाल पाहीला आहेस का?" कासवाने मनापासून विचारलं.
"नाही. कधीच पाहिला नाहीये मी. पण हो लहानपणापासून त्याच्या गोष्टी मात्र खुप ऐकल्यात."
"मग मी तुला त्या राजमहालात घेऊन जाऊ शकतो. आवडेल का तुला तिथे यायला?"
"वा! काय मस्त कल्पना आहे. पण मी तिथे कसा काय येणार? तो तर समुद्रात खुप आतमध्ये आहे ना? आणि मला काही तिथपर्यंत पोहोता येणार नाही बाबा." उराशिमा म्हणाला.
"तू अज्जिबात काळजी करू नकोस. माझ्या पाठीवर बसवून मी तुला घेऊन जाईन." आपली पाठ दाखवत कासवाने सांगितलं.
धाकधूक करतच उराशिमा कासवाच्या पाठीवर बसला आणि कासव पांढऱ्याशुभ्र लाटांवर स्वार होऊन निघाले सुद्धा. थोड्याच वेळात लाटांचा सळसळ आवाज कमी होऊन समुद्राच्या तळाकडचं स्वप्नातल्या सारखं निळशार पाणी दिसायला लागलं. तेवढ्यातच सगळीकडे प्रकाश दिसायला लागला आणि पांढऱ्याशुभ्र वाळूचा एक रस्ताच समोर दिसायला लागला. रस्त्याच्या एका टोकाला एक मोठा सुंदरसा दरवाजा होता. त्याच्याही पलीकडे सोन्याचांदी सारखे चमचम करणारे उंच मनोरे होते.
"पोचलो बरं का आपण महालाजवळ. आता जरा वेळ थांब इथेच." कासवाने उराशिमाला पाठीवरून उतरवून दरवाजाने आत जात सांगितले.

२.
आत वर्दी देऊन कासव पुन्हा बाहेर आले आणि उराशिमाला घेऊन जायला लागले. वेगवेगळे सुंदरसे मासे बघत बघत आत जातानाच एक सुंदर तरुण राजकुमारी आपल्या दासींबरोबर येताना त्याला दिसली. तिच्याबरोबर महालात जाताना रत्नखचित छत , आणि पोवळे आणि रत्नांचे बनलेले खांब बघून उराशिमा अगदी दिपून गेला. तो महालाचा परिसर सुंदर सुवासाने आणि संगीताने भारून गेला होता. चालता चालता ते एका रत्नखचित चकाकणाऱ्या भिंती असणाऱ्या मोठ्या कक्षात आले.
"उराशिमा , त्यादिवशी कासवाला वाचवल्याबद्दल तुझे खुपखूप आभार. आमच्या या महालात तुला हवं तितका दिवस राहून आमचा पाहूणचार स्वीकार कर." असं म्हणत राजकन्येने त्याला आदराने प्रणाम केला. त्यानंतर वेगवेगळ्या प्रकारचे माश्यापासून बनवलेले खाद्यपदार्थ आणि वारुणी त्याला सादर करण्यात आली. दासी नृत्य आणि गायन करून त्याचं मन रिझवू लागल्या. उराशिमाला अजूनही हे सगळं स्वप्नवतच वाटत होते.
खाऊन पिऊन झाल्यावर राजकन्या उराशिमाला आपला महाल दाखवायला घेऊन गेली. कुठल्याही कक्षात बघाव तर सगळी कडे, रंगीत सुंदर रत्ने आणि पोवळी जडवलेली. सगळा महाल नुसता चकाकत होता. "आता आपण चार ऋतू बघायला जाऊयात" असं म्हणत राजकन्येने उराशिमाला एका मोठ्या दरवाजाकडे नेले.

"हा पूर्व दरवाजा. वसंत ऋतूचा!" असं म्हणत दरवाजा उघडला तर काय आश्चर्य सगळा देखावा एकदम बदलला. समोर गुलाबी बहराने फुलून गेलेली चेरीची झाडं चित्राप्रमाणे उभी होती. कोवळ्या पालवी फुटलेल्या फांद्या वाऱ्यावर हेलकावे घेत होत्या आणि चिमुकले पक्षी त्यावर गाणे गात झोके घेत होते. फुलपाखरे फुलाफुलांवरून उडत मध पीत होती.

तितक्यात "हा दक्षिणेचा दरवाजा, ग्रीष्माचा!" असं म्हणत राजकन्येने दुसरा दरवाजा उघडला आणि डोळ्यासमोर ऋतू बदलून सगळीकडे हिरवेगार झाले. पांढरी फुलं, तळ्यातली कमळे आणि त्यावर उडणारे चतुर असे उन्हाळ्याचे दृश्य समोर उभे राहिले.

हे बघून संपते न् संपतेच "आता हेमंताचा दरवाजा!" असं म्हणत राजकन्येने पश्चिमेचा दरवाजा उघडला. पुन्हा एकदा ऋतू बदलून सगळी झाडे सोनेरी पिवळ्या रंगाने न्हाली.

हा सोन पिवळा नजारा बघता बघताच राजकन्येने "हा शेवटचा, शिशिराचा दरवाजा!" म्हणत उत्तरेचा दरवाजा उघडला. आणि थंडीची एक लहरच आली. सगळे दृष्य आता पांढऱ्या शुभ्र बर्फाने झाकले गेले होते. डोंगर दऱ्या सगळेच बर्फाच्छादित दिसतं होते.

ही अभूतपूर्व कमाल उराशिमा शब्दहीन होऊन केवळ बघतच राहीला.

३.

रोज अशा अनेक नवनवीन गोष्टी अनुभवत तीन वर्षे कशी गेली ते उराशिमाला कळलं सुद्धा नाही. तिसऱ्यावर्षी वसंत ऋतूच्या आगमनाच्या वेळी अचानक एखादं स्वप्न बघितल्यासारखे उराशिमाला आपले पूर्वायुष्य आठवायला लागले. ते समुद्राकाठचे घर, बोट, मासेमारी, आपले आईबाबा या सगळ्या गोष्टी डोळ्यासमोर दिसायला लागल्या. आपले आईबाबा काय करत असतील, इतके दिवस कसे राहिले असतील या काळजीने तो व्याकुळ झाला. लवकरात लवकर घरी परतावं असं त्याला वाटायला लागलं.
त्याच्यामधला हा बदल राजकन्येने अचूक टिपत विचारलं. "तुला कसली काळजी लागलीये उराशिमा? तुझी तब्येत तर ठीक आहे ना?"
"नाही तसं काही विशेष नाही. पण आता मला घरी परत जावसं वाटायला लागलं आहे." उराशिमाने आपल्या मनातले बोलून दाखवले.
हे ऐकून राजकन्येला खूप वाईट वाटले तरीहि उराशिमाला बरे वाटावे म्हणून तिने त्याला एकदा घरी जाऊन यायला सांगितले.
दु:खी होत राजकन्येने जातानाची भेट म्हणून एक रत्ने जडवलेला डबा त्याच्या हातात ठेवला.
"या डब्यात माणसांसाठी अतिशय महत्वाचा खजाना ठेवला आहे. तू तुझ्या घरी असताना हा डबा तुझ्याजवळ ठेव. पण एक लक्षात असुदेत, तूला परत यायचं असेल तर हा डबा कधीही, कुठल्याही परिस्थितीमध्ये उघडू नकोस."
"हो, हो, मी नक्की लक्षात ठेवेन." असं म्हणत उराशिमाने राजकन्येचा निरोप घेतला.
पूर्वी आलेलं कासव पुन्हा त्याची वाट बघत होतंच. कासवाच्या पाठीवर चढून एका अनामिक ओढीने उराशिमा परतीच्या वाटेवर निघाला.

४
उराशिमाला कासवाने समुद्राच्या काठावर पोहोचवलं आणि ते पुन्हा पाण्यात निघून गेलं. उराशिमा एकटाच किनाऱ्यावर उभे राहून इकडे तिकडे बघत होता. ओळखीचे असे काही दिसतं नव्हते. दूरवरून कुठूनतरी कोळ्यांच्या गाण्याचे सूर कानावर पडत होते. तरीही स्वप्नात बघितलेल्यापेक्षा हे दृष्य फार काही वेगळे नव्हते. पण आजूबाजूला जाणारे कुणीच ओळखीचे वाटत नव्हते. उराशिमा तसाच कोणाशीही न बोलता घराच्या दिशेने चालत राहिला.
तीन वर्षात सगळं किती बदललं आहे हे वाटून उराशिमाला विचित्र आणि उदास वाटायला लागलं. तो घराच्या जागी पोहोचून बघतो तर काय त्याला तिथे घर दिसलेच नाही. घर बांधल्याच्या खुणाही कुठे दिसेनात. आपले आईबाबा कुठे गेले असतील या काळजीने तो अगदी ग्रासून गेला.
तितक्यात त्याला एक खूप म्हातारी आज्जी कमरेतून वाकून चालत येताना दिसली.
"आज्जी इथे उराशिमा तारोचे घर होते ते कुठे गेले?" मोठ्या आशेने त्याने त्या म्हातारीला विचारले.
"उराशिमा तारो? छे! असा कोणी माणूस मलातरी माहीत नाही बा."
"नाही नाही. नक्कीच इथे रहात होता तो. बघाना आठवून." उराशिमाने पुन्हा विनंती केली.
"हां हां. आठवतं खरं मला थोडसं या नावाबद्दल. पण ती किनई तीनशे वर्षापूर्वीची गोष्ट आहे. माझ्या लहानपणी मी हि गोष्ट ऐकलेली. एक उराशिमा तारो नावाचा कोळी समुद्रात बोट घेऊन गेला तो परत आलाच नाही कधी. लोकं म्हणायचे कि तो समुद्रमहालात गेलाय. पण खरं काय ते कोणालाच माहीत नाही." एवढ सांगून कमरेत वाकून चालत म्हातारी निघून गेली.
'तीनशे वर्षापूर्वी!! बापरे! मी जाऊन तर फक्त तीन वर्षे झालीत. असं तर नाही कि समुद्रातली ३ वर्ष म्हणजे इथली ३०० वर्ष!' उराशिमा विचार करत राहीला. अचानक खूप उदास वाटायला लागून तो समुद्रकिनारी परत आला. आणि समुद्राकडे बघत बसला. आता परत समुद्रामहालात राजकन्येकडे जावं असं त्याला वाटायला लागलं. पण आता पुन्हा जायचं तरी कसं या विचाराने तो परत दु:खी झाला.
तितक्यात त्याला राजकन्येने दिलेला तो रत्नजडीत डबा आठवला. तो डबा उघडला तर कदाचित आपल्याला परत जाता येईल या विचाराने तो राजकन्येने सांगितलेली गोष्ट विसरून गेला. घाई घाईत त्याने तो डबा बाहेर काढला आणि उघडून बघितला. उघडताच त्या डब्यातून जांभळ्या रंगाचा धूर बाहेर आला. आणि बघतो तर काय तो डबा रिकामाच होता. इतक्यात त्याला जाणीव झाली कि काहीतरी बदलतंय. त्याचे हात पाय सगळे सुरकुत्यांनी भरून गेले. पाण्यात आपले प्रतिबिंब पहातो तर काय केस , दाढी सगळे अगदी पांढरे शुभ्र झाले होते. चेहेऱ्यावर सुरुकुत्यांचे जाळे पसरून तो जख्ख म्हातारा झाला होता. क्षणभर त्याला काही कळेचना. पण नंतर त्याच्या लक्षात आले. राजकन्येने माणसासाठी सगळ्यात महत्वाचा खजिना यात आहे असे सांगितले होते. माणसाचं जीवन आणि तारुण्य हे माणसाला सगळ्यात प्रिय आहे. हा डबा उघडल्यावर म्हणूनच मी तीनशे वर्षाचा म्हातारा झालो.

आणि उराशिमा आपल्या गतायुष्याच्या आठवणी काढत समुद्राकडे बघत राहीला.

झाडाचा बहरोत्सव

मायबोलीवरच्या मराठी भाषा दिवस कार्यक्रमा अंतर्गत केलेले  भाषांतर   

गोष्ट: झाडाचा बहरोत्सव.

मूळ कथा : http://www.aozora.gr.jp/cards/000121/files/4724_13215.html
लेखिका: नीईमी नान्कीची (१९१३-०७-३० १९४३-०३-२२)
गोनगीत्सुने या नीईमी नान्कीची च्या परीकथा पुस्तकात प्रथम प्रकाशित

भाषांतर: स्वप्नाली मठकर (सावली)

木の祭り
新美南吉 (Niimi, Nankichi ) 1913-07-30 - 1943-03-22
मूळ कथा : http://www.aozora.gr.jp/cards/000121/files/4724_13215.html

------------

एका दाट जंगलात असलेल्या गवताच्या हिरव्यागार कुरणात मधोमध उभे असलेले एक साधेसे झाड होते. एरवी इतर झाडांसारखेच. पण आता बहराच्यादिवसात मात्र या झाडाला सुंदरशी पांढरीशुभ्र फुलं आली होती. झाडाची फांदी आणि फांदी फुलांनी नुसती डवरून गेली होती. स्वत:चे हे सुंदर रुपडे पाहून झाड तर हरखूनच गेले होते. या हिरव्या जंगलात हे एकमेव पांढरयाशुभ्र रंगाच्या फुलांचे झाड अगदी उठून दिसत होते. पण आता झाडाला एकटेपणाची जाणीव व्हायला लागली. आपले हे सुंदर रूप, आपला हा बहर कुणी बघितलाच नाही तर काय उपयोग? कुणीतरी यावं आणि आपल्या सौंदर्याचे गोडवे गावेत असं त्याला सारखं वाटायला लागलं. पण इतक्या आतमध्ये जंगलात येणार तरी कोण?

तेवढ्यात कुठूनशी वाऱ्याची एक झुळूक आली. त्या वाऱ्याच्या झुळूकीवर स्वार होऊन त्या फुलांचा स्वर्गीय गंधही भटकायला निघाला. वाऱ्याबरोबर वहात वहात तो गंधही छोटीशी नदी ओलांडून, गव्हाची शेते पार करून छोट्या टेकड्यांवरून घसरगुंडी करत दूरच्या बटाट्याच्या शेतांपर्यंत येऊन पोचला. बटाट्याच्या शेतात पुष्कळशी फुलपाखरे खेळत होती. त्यातल्या एका चिमण्या फुलपाखराच्या नाकात तो सुवास शिरला.

"कसला बरं इतका छान सुवास येतोय हा?" नाकाने हुंगत हुंगत छोट्या फुलपाखराने विचारलं.

"अप्रतिम गंध आहे ना! कुठेतरी नक्कीच सुंदरशी फुलं उमलली असणार." दुसऱ्या पानावर बसलेल्या फुलपाखरु अगदी हरखून म्हणालं. "ही नक्कीच त्या जंगलाच्या आतल्या कुरणामधल्या झाडाची फुलं असणार. इतका दिव्य सुवास त्याचाच आहे फक्त."

हळूहळू त्या शेतातल्या सगळ्याच फुलपाखरांना त्या सुवासाने मोहित केलं. हा सुवास सोडून इतर कुठेच जाऊ नये असं त्यांना वाटायला लागलं. शेवटी सगळ्या फुलपाखरांनी एकत्र विचार करून त्या झाडाजवळ जायचं असं ठरवलं. आणि अशा सुंदर वासाची फुलं देणाऱ्या त्या झाडासाठी बहरोत्सव साजरा करूयात या विचारावरही फुलपाखरांचं एकमत झालं.

मग पंखांवर सुंदरशी नक्षी असणारया मोठ्ठ्या फुलपाखराच्या मागे मागे रांगेत पांढऱ्या पिवळ्या ठिपक्यांचे, पानासारखी नक्षी असाणारे, छोट्याशा शिंपल्या सारखे पंख असणारे अशी वेगवेगळ्या रंगाची आणि आकाराची फुलपाखरे त्या गंधाचा मागोवा घेत निघाली. फुलपाखरांचा हा थवा उडत उडत बटाट्याच्या शेतावरून निघून, टेकडी वरून, गव्हाची शेते पार करत अगदी नदी ओलांडून जायला लागला. त्या सगळ्या मधले शिंपलीच्या आकारासारखे एक छोटेसे फुलपाखरू मात्र पंख छोटे असल्याने जरा दमले आणि नदीच्या काठी विसाव्यासाठी क्षणभर थांबले. एका पानावर बसले असतानाच जवळच्या एका पानावर त्याला झोपाळलेला एक नवीनच किडा दिसला. असा किडा शिंपली सारख्या फुलपाखराने कधी बघितलाच नव्हता. त्यामुळे फुलपाखराने उत्सुकतेने विचारलं.

"तू कोण आहेस रे? मी कधी तुला पाहिलंच नाहीये!"

"मी आहे काजवा!" डोळे उघडत काजव्याने उत्तर दिलं.

"जंगलातल्या कुरणामध्ये एका फुलांच्या झाडाजवळ आम्ही उत्सव साजरा करणार आहोत. तू पण नक्की ये हं. मज्जा येईल." शिंपलीसारख्या फुलपाखराने काजव्याला अगदी आग्रहाचे निमंत्रण दिले.

"खूप धन्यवाद हं. पण मी ना रात्री जागणारा किटक आहे. त्यामुळे कोणी मला खेळायला घेतलं नाही तर?" काजव्याने आपली काळजी बोलून दाखवली.

"असं काही नाही बरं. तू नक्की ये. आम्ही सगळे तुझ्याशी नक्की खेळू." असं म्हणत अनेक छान छान गोष्टी सांगत फुलपाखराने काजव्याला सुद्धा बरोबर आणलं.

आणि पोहोचल्यावर बघतात तर तिथे काय मस्त उत्सव चालू होता. सगळी फुलपाखरे झाडाभोवती फेर धरून नाचत गात होती. दमल्यावर झाडाच्याच पांढऱ्या फुलांवरबसून विश्राम करत होती. आणि भूक लागल्यावर त्या सुंदर फुलांमधला मध पोटभरून पीत होती.

मात्र हळुहळू सूर्य मावळतीला चालला होता आणि प्रकाश कमी कमी व्हायला लागला होता. आता रात्र झाल्यावर काही दिसणार नाही आणि खेळणं थांबवावं लागेल म्हणून फुलपाखरांना फारच वाईट वाटायला लागले.

"छे! उगीच रात्र होतेय. आता काळोखात काही सुद्धा दिसणार नाही. मग कसं काय खेळणार?" असं म्हणत फुलपाखरे दु:खी मनाने उसासे टाकायला लागली.

हे ऐकून काजवा पटकन उडत उडत नदीकाठी गेला. तिथे त्याचे इतर बरेच काजवे मित्र मैत्रिणी होते त्या सगळ्यांना घेऊन परत झाडाकडे आला. आल्यावर एक एक काजवा एका एका फुलावर जाऊन बसला. आणि काय आश्चर्य! अनेक छोटे छोटे इवलाले कंदील झाडावरच्या फुलांवर टांगले आहेत असे दिसायला लागले. त्या प्रकाशाने झाड नुसते भरून गेले. आणि या प्रकाशाच्या सुगंधी झाडाचा बहरोत्सव आता प्रकाशोत्सव बनून फुलपाखरांनी रात्री खूप उशिरा पर्यंत नाचत साजरा केला.