लोकसत्ता बालाविभागात १२-सप्टेम्बर-२०१० रोजी प्रकाशित
------------------------
सायुरीच्या सोसायटीमध्ये नुसती धावपळ चालू होती. का म्हणून काय विचारता अहो गणपती येणार म्हणजे तयारी नको का करायला? सोसायटीमध्ये असलेल्या गणेश मंदिरासमोरच मोठा मंडप घातला होता. सगळे ताई आणि दादा गणपतीची आरास , मखर यात गुंतले होते. गणपतीची गाणी लावण्यासाठी स्पीकर , म्युझिक सिस्टीम आणून ठेवली. कुठली गाणी कधी लावायची यावरही जोरदार चर्चा व्हायला लागली होती.
पण या सगळ्यात सायुच्या बच्चेकंपनी ग्रुपला मात्र कोणी मध्ये घेत नव्हते फारसे. त्यामुळे ते आपले उगीचच इथेतिथे लुडबुड करायचे आणि कधीकधी एखाद्या दादा कडून रागावूनसुद्धा घायचे.
दुपारी असच खेळता खेळता सायु गणपतीच्या देवळात गेली. हात जोडून नमस्कार करतेय तितक्यात तिला गाभाऱ्याजवळ असलेल्या मागच्या दरवाज्याजवळ जरा हालचाल दिसली. कोण असेल तिथे अस म्हणून ती दबक्या पावलांनी दरवाज्याजवळ गेली. तर कुणीतरी अजूनच लगबगीने पुढे गेलं. तशी सायु पुन्हा एकदा पुढे गेली आणि तिने जोरात विचारलं "कोण आहे तिकडे?" ती व्यक्ती दचकून थांबली आणि वळून सायुकडे बघायला लागली.
आता मात्र आश्चर्याचा धक्का बसायची पाळी सायुची होती.काय गणपतीबाप्पा? चक्क इथे आपल्यासमोर ? तिला काही बोलायला सुचेचना. तेवढ्यात बाप्पाच म्हणाला "हळू बोल ना ग. कोणीतरी पाहिलं म्हणजे." आता सायुला गम्मतचं वाटली गणपती बाप्पा अस म्हणतोय म्हणजे काय!
तिनेही मग खुसुखुसू हसत त्याला हळूच विचारलं. "बाप्पा तू इथे काय रे करतोयस? देवळात छान नैवेद्य घेऊन येतील काकू आता. तिथेच थांबना."
"मी पुढच्या दहा दिवसांसाठी पळून जातोय, जंगलात." बाप्पाने सांगितले?
"तू पळून जाणारेसं? आणि उद्या संध्याकाळी आम्ही मूर्ती आणणार त्याचं काय? तुझी पूजा करणार त्याचं काय? सगळे छान छान प्रोग्राम करतील, गाणी लावतील , छान छान खाऊ देतील तुला आणि तू म्हणतोयस मी पळून जाणार?"
"मग करणार तरी काय ग? तू बघितल नाहीस का ते मोठमोठे स्पीकर आणून ठेवलेत सकाळीच. माझे कान इतके मोठे मोठे कारण सगळ्या भक्तांनी केलेली प्रार्थना ऐकू जायला हवी मला. मग मला सांग, ही मोठ्ठ्याने ढणाढणा लावलेली गाणी मला किती जोरात ऐकायला येत असतील बरं? कान दुखून जातात माझे अगदी. फुलं घालून बंद केले तरी सुध्दा गाणी ऐकू यायची थांबत नाहीत.आजकाल मात्र मी पळूनच जातो या दहा दिवसात. छान पैकी जंगलात शांतपणे राहतो. आणि मोदक काय एरवी संकष्टीला सुद्धा मिळतात."
गणपतीबाप्पाचं दुख्ख ऐकून सायुला पण खूप वाईट वाटलं. पण तरीही बाप्पा पळून जावे हे काही तिला आवडलं नाही. तिने बाप्पाला खूप विनवणी केली. "प्लीज ना बाप्पा तू नको ना रे जाउस. तू सांगत का नाहीस या लोकांना मग सरळ सरळ?"
"अग माझीच पूजा , मग मी कस सांगणार कशी करा आणि काय करू नका ते? अस चालत नाही मी सांगितलेलं. आई रागावेल मग मला."
"हम्म, मग अस करूयात. मीच सांगते सगळ्यांना गाणी बंद करायला. मग थांबशील का तू?"
"अग सायु पण तुझ कोणी ऐकल नाही तर?"
"बाप्पा मी प्रयत्न तरी करते ना. त्यानंतरही गाणी लावली तर तू जा मग जंगलात. चालेल?"
हा प्रस्ताव बाप्पाला पटला. आणि गणपतीबाप्पा परत देवळात जाऊन बसला.
सायु लगेच घरी आली. ती बाप्प्पाला म्हणाली होती खर कि गाणी बंद करायचं सांगून बघते पण तिला हेही माहीत होतं कि अस काही सांगितलं तर सगळे किती हसतील आणि वर्षभर चिडवत रहातील ते वेगेळेच. घरी जाऊन ती विचार करत बसली. तेवढ्यात सायुची मावसबहीण सानिका कॉलेजमधून घरी आली. ती कॉलेज जवळ पडतं म्हणून इथेचं मावशीकडेच राहायची. आणि ती इथे रहायला आल्यापासून सायुला घरात जरा जास्तच मस्ती करता यायची.
सानिताई आल्या आल्या सायु तिच्या मागेच लागली. आणि तिला घाईघाईत गणपती बाप्पाची गोष्ट सांगून टाकली. हे ऐकून ताई जोरजोरात हसायला लागली.
"काय ग ए सायटले! दिवसा पण स्वप्न बघतेस कि काय?"
"ए ताई मी खरच सांगतेय ग. जा तू. तुला बघ गणपती बाप्पा स्वप्नात येऊन सांगेल कि नाही ते."
मनोमन सायुने गणपतीची प्रार्थना करून त्याला ताईच्या स्वप्नात जायची विनवणी केली.
संध्याकाळभर ताईने सायुला खूप चिडवलं. आणि सायु नुसतीच फुरंगुटून बसली.
दुसऱ्या दिवशी सक्काळीच पहाटेचं ताई उठली ती द्चकुनच. तिला खरच स्वप्नात गणपती आला होता. आणि त्याने सायुने जे सांगितलं तेच परत सांगितलं. ताईने गदागदा हलवून सायुला उठवलं आणि स्वप्नाबद्दल सांगितलं.
आता मात्र एकदम विजयी मुद्रा करून सायु म्हणाली "बघ मी सांगितलं होतं कि नाही?"
"हो हो बाई. तूच खरी कि नाही. पण आता काय करायचं ते सांग." ताईने लगेच माघार घेतली.
"तू जाऊन सांग ना तुझ्या मित्र मैत्रिणींना."
"बरी आहेस कि. मला हसतील नाही का सगळे."
"ह्म्म् मग आता? गाणी लावली कि बिचारा गणूल्या जाईल ग पळून." हिरमुसली होऊन सायु म्हणाली.
ताई विचारात पडली आणि अचानक तिला काहीतरी सुचलं
"चल, चलं सायु,जास्त वेळ नाही आपल्याकडे. अजून सूर्य उगवला नाही तोवर जाऊन येऊया गुपचूप."
सायुला कुठे जायचं असा प्रश्न विचारायालाही वेळ न देता ताईने ड्रॉवर मधला एका स्क्र्यू ड्रायव्हर आणि कटर घेतलं आणि चप्पल घालून निघाली. तिच्या मागे सायुही धावत निघाली.
मग ताई हळूच स्पीकर ठेवलेल्या जागेकडे आली. अजून सूर्य न उगवल्याने निळसर अंधार होता सगळीकडे. इकडे तिकडे बघत तिने स्क्र्यू ड्रायव्हरने अलगद स्पीकरचा मागचा भाग उघडला. आतल्या वायर कापून टाकल्या आणि परत बंद करून ठेवला. सगळे स्पीकर असे बिघडवून ती सायुचा हात धरून धावत घरी परत आली.
"तू आता मला सांगणार आहेस का काय केलस ते? ते स्पीकर बंद करून काय उपयोग? तो दुकानदार लग्गेच दुरुस्त करेल."
"सायु, अग आता गणपतीच्या दिवसात दुकानदाराला खूप काम असणार, इथले स्पीकर दुरुस्त करायला नक्कीच लवकर येणार नाही तो. बघच तू."
सायु आपल्या ताईकडे अभिमानाने बघत राहिली. आणि तेवढ्यात आत आलेल्या आईला आज या दोघी इतक्या लवकर कशा काय उठल्या याचच आश्चर्य वाटलं.
संध्याकाळी दरवर्षीप्रमाणे सगळेजण गणपतीची मूर्ती आणायला गेले.टाळ, झांज वाजवत गाजत मूर्ती येऊन गेट मध्ये आल्यावर मस्त पैकी जोरदार गाणे लावायचा बेत होता मुलांचा.
त्याप्रमाणे गाणे वचालू केले पण आवाज येईच ना. सगळ्या वायरी कनेक्शन नीट बघितलं तरी आवाज काही येईना. इकडे गणपतीवाले गेट मध्ये ताटकळत उभे. शेवटी ते असेच धमाकेबाज गाणी न लावता आत आले.
बाकीच्या पोरांनी त्या स्पीकर वाल्याला फोन केला तर त्याने ताईच्या अंदाजाप्रमाणे "इतक्यात यायला वेळ नाही, खूप काम आहे" असच सांगितलं. एकंदर दादा लोकांचा जरा मुड गेलाच पण इलाजचं नव्हता.
गणेश पूजनाची आदली रात्र एवढी शांततापूर्ण असल्याने सोसायटीमध्ये सगळ्यांनाच आश्चर्य वाटले. बाजूच्या सोसायटीमधली दोन चार मुल तर विचारायला सुद्धा आली कि काय तुमच्या गणपतीला यंदा काहीच धमाका नाही. आता त्यांना घाईत काय उत्तर द्यावे हेचं कुणाला कळेना. खर सांगितलं तर टिंगल होणार हे ठरलेलंचं. तेवढ्यात सानिका म्हणाली "हो हो आमचा गणपती यावर्षी ध्वनीप्रदूषण मुक्त करण्याचे ठरवले होते आम्ही". तिच्या या उत्तरावर सगळे अगदी अवाकच झाले. पण एकदम झ्याक उत्तर दिल म्हणून लगेच ग्रुपमध्ये कौतुकही झालं.
दुसऱ्या दिवशीची पूजा सुद्धा अशीच शांततेने झाली आणि शेवटी सगळ्यांनी मस्तपैकी टाळ वाजवत आरत्या म्हटल्या.
आजोबांच्या ग्रुपने तर येऊन मुलांचे स्पेशल आभार मानले. म्हणाले "एवढा शांततापूर्ण कार्यक्रम बघून छान वाटलं बघा मुलांनो. यावर्षीच्या सर्वोत्कृष्ठ गणपतीसाठी तुमच नाव नक्की सुचवणार बर आम्ही."
हे ऐकून तर मुलांचा आनंद अगदी गगनात मावेना. इकडे सायु आपल्या सानीताईला डोळा मारून कशी गंमत झाली अस खुणावत होती.
रात्री स्पीकरवाला स्पीकर दुरुस्त करायला आल्यावर तर सगळ्या मुलांनी अगदी एकमताने स्पीकर परत देऊन टाकले. हे बघून तर सायु एकदमच खुश झाली.
त्यादिवशी रात्री जेवायच्या वेळेला अचानक सायु धावत बाहेर गेली. आई हाक मारतेय पण ऐकेल तर ती सायु कसली! तशीच धावत ती गणपतीच्या देवळात गेली. तिथे बाप्पा तिची वाटच बघत होता. सायु आल्या आल्या बाप्पाने तिला छानपैकी थॅन्क्यु म्हटलं आणि आपल्या सोंडेने समोरच्या ताटातले दोन मोदक तिच्या हातात ठेवले.
Thursday, December 2, 2010
Wednesday, December 1, 2010
सायुच्या गोष्टी: घरातलं इंद्रधनुष्य
सायुच्या गोष्टी: घरातलं इंद्रधनुष्य
"बाबा इंद्रधनुष्य करून दाखवा ना. प्लीज. मी कधी बघितलंच नाहीये. प्लीज ना बाबा." सायु सकाळपासून बाबांच्या मागेच लागली होती.
"अगं, इंद्रधनुष्य असं घरी कसं करणार?" आज्जीने मुद्दामून हसतच विचारलं.
"अग आज्जी काल आई धनुकल्याची गोष्ट सांगत होती ना, तेव्हा बाबा म्हणाले मी दाखवीन तुला इंद्रधनुष्य. आणि आत्ता दाखवायला सांगतेय तर बाबा लक्षच देत नाहीयेत." सायुने आज्जी कडे तक्रार केली.
इतक्यात बाबा आलेच आंघोळ करून बाहेर. "काय गं पिल्लू कशाला गाल फुगवून बसलीयेस?"
"हं तुम्ही लक्षच देत नाही बाबा. मला इंद्रधनुष्य करून दाखवा ना."
"हो गं नक्की दाखवणार आहे. पण आत्ता नाही तीन दिवसांनी शनिवार आहेना? तेव्हा मला सुट्टी असते त्या दिवशी दाखवतो. चालेल ना?"
आनंदाने सायु एकदम उड्याच मारायला लागली. "नक्की बरं का बाबा. मी श्रीया आणि सुरभीला पण बोलावणार आहे बघायला."
"बरं, बरं संध्याकाळी बोलाव त्यांना ५ वाजता."
श्रीया आणि सुरभी या सायुच्या बालवाडीतल्या मैत्रिणी . या दोघी बरोबर आणखीनही दोनचार जण येणार हे बाबा आणि आई दोघांनाही ठाऊक होतं.
त्यानंतर रोज सकाळी उठल्यावर सायुचा पहिला प्रश्न "आज कुठला वार?" आज शनिवार नाही अजून शनिवार यायला वेळ आहे अस ऐकलं कि जरा हिरमुसली होऊनच उठायची ती. खरतरं उठायचच नसायचं तिला. पण आई ऑफिसला जायच्या आधी तयारी करून आईबरोबर शाळेत जायला लागायचं. त्यामुळे लवकर न उठून चालायचं नाही.
शेवटी एकदाचा शनिवार आला. "आज शनिवार आहे हो" अस आज्जीने सांगितल्यावर सायु अगदी टुणकन उडी मारून उठली. आणि धावत बाबांच्या समोर जाऊन "आज शनिवार आज शनिवार" अस म्हणत नाचायला लागली.
आता कधी एकदा संध्याकाळ होते अस झालं होत तिला. दुपारचं जेवणखाण अगदी शहाण्यासारख करून एक झोप सुद्धा काढली चक्क तिने.
चार वाजता श्रीया, सुरभी आल्याच पण बरोबर तन्मय निखिल आणि निरंजनीहि आले. आल्या आल्या सुरभी ने धावत घरात जाऊन कुठे इंद्रधनुष्य दिसतंय का ते बघून घेतलं. आईने मस्तपैकी इडल्या केल्या होत्या सगळ्यांसाठी. त्या भराभरा खाऊन मुलं सायुच्या बाबांची वाट बघत होती.
पण बाबा मात्र अजून तसेच सगळ्यांबरोबर गप्पा मारत बसले होते.
"बाबा इंद्रधनुष्य?" सायुने आपली नाराजी दाखवलीच थोड्यावेळाने.
"हो गं सायु. ५ वाजता दाखवणार मी. त्या आधी दिसणार नाही ते."
आता मात्र मुलांची उत्सुकता अगदी शिगेला पोचली. आई, आज्जी, आजोबा मात्र खुसुखुसू हसतच होते.
५ वाजायला आले तसे बाबा उठले आणि गाडीच्या गॅरेजजवळ गेले. सायुच घर म्हणजे सोसायटीमध्ये असलेल्या बंगल्याच्या कॉलनीमधला एक बंगला होता, त्यामुळे त्यांच स्वतंत्र गॅरेज होतं. तिथे संध्याकाळच्या सोनेरी उन्हात सगळ्यांच्या लांब लांब सावल्या दिसायला लागल्या होत्या. त्या सावल्यात खेळण्याचा खेळ मुलांनी सुरु केला. इतक्यात बाबांनी गाडी धुवायचा पाईप काढून गाडी धुवायची तयारी सुरु केली.
अजूनही मुलांना काहीच कळत नव्हतं. सायुने नळ चालू केल्यावर मग पाईप मधून जोरात पाण्याचा फवारा उडायला लागला. आणि बघतात तर काय? त्या फवारयाच्या एकाबाजूला सुंदर सात रंगांची एक कमान दिसायला लागली होती.
"बाबा इंद्रधनुष्य!!!" अस म्हणून सायु नाचायलाच लागली. बाकीचे मित्र मैत्रिणी सुद्धा तिच्याबरोबर नाचत , मधेच सात रंगाच्या कमानीत हात घालून धमाल करायला लागले.
तेवढ्यात बाबा म्हणाले कळलं का तुम्हाला कस आलं इंद्रधनुष्य ते?
"पाण्यातून उन गेल्यामुळे ना काका?" निरंजनीने विचारले.
बरोब्बर! पाण्याच्या थेंबातून प्रकाश गेला कि पांढरा प्रकाश सात रंगात त्याचे डीफ्रॅक्शन होते आणि मग इंद्रधनुष्य दिसते. कुठले कुठले रंग आहेत पहा बरं.
तेवढ्यात सायुच्या आईने ता ना पि हि नी पा जा अशी रंगाच्या नावाची गम्मतसुद्धा सांगितली. आता मुलांनी पण वेगवेगळया प्रकारे पाईपमधून पाणी उडवून कसे रंग दिसतात ते पाहिले, आणि सूर्यास्त होईपर्यंत तिथेच मस्त खेळत राहिले.
आणि दुसऱ्या दिवशी शाळेतल्या इतर मित्र मैत्रीणीना हि गम्मत कधी एकदा सांगतो असे सगळ्यांना झाले होते.
त्यादिवशी रात्री झोपायच्या वेळी जेव्हा बाबा सायुला थोपटत होते तेव्हा मात्र सायुने बाबांना एक गोड पापी दिली आणि थॅंक्यू म्हटले. मग झोपण्यासाठी डोळे मिटले तर तिला सारखे इंद्रधनुष्यच दिसत होते.
न रहावून डोळे उघडून तिने बाबांना विचारले "बाबा इंद्र धनुष्य विमानातून कसं दिसतं हो?"
"बाबा इंद्रधनुष्य करून दाखवा ना. प्लीज. मी कधी बघितलंच नाहीये. प्लीज ना बाबा." सायु सकाळपासून बाबांच्या मागेच लागली होती.
"अगं, इंद्रधनुष्य असं घरी कसं करणार?" आज्जीने मुद्दामून हसतच विचारलं.
"अग आज्जी काल आई धनुकल्याची गोष्ट सांगत होती ना, तेव्हा बाबा म्हणाले मी दाखवीन तुला इंद्रधनुष्य. आणि आत्ता दाखवायला सांगतेय तर बाबा लक्षच देत नाहीयेत." सायुने आज्जी कडे तक्रार केली.
इतक्यात बाबा आलेच आंघोळ करून बाहेर. "काय गं पिल्लू कशाला गाल फुगवून बसलीयेस?"
"हं तुम्ही लक्षच देत नाही बाबा. मला इंद्रधनुष्य करून दाखवा ना."
"हो गं नक्की दाखवणार आहे. पण आत्ता नाही तीन दिवसांनी शनिवार आहेना? तेव्हा मला सुट्टी असते त्या दिवशी दाखवतो. चालेल ना?"
आनंदाने सायु एकदम उड्याच मारायला लागली. "नक्की बरं का बाबा. मी श्रीया आणि सुरभीला पण बोलावणार आहे बघायला."
"बरं, बरं संध्याकाळी बोलाव त्यांना ५ वाजता."
श्रीया आणि सुरभी या सायुच्या बालवाडीतल्या मैत्रिणी . या दोघी बरोबर आणखीनही दोनचार जण येणार हे बाबा आणि आई दोघांनाही ठाऊक होतं.
त्यानंतर रोज सकाळी उठल्यावर सायुचा पहिला प्रश्न "आज कुठला वार?" आज शनिवार नाही अजून शनिवार यायला वेळ आहे अस ऐकलं कि जरा हिरमुसली होऊनच उठायची ती. खरतरं उठायचच नसायचं तिला. पण आई ऑफिसला जायच्या आधी तयारी करून आईबरोबर शाळेत जायला लागायचं. त्यामुळे लवकर न उठून चालायचं नाही.
शेवटी एकदाचा शनिवार आला. "आज शनिवार आहे हो" अस आज्जीने सांगितल्यावर सायु अगदी टुणकन उडी मारून उठली. आणि धावत बाबांच्या समोर जाऊन "आज शनिवार आज शनिवार" अस म्हणत नाचायला लागली.
आता कधी एकदा संध्याकाळ होते अस झालं होत तिला. दुपारचं जेवणखाण अगदी शहाण्यासारख करून एक झोप सुद्धा काढली चक्क तिने.
चार वाजता श्रीया, सुरभी आल्याच पण बरोबर तन्मय निखिल आणि निरंजनीहि आले. आल्या आल्या सुरभी ने धावत घरात जाऊन कुठे इंद्रधनुष्य दिसतंय का ते बघून घेतलं. आईने मस्तपैकी इडल्या केल्या होत्या सगळ्यांसाठी. त्या भराभरा खाऊन मुलं सायुच्या बाबांची वाट बघत होती.
पण बाबा मात्र अजून तसेच सगळ्यांबरोबर गप्पा मारत बसले होते.
"बाबा इंद्रधनुष्य?" सायुने आपली नाराजी दाखवलीच थोड्यावेळाने.
"हो गं सायु. ५ वाजता दाखवणार मी. त्या आधी दिसणार नाही ते."
आता मात्र मुलांची उत्सुकता अगदी शिगेला पोचली. आई, आज्जी, आजोबा मात्र खुसुखुसू हसतच होते.
५ वाजायला आले तसे बाबा उठले आणि गाडीच्या गॅरेजजवळ गेले. सायुच घर म्हणजे सोसायटीमध्ये असलेल्या बंगल्याच्या कॉलनीमधला एक बंगला होता, त्यामुळे त्यांच स्वतंत्र गॅरेज होतं. तिथे संध्याकाळच्या सोनेरी उन्हात सगळ्यांच्या लांब लांब सावल्या दिसायला लागल्या होत्या. त्या सावल्यात खेळण्याचा खेळ मुलांनी सुरु केला. इतक्यात बाबांनी गाडी धुवायचा पाईप काढून गाडी धुवायची तयारी सुरु केली.
अजूनही मुलांना काहीच कळत नव्हतं. सायुने नळ चालू केल्यावर मग पाईप मधून जोरात पाण्याचा फवारा उडायला लागला. आणि बघतात तर काय? त्या फवारयाच्या एकाबाजूला सुंदर सात रंगांची एक कमान दिसायला लागली होती.
"बाबा इंद्रधनुष्य!!!" अस म्हणून सायु नाचायलाच लागली. बाकीचे मित्र मैत्रिणी सुद्धा तिच्याबरोबर नाचत , मधेच सात रंगाच्या कमानीत हात घालून धमाल करायला लागले.
तेवढ्यात बाबा म्हणाले कळलं का तुम्हाला कस आलं इंद्रधनुष्य ते?
"पाण्यातून उन गेल्यामुळे ना काका?" निरंजनीने विचारले.
बरोब्बर! पाण्याच्या थेंबातून प्रकाश गेला कि पांढरा प्रकाश सात रंगात त्याचे डीफ्रॅक्शन होते आणि मग इंद्रधनुष्य दिसते. कुठले कुठले रंग आहेत पहा बरं.
तेवढ्यात सायुच्या आईने ता ना पि हि नी पा जा अशी रंगाच्या नावाची गम्मतसुद्धा सांगितली. आता मुलांनी पण वेगवेगळया प्रकारे पाईपमधून पाणी उडवून कसे रंग दिसतात ते पाहिले, आणि सूर्यास्त होईपर्यंत तिथेच मस्त खेळत राहिले.
आणि दुसऱ्या दिवशी शाळेतल्या इतर मित्र मैत्रीणीना हि गम्मत कधी एकदा सांगतो असे सगळ्यांना झाले होते.
त्यादिवशी रात्री झोपायच्या वेळी जेव्हा बाबा सायुला थोपटत होते तेव्हा मात्र सायुने बाबांना एक गोड पापी दिली आणि थॅंक्यू म्हटले. मग झोपण्यासाठी डोळे मिटले तर तिला सारखे इंद्रधनुष्यच दिसत होते.
न रहावून डोळे उघडून तिने बाबांना विचारले "बाबा इंद्र धनुष्य विमानातून कसं दिसतं हो?"
Saturday, November 20, 2010
थेंबाचा प्रवास
सगळ्या गोष्टीमध्ये असत ना तसच एक जंगल होत. पण हे जंगल मात्र अगदी खर खर होत बर का. छान छान उंच डोंगर , दाट हिरवी झाडे, झाडांवरेच पक्षी असा सगळ सगळ खर.
अशा डोंगरात होती एक गुहा. मोठ्ठी अंधारलेली दगडाची गुहा. आणि गुहेत अगदी काळामीटट अंधार होता आणि जमिनीखालच्या झऱ्यातून येणाऱ्या पाण्याच्या झऱ्यांनी गुहेतले खड्डे सगळे पाण्याने भरून गेले होते. अचानक एक पिटुकला थेंब आला जमिनीतून वरती.आधी गुहेतला अंधार पाहून घाबरुनच गेला. गुहेतल्या थंडीने कुडकुडायला लागला. पण थोड्या वेळाने त्याला आजूबाजूला नीट दिसायला लागलं आणि त्याच्यासारखेच अजुन अनेक पाण्याचे थेंब सुद्धा दिसायला लागले. असे बरेच मित्र पाहून त्याला जरा हायस वाटलं.
असा खूप वेळ गेला आणि त्या थेंबटल्याला कंटाळा आला. कितीवेळ अस शांत बसून राहायचं ? मला खेळायचं , फिरायचं ना! थेंब जोरात ओरडला पण त्याचा आवाज कुणाला ऐकूच गेला नाही. पण हळू हळू थेंब असलेल्या खड्ड्यात पाणी वाढत होते. ते पाहूनही त्याला बारा वाटत होते. तेवढेच जास्त मित्र जवळपास.
इतक्यात तो खड्डा पूर्ण भरला आणि पाणी वाहायला लागले सगळे थेंब बाहेर आधी वाहून जायला मस्ती करायला लागले. हा थेंबटला पण लग्गेच बाहेर पडला. आणि पाण्याबरोबर वाहायला लागला. वॉव काय मजा येतेय ना खेळायला अस म्हणत मस्त इकडे तिकडे हुंदडायला लागला. वाहातं पाणी गुहेच्या बाहेर आलं आणि बाहेरच्या प्रकाशाने थेंबाचे डोळेच दिपले. केवढा हा प्रकाश! पण काय छान वाटतंय ना, कित्ती उबदार आहे इथे अस आपल्या मित्रांशी बोलत अजून मस्ती करायला लागला.
पण अरेच्च्या हे काय? आता गुहेतून बाहेर आलेल पाणी बाहेरच्या मोठ्ठ्या डोहात थांबले. थेंब जरासा हिरमुसला पण म्हणाला जाउदे इथे निदान प्रकाश आहे छान उबदार वाटतंय आणि बाहेर बघायला तर कित्ती काय काय आहे.
त्या डोहात पाय घालून बसल होत एक झाड. थेंब म्हणाला अरेच्या तुम्ही कोण बर? मी पाण्याचा थेंब, आत्ताच त्या गुहेतून बाहेर आलो. तुम्ही माझ्याशी गप्पा माराल का?
झाड म्हणाल हो तर. मला पण आवडेल गप्पा मारायला. आणि हो मला म्हणतात झाड , वडाच झाड.
थेंब एकदम खुशीत येऊन म्हणाला मी इथे डोहात आहेना त्यामुळे दूरच काही दिसत नाहीये . तुम्ही कित्ती वर आहात, मला छान छान गोष्टी सांगा ना.
झाडाने मग थेंबाला आकाशाच्या , डोंगराच्या गोष्टी सांगितल्या.
इतक्यात झाडावरून चिमुकलं रंगीत कोणीतरी उडालं. थेंब म्हणाला,कोण आहे ते छोटछोट? रंगीत?
चिमुकली चिमणी म्हणाली चिव चिव मी रंगीत चिमणी. आकाशात उडते.
ओहो कित्ती छान चिमणे! तू पण सांग ना मला दूरदूरच्या गोष्टी.
मग चिमणीने थेंबाला नदीची , धबधब्याची गोष्ट सांगितली.
असे काही दिवस गेले चिमणी आणि झाड रोज थेंबाला छान छान नवनवीन गोष्टी सांगायचे. मग थेंबाला वाटायचे आपण कधी जाणार हे सगळ बघायला. त्याला डोहात रहायचा अगदी कंटाळा आला.
तेवढ्यात परत एक गम्मत झाली तो डोह भरला पाण्याने आणि पाणी बाहेर वाहायला लागले. पुन्हा एकदा सगळे थेंब बाहेर आधी वाहून जायला मस्ती करायला लागले.
या थेंबटला झाडाला आणि चिमणीला म्हणाला मी पण जरा जाऊन बघतो, पण परत येईन हं मी , आणि मग तुम्हाला गम्मत जम्मत सांगेन. टाटा करून थेंब निघाला आणी त्याला थोडावेळ सोबत करायला चिमणीपण उडू लागली.
खळखळ आवाज करत नदी वाहायला लागली. थेंबालापण प्रवाहाबरोबर खडकांवरून उड्या मारायला, मस्ती करायला मस्त वाटत होत.नदीच्या आवाजात आवाज मिसळून गाण म्हणायला सुद्धा मज्जा वाटत होती.
इतक्यात चिमणी सांगत आली अरे थेम्बा पुढे ना धबधबा आहे. आता काय करणार रे तू?
थेंब म्हणाला असुदे ग,तू घाबरू नकोस . मी पण वाहत जाऊन बघेन काय होत ते.
तेवढ्यात आलाच धबधबा. थेंब मात्र त्याच्या मित्रांबरोबर तसाच वाहात पुढे गेला आणी पाण्याने धबधब्याच्या कड्यावरून जोरात खाली उडी घेतली. प्रचंड जोरात आवाज करत पाणी खालच्या डोहात पडले आणी त्याबरोबर तो थेंब सुद्धा.
खूप वेळा पाण्यात वर खाली झाल्यावर एकदाचा तो परत पोहायला लागला.
चिमणी काळजीने वाट पहातच होती खाली.
बाप रे कित्ती मोठठा होता नाही हा धबधबा!
आधी जराशी भीतीच वाटली ग चिमणे , पण नंतर बाहेर आल्यावर छान वाटलं.
थेंब प्रवाहात आलेला बघून चिमणीला हायस वाटलं.
मग रात्र व्हायला लागली तशी चिमणी म्हणाली आता परत जायला पाहिजे मला. नाहीतर अंधारात रस्ता सापडणार नाही.
थेंबाला टाटा करून चिमणी परत गेली आणी थेंब तसाच पुढे पुढे जात राहिला.
नवनवीन जंगल , नवनवीन प्राणी बघून अगदी हरखून गेला.
आता त्याला मोठ मोठे मासे भेटले पाण्यातच. मासे म्हणाले आम्ही समुद्रपण पाहिलाय. खुपच मोठ्ठा असतो तो. ही आपली नदी समुद्रातच जाणारे बर वाहत वाहत.
हे ऐकून थेंबाला कधी एकदा समुद्रात जातो अस झालं.
हळू हळू नदीच पाणी खारट झालं , थेंब सुद्धा खारट झाला आणी मग अचानक प्रचंड मोठ्या समुद्रात थेंबाने प्रवेश केला.
एवढ्या मोठ्ठ्या समुद्रातले रंगीत , मोठमोठाले मासे पाहून , शिंपले आणी रंगीत वनस्पती पाहून पुन्हा एकदा तो अगदी हरखून गेला. अगदी किती पाहू आणी किती नको अस झालं त्याला.
वरच्या लाटांमध्ये खेळताना , मोठी मोठी जहाज पण दिसायची त्याला. तो विचार करायचा काय बर असेल तिथे जहाजावर ? काय बर करत असतील माणसे ?
अचानक एके दिवशी खूप म्हणजे अगदी खुपच गरम झालं. आणी आश्चर्यच झालं, थेंबाची झाली वाफ आणी आकाशात उडायला लागली. थेंबटला काय, खुपच खुश झाला. आकाशात उडता उडता त्याला खूप पक्षी दिसले , विमानं दिसली, मऊमऊ कापसासारखे ढग दिसले. आकाशातून उडताना जमीनसुद्धा दिसली. काय सुंदर देखावा आहे हा अस म्हणत थेंब वाफ होऊन उंच उंच उडत होता. तिथे मात्र जरा थंड वाटायला लागल होत. आणी त्याला जरा दमायला पण झालं होत. म्हणून तो एका काळ्या राखाडी ढगावर बसला . बघतो तर काय तिथे त्याच्यासारखे बरेच थेंब आधीच थांबले होते. वाऱ्याने तो ढग सुद्धा पुढे पुढे जायला लागला आणी थेंबांना अगदी विमानात बसल्या सारख वाटायला लागलं.
बघता बघता असे खूप काळे राखाडी ढग एकत्र जमले आणी अजून वर वर उडायला लागले. वर वर गेल्यावर मात्र खुपच थंडी वाढली. थेंबांच परत पाणीच झालं आणी जमिनीवर पडायला लागलं. अरेच्च्या आपण पाउस झालो कि काय? सगळे थेंब आश्चर्याने म्हणायला लागले आणी आनंदाने परत जमिनीवर टपटप पडायला लागले.
जमिनीवर पाण्याचे खूप खूप ओघळ खळखळा वाहायला लागले. हा थेंब सुद्धा त्यातल्या एका ओघळातून खळखळा उड्या मारत डोंगर उतरायला लागला.
परत एकदा त्याला तोच पाण्याचा डोह दिसला जिथून त्याने सुरुवात केली होती. त्या डोहात आनंदाने उडी घेऊन वाहात वहात परत आपला वडाच्या झाडाकडे आला.
त्याला पाहून झाड आणि चिमणी दोघेही खूप आनंदले.
आता मात्र थेंबच त्यांना समुद्राच्या , आकाशाच्या , ढगांच्या गोष्टी सांगत परत एकदा प्रवास करायची वाट बघतोय.
अशा डोंगरात होती एक गुहा. मोठ्ठी अंधारलेली दगडाची गुहा. आणि गुहेत अगदी काळामीटट अंधार होता आणि जमिनीखालच्या झऱ्यातून येणाऱ्या पाण्याच्या झऱ्यांनी गुहेतले खड्डे सगळे पाण्याने भरून गेले होते. अचानक एक पिटुकला थेंब आला जमिनीतून वरती.आधी गुहेतला अंधार पाहून घाबरुनच गेला. गुहेतल्या थंडीने कुडकुडायला लागला. पण थोड्या वेळाने त्याला आजूबाजूला नीट दिसायला लागलं आणि त्याच्यासारखेच अजुन अनेक पाण्याचे थेंब सुद्धा दिसायला लागले. असे बरेच मित्र पाहून त्याला जरा हायस वाटलं.
असा खूप वेळ गेला आणि त्या थेंबटल्याला कंटाळा आला. कितीवेळ अस शांत बसून राहायचं ? मला खेळायचं , फिरायचं ना! थेंब जोरात ओरडला पण त्याचा आवाज कुणाला ऐकूच गेला नाही. पण हळू हळू थेंब असलेल्या खड्ड्यात पाणी वाढत होते. ते पाहूनही त्याला बारा वाटत होते. तेवढेच जास्त मित्र जवळपास.
इतक्यात तो खड्डा पूर्ण भरला आणि पाणी वाहायला लागले सगळे थेंब बाहेर आधी वाहून जायला मस्ती करायला लागले. हा थेंबटला पण लग्गेच बाहेर पडला. आणि पाण्याबरोबर वाहायला लागला. वॉव काय मजा येतेय ना खेळायला अस म्हणत मस्त इकडे तिकडे हुंदडायला लागला. वाहातं पाणी गुहेच्या बाहेर आलं आणि बाहेरच्या प्रकाशाने थेंबाचे डोळेच दिपले. केवढा हा प्रकाश! पण काय छान वाटतंय ना, कित्ती उबदार आहे इथे अस आपल्या मित्रांशी बोलत अजून मस्ती करायला लागला.
पण अरेच्च्या हे काय? आता गुहेतून बाहेर आलेल पाणी बाहेरच्या मोठ्ठ्या डोहात थांबले. थेंब जरासा हिरमुसला पण म्हणाला जाउदे इथे निदान प्रकाश आहे छान उबदार वाटतंय आणि बाहेर बघायला तर कित्ती काय काय आहे.
त्या डोहात पाय घालून बसल होत एक झाड. थेंब म्हणाला अरेच्या तुम्ही कोण बर? मी पाण्याचा थेंब, आत्ताच त्या गुहेतून बाहेर आलो. तुम्ही माझ्याशी गप्पा माराल का?
झाड म्हणाल हो तर. मला पण आवडेल गप्पा मारायला. आणि हो मला म्हणतात झाड , वडाच झाड.
थेंब एकदम खुशीत येऊन म्हणाला मी इथे डोहात आहेना त्यामुळे दूरच काही दिसत नाहीये . तुम्ही कित्ती वर आहात, मला छान छान गोष्टी सांगा ना.
झाडाने मग थेंबाला आकाशाच्या , डोंगराच्या गोष्टी सांगितल्या.
इतक्यात झाडावरून चिमुकलं रंगीत कोणीतरी उडालं. थेंब म्हणाला,कोण आहे ते छोटछोट? रंगीत?
चिमुकली चिमणी म्हणाली चिव चिव मी रंगीत चिमणी. आकाशात उडते.
ओहो कित्ती छान चिमणे! तू पण सांग ना मला दूरदूरच्या गोष्टी.
मग चिमणीने थेंबाला नदीची , धबधब्याची गोष्ट सांगितली.
असे काही दिवस गेले चिमणी आणि झाड रोज थेंबाला छान छान नवनवीन गोष्टी सांगायचे. मग थेंबाला वाटायचे आपण कधी जाणार हे सगळ बघायला. त्याला डोहात रहायचा अगदी कंटाळा आला.
तेवढ्यात परत एक गम्मत झाली तो डोह भरला पाण्याने आणि पाणी बाहेर वाहायला लागले. पुन्हा एकदा सगळे थेंब बाहेर आधी वाहून जायला मस्ती करायला लागले.
या थेंबटला झाडाला आणि चिमणीला म्हणाला मी पण जरा जाऊन बघतो, पण परत येईन हं मी , आणि मग तुम्हाला गम्मत जम्मत सांगेन. टाटा करून थेंब निघाला आणी त्याला थोडावेळ सोबत करायला चिमणीपण उडू लागली.
खळखळ आवाज करत नदी वाहायला लागली. थेंबालापण प्रवाहाबरोबर खडकांवरून उड्या मारायला, मस्ती करायला मस्त वाटत होत.नदीच्या आवाजात आवाज मिसळून गाण म्हणायला सुद्धा मज्जा वाटत होती.
इतक्यात चिमणी सांगत आली अरे थेम्बा पुढे ना धबधबा आहे. आता काय करणार रे तू?
थेंब म्हणाला असुदे ग,तू घाबरू नकोस . मी पण वाहत जाऊन बघेन काय होत ते.
तेवढ्यात आलाच धबधबा. थेंब मात्र त्याच्या मित्रांबरोबर तसाच वाहात पुढे गेला आणी पाण्याने धबधब्याच्या कड्यावरून जोरात खाली उडी घेतली. प्रचंड जोरात आवाज करत पाणी खालच्या डोहात पडले आणी त्याबरोबर तो थेंब सुद्धा.
खूप वेळा पाण्यात वर खाली झाल्यावर एकदाचा तो परत पोहायला लागला.
चिमणी काळजीने वाट पहातच होती खाली.
बाप रे कित्ती मोठठा होता नाही हा धबधबा!
आधी जराशी भीतीच वाटली ग चिमणे , पण नंतर बाहेर आल्यावर छान वाटलं.
थेंब प्रवाहात आलेला बघून चिमणीला हायस वाटलं.
मग रात्र व्हायला लागली तशी चिमणी म्हणाली आता परत जायला पाहिजे मला. नाहीतर अंधारात रस्ता सापडणार नाही.
थेंबाला टाटा करून चिमणी परत गेली आणी थेंब तसाच पुढे पुढे जात राहिला.
नवनवीन जंगल , नवनवीन प्राणी बघून अगदी हरखून गेला.
आता त्याला मोठ मोठे मासे भेटले पाण्यातच. मासे म्हणाले आम्ही समुद्रपण पाहिलाय. खुपच मोठ्ठा असतो तो. ही आपली नदी समुद्रातच जाणारे बर वाहत वाहत.
हे ऐकून थेंबाला कधी एकदा समुद्रात जातो अस झालं.
हळू हळू नदीच पाणी खारट झालं , थेंब सुद्धा खारट झाला आणी मग अचानक प्रचंड मोठ्या समुद्रात थेंबाने प्रवेश केला.
एवढ्या मोठ्ठ्या समुद्रातले रंगीत , मोठमोठाले मासे पाहून , शिंपले आणी रंगीत वनस्पती पाहून पुन्हा एकदा तो अगदी हरखून गेला. अगदी किती पाहू आणी किती नको अस झालं त्याला.
वरच्या लाटांमध्ये खेळताना , मोठी मोठी जहाज पण दिसायची त्याला. तो विचार करायचा काय बर असेल तिथे जहाजावर ? काय बर करत असतील माणसे ?
अचानक एके दिवशी खूप म्हणजे अगदी खुपच गरम झालं. आणी आश्चर्यच झालं, थेंबाची झाली वाफ आणी आकाशात उडायला लागली. थेंबटला काय, खुपच खुश झाला. आकाशात उडता उडता त्याला खूप पक्षी दिसले , विमानं दिसली, मऊमऊ कापसासारखे ढग दिसले. आकाशातून उडताना जमीनसुद्धा दिसली. काय सुंदर देखावा आहे हा अस म्हणत थेंब वाफ होऊन उंच उंच उडत होता. तिथे मात्र जरा थंड वाटायला लागल होत. आणी त्याला जरा दमायला पण झालं होत. म्हणून तो एका काळ्या राखाडी ढगावर बसला . बघतो तर काय तिथे त्याच्यासारखे बरेच थेंब आधीच थांबले होते. वाऱ्याने तो ढग सुद्धा पुढे पुढे जायला लागला आणी थेंबांना अगदी विमानात बसल्या सारख वाटायला लागलं.
बघता बघता असे खूप काळे राखाडी ढग एकत्र जमले आणी अजून वर वर उडायला लागले. वर वर गेल्यावर मात्र खुपच थंडी वाढली. थेंबांच परत पाणीच झालं आणी जमिनीवर पडायला लागलं. अरेच्च्या आपण पाउस झालो कि काय? सगळे थेंब आश्चर्याने म्हणायला लागले आणी आनंदाने परत जमिनीवर टपटप पडायला लागले.
जमिनीवर पाण्याचे खूप खूप ओघळ खळखळा वाहायला लागले. हा थेंब सुद्धा त्यातल्या एका ओघळातून खळखळा उड्या मारत डोंगर उतरायला लागला.
परत एकदा त्याला तोच पाण्याचा डोह दिसला जिथून त्याने सुरुवात केली होती. त्या डोहात आनंदाने उडी घेऊन वाहात वहात परत आपला वडाच्या झाडाकडे आला.
त्याला पाहून झाड आणि चिमणी दोघेही खूप आनंदले.
आता मात्र थेंबच त्यांना समुद्राच्या , आकाशाच्या , ढगांच्या गोष्टी सांगत परत एकदा प्रवास करायची वाट बघतोय.
Tuesday, November 9, 2010
२०१०च्या दिवाळी अंकातले माझे लेख आणि फोटो
मायबोली.कॉम या वेबसाईटचा २०१०चा ऑनलाईन दिवाळी अंक नुकताच प्रकाशित झाला.
या दिवाळी अंकात माझा शरद, हेमंत ऋतूवर (ऑटम् सिझन) लिहिलेला "रंगवूनी आसमंत" हा फोटो फिचर असलेला लेख प्रकाशित झाला आहे.
इथे लिंक आहे http://vishesh.maayboli.com/node/766
याच दिवाळी अंकामध्ये "थेंबाचा प्रवास" ही मी लिहिलेली बालकथा सुद्धा प्रकाशित झाली आहे.
इथे लिंक आहे http://vishesh.maayboli.com/node/761
मोगरा फुलला चा २०१०चा दिवाळी अंकही नुकताच प्रकाशित झाला आहे. या अंकामधल्या एका कवितेसाठी मी काढलेला फोटो पूर्व परवानगीने वापरण्यात आला आहे. (कविता माझी नाही.)
कविता आणि फोटो इथे बघता येतील.
http://mfdiwaliank.blogspot.com/2010/09/shashwat.html
वाचून प्रतिसाद द्यायला विसरू नका.
या दिवाळी अंकात माझा शरद, हेमंत ऋतूवर (ऑटम् सिझन) लिहिलेला "रंगवूनी आसमंत" हा फोटो फिचर असलेला लेख प्रकाशित झाला आहे.
इथे लिंक आहे http://vishesh.maayboli.com/node/766
याच दिवाळी अंकामध्ये "थेंबाचा प्रवास" ही मी लिहिलेली बालकथा सुद्धा प्रकाशित झाली आहे.
इथे लिंक आहे http://vishesh.maayboli.com/node/761
मोगरा फुलला चा २०१०चा दिवाळी अंकही नुकताच प्रकाशित झाला आहे. या अंकामधल्या एका कवितेसाठी मी काढलेला फोटो पूर्व परवानगीने वापरण्यात आला आहे. (कविता माझी नाही.)
कविता आणि फोटो इथे बघता येतील.
http://mfdiwaliank.blogspot.com/2010/09/shashwat.html
वाचून प्रतिसाद द्यायला विसरू नका.
Monday, September 27, 2010
रंगीत लहानपण
मायबोली वरच्या कथाबीज साठी लिहिलेली ही कथा.
मुद्दे - लहान मुलगा, बाजाराचा दिवस, आईस्क्रीम
****************************
"बाबा किती घाईनं चालातोयास रं? जरा सावकाशीनं चाल कि." डोक्यावर गाठोडं घेऊन घाईघाईत जाणाऱ्या भैरूच्या मागे मागे धावताना एवढासा सम्या दमून गेला होता.
"आरं, आधीच उशिरा निघालोया घरातनं. लवकर नाय पोचलो तं दुकान पसरायला जागा बी गावायाची न्हाय बघ."
भैरू बाजाराच्या दिवशी आपलं गाठोडं घेऊन जायचा कापडाचं दुकान लावायला.एरवी अशीच इकडची तिकडची, जमलच तर कुणाच्या शेताची कामं करायचा. पोराला बुकं शिकवून लई मोटा करायचं स्वप्न त्याचं. सम्या आता पारावरच्या शाळेत ३रीच्या वर्गात जायचा, पण सुट्टीच्या दिवशी बाबाबरोबर बाजाराला जायला लागायचंच त्याला. मग त्या दिवशी खेळायला मिळायचं नाही म्हणून त्याला अज्जिबात आवडायचं नाही. भैरुलाही ते माहीत होतं पण इलाज नव्हता. तेवढीच मदत होती हाताशी. आणि आजतर तालुक्याचा मोठा बाजार होता.
भराभरा चालत दोघे बाजाराच्या ठिकाणी पोचले तर चांगल्या जागा आधीच सगळ्या ठेल्यावाल्यांनी पटकावल्या होत्या. आता उरलेल्या जागेतली बऱ्यापैकी जागा निवडून भैरूने चादर पसरून कापडं नीट मांडून ठेवायला सुरुवात केली. अजून गिऱ्हाईकं यायला वेळ होता म्हणून सम्या इकडे तिकडे बघत बसला. आजची जागा नेहेमीची नसल्याने समोर सगळे नवीन गाठोडीवाले होते. त्यामुळे सम्याला लई मजा वाटत होती. तेवढ्यात सम्याच्या समोरची जागा एका मोठ्या हातगाडीवाल्याने घेतली. हातगाडीवरची आईसक्रीमची रंगीत चित्र बघून आणि 'थंडगार गारे गार' अशी पाटी वाचून सम्या मनातल्या मनात तो पदार्थ कसा लागतं असेल याचा विचार करायला लागला.
हळूहळू लोकं यायला सुरुवात झाली आणि भैरुने सम्याला कामाला लावलं, सम्याचं काम म्हणजे ओरडून ओरडून बाबाच्या दुकानाची जाहिरात करायची. "कापडं घ्या, कापडं! लई भारी कापडं!!" सम्याने आपलं काम चालू केलं तरी त्याचा एक डोळा त्या हातगाडीवरच होता. आजूबाजूची पोरं आईबापा बरोबर येऊन आईसक्रिम खाताना बघून हे लहान मुलांनी खायचं काहीतरी छान आहे हे त्याला कळायला लागलं होतं. येणारा नवीन पोरगा कोणत्या रंगाचं आईसक्रीम खाणार याचा अंदाजही त्याच्या मनाने लावायला सुरुवात केली. "गार म्हंजी कसं आसल? झाडाच्या सावलीवाणी आसल का हिरीच्या पान्यावानी?" सम्याच्या नकळतच त्याचे मन तिथे जात होतं. मध्येच "कापडं घ्या, कापडं! गारे गार कापडं!!" अस ऐकल्यावर भैरुने झापलाच सम्याला.
"काय रं? काय इकतोयास? गारेगार कापडं आणली व्हय तुज्या बान?"
चमकून आपली चूक दुरुस्त करून सम्या परत एकदा ओरडायला लागला. दुपारी आयने बांधून दिलेली भाजीभाकर खातानाही त्याला ते "आईस्क्रीम भाकरीवानी थंड आसल का?" असा प्रश्न पडला होता जो भैरू पर्यंत पोचलाचं नाही.
संध्याकाळ व्हायला लागली तसं जत्रेतली लोकं कमी झाली आणि आपापली गाठोडी बांधून दुकानदारही घरच्या वाटेला लागायला लागले होते. भैरुनेपण आपली कापडं नीट घड्या घालुन गाठोडं बांधायला सुरुवात केली. आज फारसा धंदा झाला नव्हता. आता दुसऱ्या गावातला पुढचा मोठा बाजार महिन्याभराने होता आणि आजची कमाई जेमतेम वीस दिवस जातील एवढीचं होती म्हणून तो जरा चिंतेतच होता. आणि सम्या अजूनही त्या आईसक्रीमच्या गाडीकडेच बघत होता.
गाठोडं डोक्यावर घेऊन मागन भैरू आला तरी त्याला कळलंच नव्हत.
"काय रे सम्या, काय बगतोयास तिथं?"
लहान असला तरी 'आपल्याला असलं काही घेता येणार नाही' हे सम्या ला माहीत होतं म्हणून तो काहीच उत्तर न देता घराच्या दिशेन निघाला.
तसा भैरू खाली बसला आणि म्हणाला "ते थंडगार खायचं नव्हं तुला? सकाळधरनं बगून रायलोय म्या."
सम्या मात्र काहीच न बोलता जमिनीकडे बघत गुमान राहिला.
"चाल, इकडं ये" अस म्हणत भैरुने त्याचा हात धरून त्याला गाडीकडे आणले.
आता दोन रुपयाचं ते थंडगार विकत घेणाऱ्या आपल्या बाबा कडे सम्या अविश्वासाने आणि अभिमानाने बघतच राहिला.
तो छोटासा काडीला लावलेला थंडगार रंगीत गोळा बाबाच्या हातातून घेताना सम्या हरखून गेला होता.आणि तो थंड थंड गोळा चाटणारया आपल्या पोराच्या डोळ्यातला निरागस आनंद भैरूही भान हरपून बघत राहिला.
तेवढ्यात "बाबा तू बी खा कि थोडं. लई गार वाटतं बघ." अस म्हणत सम्याने तो थंडगार गोळा भैरूपुढे धरला.
आणि पुढच्या महिन्याभराच्या चिंता सोडून भैरूसुद्धा सम्या एवढा तिसरीतला पोरगा होऊन पुन्हा एकदा रंगीत लहानपण जगायला लागला.
मुद्दे - लहान मुलगा, बाजाराचा दिवस, आईस्क्रीम
****************************
"बाबा किती घाईनं चालातोयास रं? जरा सावकाशीनं चाल कि." डोक्यावर गाठोडं घेऊन घाईघाईत जाणाऱ्या भैरूच्या मागे मागे धावताना एवढासा सम्या दमून गेला होता.
"आरं, आधीच उशिरा निघालोया घरातनं. लवकर नाय पोचलो तं दुकान पसरायला जागा बी गावायाची न्हाय बघ."
भैरू बाजाराच्या दिवशी आपलं गाठोडं घेऊन जायचा कापडाचं दुकान लावायला.एरवी अशीच इकडची तिकडची, जमलच तर कुणाच्या शेताची कामं करायचा. पोराला बुकं शिकवून लई मोटा करायचं स्वप्न त्याचं. सम्या आता पारावरच्या शाळेत ३रीच्या वर्गात जायचा, पण सुट्टीच्या दिवशी बाबाबरोबर बाजाराला जायला लागायचंच त्याला. मग त्या दिवशी खेळायला मिळायचं नाही म्हणून त्याला अज्जिबात आवडायचं नाही. भैरुलाही ते माहीत होतं पण इलाज नव्हता. तेवढीच मदत होती हाताशी. आणि आजतर तालुक्याचा मोठा बाजार होता.
भराभरा चालत दोघे बाजाराच्या ठिकाणी पोचले तर चांगल्या जागा आधीच सगळ्या ठेल्यावाल्यांनी पटकावल्या होत्या. आता उरलेल्या जागेतली बऱ्यापैकी जागा निवडून भैरूने चादर पसरून कापडं नीट मांडून ठेवायला सुरुवात केली. अजून गिऱ्हाईकं यायला वेळ होता म्हणून सम्या इकडे तिकडे बघत बसला. आजची जागा नेहेमीची नसल्याने समोर सगळे नवीन गाठोडीवाले होते. त्यामुळे सम्याला लई मजा वाटत होती. तेवढ्यात सम्याच्या समोरची जागा एका मोठ्या हातगाडीवाल्याने घेतली. हातगाडीवरची आईसक्रीमची रंगीत चित्र बघून आणि 'थंडगार गारे गार' अशी पाटी वाचून सम्या मनातल्या मनात तो पदार्थ कसा लागतं असेल याचा विचार करायला लागला.
हळूहळू लोकं यायला सुरुवात झाली आणि भैरुने सम्याला कामाला लावलं, सम्याचं काम म्हणजे ओरडून ओरडून बाबाच्या दुकानाची जाहिरात करायची. "कापडं घ्या, कापडं! लई भारी कापडं!!" सम्याने आपलं काम चालू केलं तरी त्याचा एक डोळा त्या हातगाडीवरच होता. आजूबाजूची पोरं आईबापा बरोबर येऊन आईसक्रिम खाताना बघून हे लहान मुलांनी खायचं काहीतरी छान आहे हे त्याला कळायला लागलं होतं. येणारा नवीन पोरगा कोणत्या रंगाचं आईसक्रीम खाणार याचा अंदाजही त्याच्या मनाने लावायला सुरुवात केली. "गार म्हंजी कसं आसल? झाडाच्या सावलीवाणी आसल का हिरीच्या पान्यावानी?" सम्याच्या नकळतच त्याचे मन तिथे जात होतं. मध्येच "कापडं घ्या, कापडं! गारे गार कापडं!!" अस ऐकल्यावर भैरुने झापलाच सम्याला.
"काय रं? काय इकतोयास? गारेगार कापडं आणली व्हय तुज्या बान?"
चमकून आपली चूक दुरुस्त करून सम्या परत एकदा ओरडायला लागला. दुपारी आयने बांधून दिलेली भाजीभाकर खातानाही त्याला ते "आईस्क्रीम भाकरीवानी थंड आसल का?" असा प्रश्न पडला होता जो भैरू पर्यंत पोचलाचं नाही.
संध्याकाळ व्हायला लागली तसं जत्रेतली लोकं कमी झाली आणि आपापली गाठोडी बांधून दुकानदारही घरच्या वाटेला लागायला लागले होते. भैरुनेपण आपली कापडं नीट घड्या घालुन गाठोडं बांधायला सुरुवात केली. आज फारसा धंदा झाला नव्हता. आता दुसऱ्या गावातला पुढचा मोठा बाजार महिन्याभराने होता आणि आजची कमाई जेमतेम वीस दिवस जातील एवढीचं होती म्हणून तो जरा चिंतेतच होता. आणि सम्या अजूनही त्या आईसक्रीमच्या गाडीकडेच बघत होता.
गाठोडं डोक्यावर घेऊन मागन भैरू आला तरी त्याला कळलंच नव्हत.
"काय रे सम्या, काय बगतोयास तिथं?"
लहान असला तरी 'आपल्याला असलं काही घेता येणार नाही' हे सम्या ला माहीत होतं म्हणून तो काहीच उत्तर न देता घराच्या दिशेन निघाला.
तसा भैरू खाली बसला आणि म्हणाला "ते थंडगार खायचं नव्हं तुला? सकाळधरनं बगून रायलोय म्या."
सम्या मात्र काहीच न बोलता जमिनीकडे बघत गुमान राहिला.
"चाल, इकडं ये" अस म्हणत भैरुने त्याचा हात धरून त्याला गाडीकडे आणले.
आता दोन रुपयाचं ते थंडगार विकत घेणाऱ्या आपल्या बाबा कडे सम्या अविश्वासाने आणि अभिमानाने बघतच राहिला.
तो छोटासा काडीला लावलेला थंडगार रंगीत गोळा बाबाच्या हातातून घेताना सम्या हरखून गेला होता.आणि तो थंड थंड गोळा चाटणारया आपल्या पोराच्या डोळ्यातला निरागस आनंद भैरूही भान हरपून बघत राहिला.
तेवढ्यात "बाबा तू बी खा कि थोडं. लई गार वाटतं बघ." अस म्हणत सम्याने तो थंडगार गोळा भैरूपुढे धरला.
आणि पुढच्या महिन्याभराच्या चिंता सोडून भैरूसुद्धा सम्या एवढा तिसरीतला पोरगा होऊन पुन्हा एकदा रंगीत लहानपण जगायला लागला.
Thursday, September 23, 2010
ओरिगामी गणेश
हा लेख मायबोली (http://www.maayboli.com/) वर गणेशोत्सवासाठी प्रकाशित झाला होता.
*****
ओरिगामी हि एक जपानी कला. कागदापासून वेगवेगळे आकार तायार करणारी. अगदी साध्या बोटी पासून अगदी कठीण अशा ड्रेगन पर्यंत सगळेच आकार बनवता येतात यात. जपानी मुलांना अगदी दोन वर्षापासूनच कागद कसा नीट दुमडायचा याची ओळख करून दिली जाते. शाळेतही ओरिगामी हा विषय शिकवला जातो. कधी कधी मला वाटत जपान्यांच्या नीटनेटकेपणामागे, आणि नियम काटेकोर पाळण्यामध्ये या ओरिगामी शिक्षणाचा फार सहभाग असावा. ओरिगामी मध्ये प्रत्येक घडी अगदी काटेकोर असली तरच शेवटचा आकार आपल्या मनाजोगता येतो. आणि असेही म्हटले जाते कि ओरिगामी मुळे गणिती संकल्पना खूप पक्क्या डोक्यात बसतात. अर्थात हि ऐकीव माहिती आहे.
*****
ओरिगामी हि एक जपानी कला. कागदापासून वेगवेगळे आकार तायार करणारी. अगदी साध्या बोटी पासून अगदी कठीण अशा ड्रेगन पर्यंत सगळेच आकार बनवता येतात यात. जपानी मुलांना अगदी दोन वर्षापासूनच कागद कसा नीट दुमडायचा याची ओळख करून दिली जाते. शाळेतही ओरिगामी हा विषय शिकवला जातो. कधी कधी मला वाटत जपान्यांच्या नीटनेटकेपणामागे, आणि नियम काटेकोर पाळण्यामध्ये या ओरिगामी शिक्षणाचा फार सहभाग असावा. ओरिगामी मध्ये प्रत्येक घडी अगदी काटेकोर असली तरच शेवटचा आकार आपल्या मनाजोगता येतो. आणि असेही म्हटले जाते कि ओरिगामी मुळे गणिती संकल्पना खूप पक्क्या डोक्यात बसतात. अर्थात हि ऐकीव माहिती आहे.
एवढ असूनही मी कधी ओरिगामी शिकायच्या फंदात पडले नव्हते. नाही म्हणायला दोन तीन पुस्तके आणून सुरुवातीची फुलं , बोट अस काहीबाही करून बघितलं पण तेवढच. अलीकडे अचानक मला वाटलं कि ओरिगामी मध्ये गणपती करता येत असेल का? आंतरजालावर शोधून बघितलं पण फारस काही सापडलं नाही. भारताच्या ओरिगामी मित्र वेबसाईटवर गणपती केला आहे अस कळलं पण तो कसा करायचा ते मात्र मिळाल नाही. मग हिरमुसले होऊन ती गोष्ट तशीच राहिली. आपणच प्रयत्न करून बघू असाही वाटलं पण कसा जमणार म्हणून सोडून दिलं. तरी बहुधा मनाने सोडलं नसावा हा विचार. कारण फावल्या वेळात ओरीगामिच्या वेगवेगळ्या घड्या पहात होते कधी मधी. त्यानंतर परत एकदा असच कागद हातात घेऊन , बघू या जमतय का काही असा विचार करत करून बघायला लागले आणि काय आश्चर्य चक्क गणपतीचा आकार जमतोय असा वाटलं. मग थोडं अजून शोध घेऊन कागदाला वळण कस द्यायचं ते शोधाल आणि त्यामुळे गणपतीची सोंडहि छान झाली. मग बरेच कागद वापरून पुन्हा पुन्हा करून एक पद्धत नक्की केली. आता तयार झालेला गणपती बघून आनंद अगदी गगनात मावत नव्हता. अगदी कुणाला सांगू आणि कुणाला नको अस झालं. तुम्हा सगळ्यांसमोर ओरिगामी गणपती करायची पद्धत दाखवायला गणेशोत्सवासापेक्षा योग्य संधी कुठली असणार ना. बहुधा म्हणूनच गणपती बाप्पा अगदी योग्य वेळी कागदातून अवतरले असावेत.
चला तर मग एक कागद , कात्री आणि गोंद घेऊन बसा माझ्या बरोबर.
१. लागणारे साहित्य
२. तुमचं काम करायला एक चांगली जागा , टेबल ठरवा. कागद मार्बल पेपर (घोटीव कागद ) किंवा त्याप्रकारचा घ्या. फक्त फार जाड नको, आणि अगदी पातळ सहज फाटणारा नको.
३. कागदाची दोन टोके अशा प्रकारे जुळवा
४. आणि मध्ये कर्णावर (digonal) एक घडी घालून घ्या.
५. आता कागद परत उघडा
६. मग एक बाजू कर्णावर जोडली जाईल अशी दुमडा.
७. दिसरी बाजूही तशीच दुमडा.
८ मग परत एकदा नवीन तयां झालेली बाजू कर्णावर दुमडा.
९. दुसरी बाजू पण याच पद्धतीने दुमडा.
१०. तुम्हाला अशाप्रकारचा कोनाकृती आकार झालेला दिसला पाहिजे.
११. त्या कोनच टोक घेऊन विरुद्ध बाजुला टेकवा.
१२. आणि दाबून नीट घडी पाडून घ्या.
१३. त्यानंतर या अर्ध्या भागाला परत एकदा दाखवल्याप्रमाणे दुमडा.
१४. आणि हा वर आलेला छोटा भाग उलट्या बाजूने परत एकदा दुमडा.
१५. या घड्या उलगडल्यावर असा दिसले पाहिजे.
१६. मग हि जी पहिली घडी अशी दिसली पाहिजे.
१७. हि पहिली घडी तिथे कात्रीने दाखवल्याप्रमाणे कापा. दोन्ही बाजूला असे कापून घ्या.
१८. कापलेला भाग उघडून एक छोटीशी घडी घालून दाखवल्याप्रमाणे दुमडून घ्या.
१९. दोन्ही बाजूला सारखेच दुमडून घ्या. हा होईल गणपतीच्या कानाचा भाग.
२०. या कानाचे खालचे कोपरे किंचितसे दुमडा म्हणजे मग समोरून छान कानाचा आकार येईल.
२१. आता समोरून बघितल्यावर गणपती सारखा दिसायला लागलाय ना?
२२. परत एकदा मागच्या बाजूने सोंडेचा भाग असा घडी करा.
२३ व २४. त्यावर उरलेला सोंडेचा भागहि तश्याच पद्धतीने घडी घालत रहा.
२५. शेवटी अस झिगझाग सारख दिसलं पाहिजे.
२६. हे अस स्प्रिंग सारख वाटला पाहिजे मग हा सोंडेचा भाग छान दिसतो.
२७. हे झिगझाग आघाडा. पण सगळ्यात पहिली घडी (२२ मध्ये घातलेली ) मात्र उघडू नका हं. उघडल्यावर असा दिसत. पुढच्या पायऱ्या करायच्या नसतील तर इथेच थांबून सुद्धा चालेल. हाही आकार गणपतीसारखा दिसतोच आहे. डोळे काढल्यावर आणि दात लावल्यावर अगदी छान गणपती दिसतो. पण वक्रतुंड गणेश हवा असेल तर मात्र पुढच्या पायऱ्या कडे वळाच.
२८. या पुढच्या घड्या थोड्या कठीण आहेत. कागद अशाप्रकारे मध्यावर दुमडून घ्या.
२९. सोंडेसाठी आपण आधीच पाडलेल्या आडव्या घड्या परत एकदा दाबून नीट दिसतील अशा करून घ्या.
३०. आता दाखवल्याप्रमाणे प्रत्येक आडव्या घडीसाठी एक तिरकी घडी करा. हि तिरकी घडी करताना लक्षात ठेवायची गोष्ट म्हणजे जितकी जास्त तिरकी तितकी जास्त वळलेली सोंड. म्हणून कमी तिरक्या करा. घडी करताना त्रिकोणाचे शीर कागदाच्या उघड्या बाजूकडे ठेवा. हे उलटे केलेत तर सोंड बाहेर वळण्या ऐवजी आतल्या बाजूला वळेल.
३१. उघडल्यावर अस दिसलं पाहिजे. हि खूपच महत्वाची पायरी आहे.
३२. त्या घड्या अशा त्रिकोणाकार दिसल्या तरच पुढच्या घड्या घालता येतील.
३३. आता फोटोमध्ये दाखवल्याप्रमाणे आडव्या आणि तिरप्या रेघेवर असं दुमडा. त्यामुळे तिरकी घडी वर येऊन आडवी घडी त्या तिरक्या घडीच्या खाली झाकली जाईल.
३४. वरची पायरी अजून तीन आडव्या घड्यांसाठी करा.
३५. शेवटच्या घडीत मात्र अगदी टोक दिसू नये म्हणून थोडं टोक मागच्या बाजूला दुमडून घ्या. आणि शेवटची घडी अशी त्या मध्यकर्णावरच आतल्या बाजूला वळवा.
३६. आता तुमच्या घड्या अशा दिसू लागल्या असतील.
३७. मधली कर्णावरची घडी उघडल्यावर छानसा गणेशाकार दिसू लागला असेल नाही? त्याचा वरचा डोक्याचा टोकदार भाग मागच्या बाजूला दुमडून टाका आणि मग गणपतीचा चेहेरा बघा किती छान दिसतोय ते.
३८. त्याला सुंदरसे डोळे काढा. गंध काढा. आणि अरे हो दात राहिलाय ना अजून.
३९. आता एक पांढरा २ सेमी x २ सेमीचा तुकडा घ्या.
४०. त्याचा परत ३ ते ७ पायऱ्या वापरून एक कोन करा.
४१. तो मध्यावर दुमडून टाका आणि मग हा चिमुकला कोन दाताच्या जागी गोंदाने चिकटवून टाका.
४२ व ४३ . आता या गणपतीचे काय करणार बर? बघा तुम्हाला याचं पॉपअप ग्रीटिंग कार्ड करता येईल.
४४. मी हा गणेश असा सोनेरी कागदावर चिकटवून भिंतीवरच लावलाय.
काय मग आता शिकवणारना हा गणपती आपल्या मित्र मैत्रीणीना आणि आजुबाजूच्या बच्चे कंपनीला? तुम्हाला आणि इतरांनाही आवडला तर मला येऊन सांगायला विसरू मात्र नका.
या इथे तुमच्यासाठी सगळ्या पायऱ्या एकत्र.
Thursday, September 16, 2010
कापसाची म्हातारी
त्यादिवशी एक कापसाची म्हातारी मला आणि लेकीला दिसली. ती पकडे पर्यंत उडत उडत दुर गेली. आणि ती गेली म्हणुन लेकीने भोकाड पसरलं. ते आवरायला हि गोष्ट इंस्टंट्ली सुचली आणि तीला सांगितली. त्यानंतर परत संध्याकाळी एक म्हातारी दिसली तर तीने तीला उडून दुर जाउ दिलं !
---------------------
कापसाची म्हातारी
खूप खूप उन पडलं होतं. अंगणातली जमीन नुसती भाजून निघत होती. झाडांचा पक्षांचा जीव उन्हाने तल्लख होत होता. तेवेढ्यात कुठूनतरी वाऱ्याची एक गरम झुळूक आली आणि तिच्याबरोबर उडत आली एक कापसाची म्हातारी. म्हातारी कुठून उडत आली होती कोणास ठाऊक ? पण एवढ्या उन्हात सुद्धा ती अगदी मजेत उडत होती.
उडता उडता तिला भेटली एक चिमणी. चिमणीला म्हातारी बघून गंमतच वाटली. तिने विचारलं "अरे हां कुठला नवीनच बिनपंखाचा पक्षी?"
म्हातारी म्हणाली "अगं चिमणे, मी तर कापसाची म्हातारी."
"वाऱ्यावर उडते, बी घेऊन फिरते.
बी जाईल दूरदूर, झाडं येतील खूपखूप"
मग म्हातारी निघाली पुढे उडत उडत. उडता उडता म्हातारी एका बागेत पोचली. तिथल्या फुलांना वाटलं फुलपाखरूंच आलं. फुलं म्हणाली
"कित्ती छान फुलपाखरू आहेस रे तू! येरे ये फुलपाखरा मध पी , आराम कर आणि मग पुढे जा."
म्हातारी म्हणाली. "सुंदरशा फुलांनो धन्यवाद. पण मी काही फुलपाखरू नाही.मी आहे कापसाची म्हातारी. "
"वाऱ्यावर उडते, बी घेऊन फिरते.
बी जाईल दूरदूर, झाडं येतील खूपखूप"
फुलं म्हणाली "अरे वा छान छान. दूरच्या फुलांना पण आमचा थोडा वास दे."
म्हातारी परत आपली उडायला लागली. आता वाटेत दिसलं एक फुलपाखरू. ते त्याच फुलांवर बसायला चाललं होतं. म्हातारीला पाहून त्याला सुध्दा आश्चर्य वाटलं. त्याने विचारलं "अरे तू चतुर आहेस कि काय?"
म्हातारी म्हाणाली "नाही रे बाबा. .मी तर कापसाची म्हातारी."
"वाऱ्यावर उडते, बी घेऊन फिरते.
बी जाईल दूरदूर, झाडं येतील खूपखूप"
एवढ बोलून म्हातारी उडतेय तोच बागेत मुलं आली संध्याकाळची खेळायला. उडणारी म्हातारी मुलांना दिसली आणि मुलं तिच्या मागून तिला पकडायला धावायला लागली. जोरजोरात पळताना एका चिमुकल्या मुलीने पकडलंच शेवटी म्हातारीला.
म्हातारी कळवळून तिला म्हणाली " अगं अगं मुली. सोडना मला. मी आहे कापसाची म्हातारी"
"वाऱ्यावर उडते, बी घेऊन फिरते.
बी जाईल दूरदूर, झाडं येतील खूपखूप"
चिमुकल्या मुलीला म्हातारीची दया आली आणि तिने म्हातारीला सोडून दिलं. म्हातारी मग आनंदाने उडत उडत दूर गेली. रात्र झाल्यावर वारा बंद झाला तशी म्हातारी जमिनीवर बसली. तिथे तिने बी जमिनीवर टाकून दिलं.
खूप दिवसांनी जेव्हा पावसाळा आला तेव्हा ते बी रुजलं आणि तिथे एक छान सावरीच रोप उगवलं.
----------------------------
हि गोष्ट सांगताना मुलांना, ते बी हवेत कसं उडतं आणि नविन रोपांची रुजवण कशी होते त्याबद्दल सांगता येईल.
---------------------
कापसाची म्हातारी
खूप खूप उन पडलं होतं. अंगणातली जमीन नुसती भाजून निघत होती. झाडांचा पक्षांचा जीव उन्हाने तल्लख होत होता. तेवेढ्यात कुठूनतरी वाऱ्याची एक गरम झुळूक आली आणि तिच्याबरोबर उडत आली एक कापसाची म्हातारी. म्हातारी कुठून उडत आली होती कोणास ठाऊक ? पण एवढ्या उन्हात सुद्धा ती अगदी मजेत उडत होती.
उडता उडता तिला भेटली एक चिमणी. चिमणीला म्हातारी बघून गंमतच वाटली. तिने विचारलं "अरे हां कुठला नवीनच बिनपंखाचा पक्षी?"
म्हातारी म्हणाली "अगं चिमणे, मी तर कापसाची म्हातारी."
"वाऱ्यावर उडते, बी घेऊन फिरते.
बी जाईल दूरदूर, झाडं येतील खूपखूप"
मग म्हातारी निघाली पुढे उडत उडत. उडता उडता म्हातारी एका बागेत पोचली. तिथल्या फुलांना वाटलं फुलपाखरूंच आलं. फुलं म्हणाली
"कित्ती छान फुलपाखरू आहेस रे तू! येरे ये फुलपाखरा मध पी , आराम कर आणि मग पुढे जा."
म्हातारी म्हणाली. "सुंदरशा फुलांनो धन्यवाद. पण मी काही फुलपाखरू नाही.मी आहे कापसाची म्हातारी. "
"वाऱ्यावर उडते, बी घेऊन फिरते.
बी जाईल दूरदूर, झाडं येतील खूपखूप"
फुलं म्हणाली "अरे वा छान छान. दूरच्या फुलांना पण आमचा थोडा वास दे."
म्हातारी परत आपली उडायला लागली. आता वाटेत दिसलं एक फुलपाखरू. ते त्याच फुलांवर बसायला चाललं होतं. म्हातारीला पाहून त्याला सुध्दा आश्चर्य वाटलं. त्याने विचारलं "अरे तू चतुर आहेस कि काय?"
म्हातारी म्हाणाली "नाही रे बाबा. .मी तर कापसाची म्हातारी."
"वाऱ्यावर उडते, बी घेऊन फिरते.
बी जाईल दूरदूर, झाडं येतील खूपखूप"
एवढ बोलून म्हातारी उडतेय तोच बागेत मुलं आली संध्याकाळची खेळायला. उडणारी म्हातारी मुलांना दिसली आणि मुलं तिच्या मागून तिला पकडायला धावायला लागली. जोरजोरात पळताना एका चिमुकल्या मुलीने पकडलंच शेवटी म्हातारीला.
म्हातारी कळवळून तिला म्हणाली " अगं अगं मुली. सोडना मला. मी आहे कापसाची म्हातारी"
"वाऱ्यावर उडते, बी घेऊन फिरते.
बी जाईल दूरदूर, झाडं येतील खूपखूप"
चिमुकल्या मुलीला म्हातारीची दया आली आणि तिने म्हातारीला सोडून दिलं. म्हातारी मग आनंदाने उडत उडत दूर गेली. रात्र झाल्यावर वारा बंद झाला तशी म्हातारी जमिनीवर बसली. तिथे तिने बी जमिनीवर टाकून दिलं.
खूप दिवसांनी जेव्हा पावसाळा आला तेव्हा ते बी रुजलं आणि तिथे एक छान सावरीच रोप उगवलं.
----------------------------
हि गोष्ट सांगताना मुलांना, ते बी हवेत कसं उडतं आणि नविन रोपांची रुजवण कशी होते त्याबद्दल सांगता येईल.
Friday, September 10, 2010
Thursday, August 5, 2010
धनुकल्याचा रुसवा
५/८/२०१०
आज सकाळी कावळा उड सारखा खेळ खेळताना मुलीने इंद्रधनुष्य पण उडालं अस म्हटलं. त्या नंतर तिलाच गंमत वाटून ती विचारायला लागली कि इंद्रधनुष्याला पंख असते तर आणि ते उडालं असता तर कित्ती छान दिसलं असतं वगैरे. या बोलण्यावरून सुचलेली हि गोष्ट.
*****
छानशी संध्याकाळ झाली होती. सूर्यबाबा अगदी मावळतीला चालले होते. आकाशात जमलेले काळे राखाडी ढग आणि मध्ये मध्ये भुरभूरणारा पाउस यामुळे मावळतीचे रंग अजूनच सुंदर झाले होते. त्यात भर म्हणून क्षितिजावर सुंदर अगदी अर्धगोलाकार इंद्रधनुहि दिसत होते. या सुंदर इंद्रधनुला बघुन मुलामुली आनंदाने नाचत खेळत होती. आणि मुलांना बघून इंद्रधनु अजूनच हसत होते. तेवढ्यात सूर्यबाबांनी आज्ञा केली
“चल धनुकल्या आता घरी जाऊ. घरी जायची वेळ झाली. उद्या संध्याकाळी हव तर परत येऊ इथे.”
“अहं मी नाही येणार घरी इतक्यात,अजून सगळी मुलं खेळताहेत ना खाली.” इंद्रधनुने आपली नाराजी व्यक्त केली.
“पण आपण घरी गेलो कि ते जाणारच घरी. आपणच नाही गेलो तर त्यांची आईपण रागावेल ना त्यांना. चल चल. पटकन, निघू आता.”
“नको ना हो बाबा..तुम्ही नेहेमी अस करता. मला उशिरा आणता आकाशात फिरायला आणि लवकर चल म्हणता.” अस म्हणून इंद्रधनुने गाल फुगवले. त्याचे ते फुगलेले गाल बघुन सूर्यबाबांना अजूनच हसु आलं.
“तुम्ही हसु नका हो बाबा, मला रुसायचंय आता. मग तुम्ही हसलात कि मी कसा रुसणार?”
इंद्रधनुची हि असली मागणी ऐकून बाबांना अजूनच हसु आले. आणि ते हसु लपवायला ते ढगांच्या मागे लपले. बाबा बघत नाहीयेत असे बघून इंद्रधनु आपले पांढऱ्या ढगांचे पंख पसरून हळूच तिथून पळून गेला. इथे सूर्यबाबानी इंद्रधनु काय करतोय हे पहाण्यासाठी ढगातून डोक बाहेर काढल तर काय! ‘इंद्रधनु नाहीच!!’. बाबांना एकदम काळजी वाटायला लागली. पण आता करायच काय? आणि नेहेमीची वेळ झाली म्हणजे मावळायलाच पाहिजे. नाहीतर पृथ्वीवरचे पशून, पक्षी, लोक सगळे घाबरतील. सुर्यबाबा काळजी करत करतच घरी गेले.
इथे इंद्रधनु मात्र ‘आता बाबा सारखे सारखे रागावणार नाहीत , घरी चल म्हणणार नाहीत’ अस वाटून तो एकदम खुश झाला होता. ‘हव तिथे हव तेव्हा जायला मिळेल आता. कित्ती मज्जा.’ अस म्हणत लपलेल्या ढगातून बाहेर येत सगळी कडे बघू लागला.
तेवढ्यात त्याला एक पांढऱ्याशुभ्र बगळ्यांची रांगच रांग दिसली, ते सगळे अगदी धावपळीने घरी जात होते. इंद्रधनु त्यांना म्हणाला, “थांबा ना जरा माझ्याशी खेळा तरी. नेहेमी कसे माझ्या भोवती उडता तसे उडाना. मज्जा येईल.”
त्यातला एक बगळा म्हणाला “नकोरे बाबा. आता सूर्य देव गेलेत घरी म्हणजे आम्ही जायलाच पाहिजे. आणि नंतर काहीसुद्धा दिसणार नाही अंधारात. अरे हो, आणि तू अजून कसा नाही गेलास बाबांबरोबर घरी?”
हे ऐकून इंद्रधनु घाबरला, त्याला वाटलं आता बगळे सूर्यबाबांना सांगतील कि काय. म्हणून तो न थांबता तसाच पुढे गेला. आता खाली खेळणारी मुल सुद्धा घरी गेली होती. आणि इंद्रधनु आकाशात असून सुद्धा कोणीच बघत नव्हत त्याच्याकडे. आता धनुकल्याला जरा जरा कंटाळा यायला लागला होता. पण तरी हट्टाने तो तसाच चंद्र आणि चांदण्यांची वाट बघायला लागला.
हळूचकन एक चांदणी आकाशात आली. चमचम करत इंद्रधनु कडे बघताच राहिली.
“अरेच्च्या, अजून दिवस मावळला नाही कि काय? अशी कशी मी आधीच आले आकाशात?”
इंद्रधनु म्हणाला “नाही नाही तू बरोबर वेळेवर आलीयेस ग पण मीच बाबांवर रागावून घरी गेलो नाहीये आज. तू खेळशील ना माझ्याशी?”
चांदणी म्हणाली “पण तुझ्याशी खेळायचं तरी काय? आम्हीतर कधीच तुझ्याशी खेळलो नाही आहोत.”
“पकडापकडी खेळुयात?”
“नकोरे तुला तर पंख आहेत. मला तुझ्या मागून एवढ्या जोरात धावता येणार नाही.”
“बर मग लपाछपी?”
“छे! रात्रीच कस खेळणार लपाछपी? आम्ही तर चमचमतो, आणि तू दिसणार सुद्धा नाहीस. मग तुला कोण पकडणार?”
“हं... जाउदे मी चांदोबाशी खेळेन, येईलच तो एवढ्यात.”
“वेडाच आहेस आज अमावास्या आहे ते माहीत नाही होय? आज चांदोबा येत नाही खेळायला, घरीच रहातो.” तेवढ्यात आलेल्या चांदणीच्या मैत्रिणी म्हणाल्या. आणि मग त्यांचे नेहेमीचे दुसरे खेळ आणि गप्पा चालू झाल्यावर इंद्रधनुकडे कुणाच लक्षच राहील नाही.
आता इंद्रधनुला काय करावे सुचेना. इंद्रधनु अंधारामुळे आकाशात आता दिसतच नव्हता कोणाला. त्यालाहि अंधाराची भीती वाटायला लागली होती. ‘पण आता करायचं काय? घराचा रस्ताही माहीत नाही. चांदोबा आला असता तर त्याला रस्ता तरी विचारता आला असता.’ अस म्हणून धनुकल्याला रडू यायला लागलं.रडता रडता केव्हातरी तो तसाच क्षितिजावर झोपून गेला.
इकडे सुर्यबाबाना चैनच पडत नव्हती.इंद्रधनु काय करत असेल, कसा असेल अस वाटून अगदी रडूच येत होत. कधी एकदा परत उगवायची वेळ होते आणि मी इंद्रधनुला शोधतो अस झालं होत बाबांना.
झालं! सकाळी नेहेमी पेक्षा जरा लवकरच सुर्यबाबा निघाले उगवायला. उगवायाच्या आधीच एक चांदणी दिसली वाटेत. ती घरी निघाली होती.
“काय ग तुला धनुकला दिसला का कुठे?” लग्गेच बाबांनी तिला विचारलं.
“हो तर. रात्री आला होता खेळायला पण अंधारात तो दिसत नव्हता म्हणून आम्ही खेळलोच नाही त्याच्याशी.”
बाबांना अजूनच चिंता वाटली.
मग क्षितिजावर उगवता उगवताच त्यांना आकाशात उडणारी पांढऱ्याशुभ्र बगळ्यांची रांगच रांग दिसली . परत बाबांनी त्यांना विचारलं
“तुम्हाला माझा धनुकला दिसला काहो कुठे?”
बगळे म्हणाले “हो तर. काल संध्याकाळी तुमच्या वर रागावून निघाला होता. पण आम्ही नंतर घरी गेल्याने काहीच माहीत नाही.”
सूर्यबाबांना अजून काळजी वाटली.
तेवढ्यात एक घुबड त्याच्या ढोलीत जाताना त्यांना दिसलं. त्यालाही सूर्यबाबांनी विचारलं
“तुला धनुकला दिसला का रे कुठे”?
घुबड रात्री भरपूर फिरून आलं होतं आणि त्याने पश्चिम क्षितिजावर झोपलेल्या इंद्रधनुला पाहिलं होत.
ते ऐकताच सुर्यबाबांना अगदी हायस वाटलं. पश्चिम क्षितिजा आपली किरण पाठवून त्यांनी इंद्रधनुला हळूच उठवलं. बाबांना बघून धनुकला एकदम खुश झाला. बाबांच्या कुशीत येऊन रडत रडत म्हणाला “मी आता तुमच्यावर कधीच रागावणार नाही. तुम्ही सांगाल ते नक्की ऐकेन.”
“शहाणा रे माझा धनुकला” अस म्हणत बाबांनी पण धनुकल्याला जवळ घेऊन त्याची एक छानशी पापी घेतली.
आज सकाळी कावळा उड सारखा खेळ खेळताना मुलीने इंद्रधनुष्य पण उडालं अस म्हटलं. त्या नंतर तिलाच गंमत वाटून ती विचारायला लागली कि इंद्रधनुष्याला पंख असते तर आणि ते उडालं असता तर कित्ती छान दिसलं असतं वगैरे. या बोलण्यावरून सुचलेली हि गोष्ट.
*****
छानशी संध्याकाळ झाली होती. सूर्यबाबा अगदी मावळतीला चालले होते. आकाशात जमलेले काळे राखाडी ढग आणि मध्ये मध्ये भुरभूरणारा पाउस यामुळे मावळतीचे रंग अजूनच सुंदर झाले होते. त्यात भर म्हणून क्षितिजावर सुंदर अगदी अर्धगोलाकार इंद्रधनुहि दिसत होते. या सुंदर इंद्रधनुला बघुन मुलामुली आनंदाने नाचत खेळत होती. आणि मुलांना बघून इंद्रधनु अजूनच हसत होते. तेवढ्यात सूर्यबाबांनी आज्ञा केली
“चल धनुकल्या आता घरी जाऊ. घरी जायची वेळ झाली. उद्या संध्याकाळी हव तर परत येऊ इथे.”
“अहं मी नाही येणार घरी इतक्यात,अजून सगळी मुलं खेळताहेत ना खाली.” इंद्रधनुने आपली नाराजी व्यक्त केली.
“पण आपण घरी गेलो कि ते जाणारच घरी. आपणच नाही गेलो तर त्यांची आईपण रागावेल ना त्यांना. चल चल. पटकन, निघू आता.”
“नको ना हो बाबा..तुम्ही नेहेमी अस करता. मला उशिरा आणता आकाशात फिरायला आणि लवकर चल म्हणता.” अस म्हणून इंद्रधनुने गाल फुगवले. त्याचे ते फुगलेले गाल बघुन सूर्यबाबांना अजूनच हसु आलं.
“तुम्ही हसु नका हो बाबा, मला रुसायचंय आता. मग तुम्ही हसलात कि मी कसा रुसणार?”
इंद्रधनुची हि असली मागणी ऐकून बाबांना अजूनच हसु आले. आणि ते हसु लपवायला ते ढगांच्या मागे लपले. बाबा बघत नाहीयेत असे बघून इंद्रधनु आपले पांढऱ्या ढगांचे पंख पसरून हळूच तिथून पळून गेला. इथे सूर्यबाबानी इंद्रधनु काय करतोय हे पहाण्यासाठी ढगातून डोक बाहेर काढल तर काय! ‘इंद्रधनु नाहीच!!’. बाबांना एकदम काळजी वाटायला लागली. पण आता करायच काय? आणि नेहेमीची वेळ झाली म्हणजे मावळायलाच पाहिजे. नाहीतर पृथ्वीवरचे पशून, पक्षी, लोक सगळे घाबरतील. सुर्यबाबा काळजी करत करतच घरी गेले.
इथे इंद्रधनु मात्र ‘आता बाबा सारखे सारखे रागावणार नाहीत , घरी चल म्हणणार नाहीत’ अस वाटून तो एकदम खुश झाला होता. ‘हव तिथे हव तेव्हा जायला मिळेल आता. कित्ती मज्जा.’ अस म्हणत लपलेल्या ढगातून बाहेर येत सगळी कडे बघू लागला.
तेवढ्यात त्याला एक पांढऱ्याशुभ्र बगळ्यांची रांगच रांग दिसली, ते सगळे अगदी धावपळीने घरी जात होते. इंद्रधनु त्यांना म्हणाला, “थांबा ना जरा माझ्याशी खेळा तरी. नेहेमी कसे माझ्या भोवती उडता तसे उडाना. मज्जा येईल.”
त्यातला एक बगळा म्हणाला “नकोरे बाबा. आता सूर्य देव गेलेत घरी म्हणजे आम्ही जायलाच पाहिजे. आणि नंतर काहीसुद्धा दिसणार नाही अंधारात. अरे हो, आणि तू अजून कसा नाही गेलास बाबांबरोबर घरी?”
हे ऐकून इंद्रधनु घाबरला, त्याला वाटलं आता बगळे सूर्यबाबांना सांगतील कि काय. म्हणून तो न थांबता तसाच पुढे गेला. आता खाली खेळणारी मुल सुद्धा घरी गेली होती. आणि इंद्रधनु आकाशात असून सुद्धा कोणीच बघत नव्हत त्याच्याकडे. आता धनुकल्याला जरा जरा कंटाळा यायला लागला होता. पण तरी हट्टाने तो तसाच चंद्र आणि चांदण्यांची वाट बघायला लागला.
हळूचकन एक चांदणी आकाशात आली. चमचम करत इंद्रधनु कडे बघताच राहिली.
“अरेच्च्या, अजून दिवस मावळला नाही कि काय? अशी कशी मी आधीच आले आकाशात?”
इंद्रधनु म्हणाला “नाही नाही तू बरोबर वेळेवर आलीयेस ग पण मीच बाबांवर रागावून घरी गेलो नाहीये आज. तू खेळशील ना माझ्याशी?”
चांदणी म्हणाली “पण तुझ्याशी खेळायचं तरी काय? आम्हीतर कधीच तुझ्याशी खेळलो नाही आहोत.”
“पकडापकडी खेळुयात?”
“नकोरे तुला तर पंख आहेत. मला तुझ्या मागून एवढ्या जोरात धावता येणार नाही.”
“बर मग लपाछपी?”
“छे! रात्रीच कस खेळणार लपाछपी? आम्ही तर चमचमतो, आणि तू दिसणार सुद्धा नाहीस. मग तुला कोण पकडणार?”
“हं... जाउदे मी चांदोबाशी खेळेन, येईलच तो एवढ्यात.”
“वेडाच आहेस आज अमावास्या आहे ते माहीत नाही होय? आज चांदोबा येत नाही खेळायला, घरीच रहातो.” तेवढ्यात आलेल्या चांदणीच्या मैत्रिणी म्हणाल्या. आणि मग त्यांचे नेहेमीचे दुसरे खेळ आणि गप्पा चालू झाल्यावर इंद्रधनुकडे कुणाच लक्षच राहील नाही.
आता इंद्रधनुला काय करावे सुचेना. इंद्रधनु अंधारामुळे आकाशात आता दिसतच नव्हता कोणाला. त्यालाहि अंधाराची भीती वाटायला लागली होती. ‘पण आता करायचं काय? घराचा रस्ताही माहीत नाही. चांदोबा आला असता तर त्याला रस्ता तरी विचारता आला असता.’ अस म्हणून धनुकल्याला रडू यायला लागलं.रडता रडता केव्हातरी तो तसाच क्षितिजावर झोपून गेला.
इकडे सुर्यबाबाना चैनच पडत नव्हती.इंद्रधनु काय करत असेल, कसा असेल अस वाटून अगदी रडूच येत होत. कधी एकदा परत उगवायची वेळ होते आणि मी इंद्रधनुला शोधतो अस झालं होत बाबांना.
झालं! सकाळी नेहेमी पेक्षा जरा लवकरच सुर्यबाबा निघाले उगवायला. उगवायाच्या आधीच एक चांदणी दिसली वाटेत. ती घरी निघाली होती.
“काय ग तुला धनुकला दिसला का कुठे?” लग्गेच बाबांनी तिला विचारलं.
“हो तर. रात्री आला होता खेळायला पण अंधारात तो दिसत नव्हता म्हणून आम्ही खेळलोच नाही त्याच्याशी.”
बाबांना अजूनच चिंता वाटली.
मग क्षितिजावर उगवता उगवताच त्यांना आकाशात उडणारी पांढऱ्याशुभ्र बगळ्यांची रांगच रांग दिसली . परत बाबांनी त्यांना विचारलं
“तुम्हाला माझा धनुकला दिसला काहो कुठे?”
बगळे म्हणाले “हो तर. काल संध्याकाळी तुमच्या वर रागावून निघाला होता. पण आम्ही नंतर घरी गेल्याने काहीच माहीत नाही.”
सूर्यबाबांना अजून काळजी वाटली.
तेवढ्यात एक घुबड त्याच्या ढोलीत जाताना त्यांना दिसलं. त्यालाही सूर्यबाबांनी विचारलं
“तुला धनुकला दिसला का रे कुठे”?
घुबड रात्री भरपूर फिरून आलं होतं आणि त्याने पश्चिम क्षितिजावर झोपलेल्या इंद्रधनुला पाहिलं होत.
ते ऐकताच सुर्यबाबांना अगदी हायस वाटलं. पश्चिम क्षितिजा आपली किरण पाठवून त्यांनी इंद्रधनुला हळूच उठवलं. बाबांना बघून धनुकला एकदम खुश झाला. बाबांच्या कुशीत येऊन रडत रडत म्हणाला “मी आता तुमच्यावर कधीच रागावणार नाही. तुम्ही सांगाल ते नक्की ऐकेन.”
“शहाणा रे माझा धनुकला” अस म्हणत बाबांनी पण धनुकल्याला जवळ घेऊन त्याची एक छानशी पापी घेतली.
Monday, July 26, 2010
तळ्यातले मित्र
मागे एकदा मुलीच्या डेकेअर मध्ये एका मुलाने तलावातून काही बेडकाची डीम्भ आणली होती. मग त्यांच्या शिक्षकेने आणि मुलांनी ती पाळली, अगदी बेडूक होऊन पळून जाई पर्यंत. बेडकाच्या वेगवेगळ्या अवस्था मुलाना आणि मला पण सहज बघायला मिळाल्या. त्यानाच इथे गोष्टीरूप दिलंय
*************
एक होत छोटस तळ. हिरव्यागार रंगाच्या पाण्याच , चहूबाजूला गर्द झाडी असणारं. त्या तळ्यात होती इवलाली लाल कमळे. आणि पाण्यात खालीसुध्दा खूपखूप पाण वनस्पती होत्या.
अशाच एका पाण्यातल्या पानाला एक अगदी चिमुकलं अंड चिकटलं होत, पारदर्शक आणि आणि आत एक चिमुकला केशरी बिंदु. आणि त्याच्या जवळच्या दुसऱ्या पानाला अजून एक अंड होत, तेही पारदर्शक पण आतला बिंदु होता काळा. आता बऱ्याच वेळ एकमेकांच्या बाजूला राहिल्याने त्या अंड्याच्या आतल्या केशरी बिंदु ने शेजाऱ्याशी गप्पा मारायला सुरुवात केली.
"अरे तू कोण होणार आहेस रे अंड्यातून बाहेर आल्यावर?"
काळा बिंदु म्हणाला, "उम्म्म खरतर मला माहीतच नाहीये."
"मला वाटत तू पण माझ्या सारखा मासा होणार , काळा मासा. मी केशरी मासा तू काळा मासा आपण दोघ मिळून खूप खूप खेळू मग." केशरी बिंदुने सांगितलेली कल्पना काळ्या बिंदुला पण अगदी पटली.
"आपण एकमेकाला काय हाक मारुयात रे?" काळ्या बिंदुने विचारलं
"ह्म्म्म मी तुला चिका म्हणू?" केशरी बिंदुने नाव सुचवले.
"बर, मग मी तुला म्हणणार पिका."
"मी चिका आणि तू पिका
दोघे मिळून करू खूप खूप मजा"
काळ्या बिंदुने लगेच कविता पण केली
थोडे दिवसांनी या चिमुकल्या अंड्यातून इवले इवले शेपटीवाले जीव बाहेर आले.
पिका म्हणाला "बघ, आपल्या दोघांना शेपटी आहे ना? म्हणजे आपण मासेच. कित्ती छान दिसेल ना काळा मासा केशरी मासा एकत्र पोहोताना?"
थोडे दिवस असेच मजेत गेले. चिका आणि पिका दोघे कमळाच्या पानाखाली खेळत चिखलातले किडे खात आणि कमळाच्याच मुळात झोपी जात.
एक दिवस सकाळी उठल्या उठल्या पिका आला आपले नुकतेच फुटलेले नविन कल्ले दाखवायला. आणि बघतो तर काय चिका ला चक्क दोन पाय फुटलेले!
चिकापण विचारात पडला होता. 'अस कस काय झालं बर?'
तेवढ्यात पिका म्हणाला "तू ना आता माणूस बनणार आहेस. बघ तुला कसे माणसासारखे पाय फुटलेत ते."
चिका पिकाच्या भोवती गोल गोल फिरत म्हणाला "नाहीच मुळी बघ मी कसा छान पोहोतोय ते. मी किनई पायवाला मासा होणारे."
पिकाला हि ते पटल आणि ते दोघे आपले नवीन पाय आणि कल्ले वापरून अजून जोरात पोहायला लागले.
परत काही दिवसांनी बघाव तर पिकाचे कल्ले आणि पर मोठ्ठे छान होत आले होते चीकाला मात्र चक्क दोन हात फुटले होते. पिका खुपच दुख्खी होऊन चिकाला म्हणाला.
"चिका तू खरच माणूस होणार का रे? बघ ना आता तुला त्याच्यासारखे हातपण आले. तू माणूस झालास कि मला पकडशील का? नको ना रे पकडूस. मला इथेच तळ्यात राहायचंय."
चिकालाही जरा शंका यायला लागली होती. पण तस काही न दाखवता चिका परत एकदा जोरजोरात गोल गोल फिरला आणि म्हणाला "छे रे माणूस कित्ती मोठा असतो. मी बघ कित्ती चिमुकला. मी कसा एवढा मोठ्ठा होईन? आणि अजून मला शेपटी आहे, अजूनही मी पाण्यातच राहतो जमिनीवर जायला कुठे येणार आहे मला? मी आपला हातपायवाला मासा."
आपल्या हातांनी पिकाच्या पंखाना टाळी देऊन दोघ आपल्या किडे खायच्या उद्योगाला निघून गेले.
अजून काही दिवस गेले आणि पिका सुंदर केशरी,पांढरे पट्टेवाला मोठे मोठे पंखवाला मासा झाला होता. आणि चिकाचा काळा रंग जाऊन तो चक्क ठिपकेदार हिरवा झाला होता. त्याच शेपूट सुध्दा गायब झालं होतं.
मग मात्र पिका म्हणाला "चिका तू नक्कीच मासा नाहीयेस अस मला वाटत. तुला हात पाय आहेत. खरतर पाण्यात पोहायला हात पाय नसले तरी चालत. म्हणजे तुला कदाचित जमिनीवरपण चालता येईल. बघतोस का प्रयत्न करून? अगदी तळ्याच्या काठावर कर म्हणजे नाहीच जमल, किंवा गुदमरलास तर तुला लग्गेच परत पाण्यात येता येईल."
चिकाला पण आता मोठ्ठी उडी मारायची इच्छा होत होती. पिकाच सांगण ऐकून बघाव अस त्यानेहि ठरवलं.
झालं दुसऱ्या दिवशी दोघे तळ्याच्या काठाजवळ गेले. चिकाने जोर लावून उडी मारली आणि काय आश्चर्य चिका चक्क जमिनीवर बसला होता. त्याला आजिबात गुदमरल्यासारख झालं नाही.स्वच्छ हवा , उबदार उन पाहून मजाच वाटली.
इथे पिका पाण्यातून पहात होताच. चिका ठीक असल्याच पाहून पिकाला पण बर वाटलं.
तेवढ्यात तलावाजवळ दोन लहान मुल आली आणि चिकाला बघून म्हणाली "अरे तो बघ पिल्लू बेडूक." त्याच्या त्या आवाजाने चिका दचकला आणि परत पाण्यात पळाला.
तिथे पिकाचा पंख पकडून गोल गोल नाचत म्हणाला "अरे! मी बेडूक आहे. मासा नाही. आणि मला किनई पाण्यात आणि जमिनीवर दोन्हीकडे रहाता येत."
मग तेव्हापासून चिका कधी कधी जमिनीवर येतो, आणि परत पाण्यात जाऊन पिकाला जमिनीवरच्या गमतीजमती सांगतो. आणि दोघे मिळून त्यांच गाण सुद्धा गातात.
"मी चिका आणि तू पिका
दोघे मिळून करू खूप खूप मजा"
*************
एक होत छोटस तळ. हिरव्यागार रंगाच्या पाण्याच , चहूबाजूला गर्द झाडी असणारं. त्या तळ्यात होती इवलाली लाल कमळे. आणि पाण्यात खालीसुध्दा खूपखूप पाण वनस्पती होत्या.
अशाच एका पाण्यातल्या पानाला एक अगदी चिमुकलं अंड चिकटलं होत, पारदर्शक आणि आणि आत एक चिमुकला केशरी बिंदु. आणि त्याच्या जवळच्या दुसऱ्या पानाला अजून एक अंड होत, तेही पारदर्शक पण आतला बिंदु होता काळा. आता बऱ्याच वेळ एकमेकांच्या बाजूला राहिल्याने त्या अंड्याच्या आतल्या केशरी बिंदु ने शेजाऱ्याशी गप्पा मारायला सुरुवात केली.
"अरे तू कोण होणार आहेस रे अंड्यातून बाहेर आल्यावर?"
काळा बिंदु म्हणाला, "उम्म्म खरतर मला माहीतच नाहीये."
"मला वाटत तू पण माझ्या सारखा मासा होणार , काळा मासा. मी केशरी मासा तू काळा मासा आपण दोघ मिळून खूप खूप खेळू मग." केशरी बिंदुने सांगितलेली कल्पना काळ्या बिंदुला पण अगदी पटली.
"आपण एकमेकाला काय हाक मारुयात रे?" काळ्या बिंदुने विचारलं
"ह्म्म्म मी तुला चिका म्हणू?" केशरी बिंदुने नाव सुचवले.
"बर, मग मी तुला म्हणणार पिका."
"मी चिका आणि तू पिका
दोघे मिळून करू खूप खूप मजा"
काळ्या बिंदुने लगेच कविता पण केली
थोडे दिवसांनी या चिमुकल्या अंड्यातून इवले इवले शेपटीवाले जीव बाहेर आले.
पिका म्हणाला "बघ, आपल्या दोघांना शेपटी आहे ना? म्हणजे आपण मासेच. कित्ती छान दिसेल ना काळा मासा केशरी मासा एकत्र पोहोताना?"
थोडे दिवस असेच मजेत गेले. चिका आणि पिका दोघे कमळाच्या पानाखाली खेळत चिखलातले किडे खात आणि कमळाच्याच मुळात झोपी जात.
एक दिवस सकाळी उठल्या उठल्या पिका आला आपले नुकतेच फुटलेले नविन कल्ले दाखवायला. आणि बघतो तर काय चिका ला चक्क दोन पाय फुटलेले!
चिकापण विचारात पडला होता. 'अस कस काय झालं बर?'
तेवढ्यात पिका म्हणाला "तू ना आता माणूस बनणार आहेस. बघ तुला कसे माणसासारखे पाय फुटलेत ते."
चिका पिकाच्या भोवती गोल गोल फिरत म्हणाला "नाहीच मुळी बघ मी कसा छान पोहोतोय ते. मी किनई पायवाला मासा होणारे."
पिकाला हि ते पटल आणि ते दोघे आपले नवीन पाय आणि कल्ले वापरून अजून जोरात पोहायला लागले.
परत काही दिवसांनी बघाव तर पिकाचे कल्ले आणि पर मोठ्ठे छान होत आले होते चीकाला मात्र चक्क दोन हात फुटले होते. पिका खुपच दुख्खी होऊन चिकाला म्हणाला.
"चिका तू खरच माणूस होणार का रे? बघ ना आता तुला त्याच्यासारखे हातपण आले. तू माणूस झालास कि मला पकडशील का? नको ना रे पकडूस. मला इथेच तळ्यात राहायचंय."
चिकालाही जरा शंका यायला लागली होती. पण तस काही न दाखवता चिका परत एकदा जोरजोरात गोल गोल फिरला आणि म्हणाला "छे रे माणूस कित्ती मोठा असतो. मी बघ कित्ती चिमुकला. मी कसा एवढा मोठ्ठा होईन? आणि अजून मला शेपटी आहे, अजूनही मी पाण्यातच राहतो जमिनीवर जायला कुठे येणार आहे मला? मी आपला हातपायवाला मासा."
आपल्या हातांनी पिकाच्या पंखाना टाळी देऊन दोघ आपल्या किडे खायच्या उद्योगाला निघून गेले.
अजून काही दिवस गेले आणि पिका सुंदर केशरी,पांढरे पट्टेवाला मोठे मोठे पंखवाला मासा झाला होता. आणि चिकाचा काळा रंग जाऊन तो चक्क ठिपकेदार हिरवा झाला होता. त्याच शेपूट सुध्दा गायब झालं होतं.
मग मात्र पिका म्हणाला "चिका तू नक्कीच मासा नाहीयेस अस मला वाटत. तुला हात पाय आहेत. खरतर पाण्यात पोहायला हात पाय नसले तरी चालत. म्हणजे तुला कदाचित जमिनीवरपण चालता येईल. बघतोस का प्रयत्न करून? अगदी तळ्याच्या काठावर कर म्हणजे नाहीच जमल, किंवा गुदमरलास तर तुला लग्गेच परत पाण्यात येता येईल."
चिकाला पण आता मोठ्ठी उडी मारायची इच्छा होत होती. पिकाच सांगण ऐकून बघाव अस त्यानेहि ठरवलं.
झालं दुसऱ्या दिवशी दोघे तळ्याच्या काठाजवळ गेले. चिकाने जोर लावून उडी मारली आणि काय आश्चर्य चिका चक्क जमिनीवर बसला होता. त्याला आजिबात गुदमरल्यासारख झालं नाही.स्वच्छ हवा , उबदार उन पाहून मजाच वाटली.
इथे पिका पाण्यातून पहात होताच. चिका ठीक असल्याच पाहून पिकाला पण बर वाटलं.
तेवढ्यात तलावाजवळ दोन लहान मुल आली आणि चिकाला बघून म्हणाली "अरे तो बघ पिल्लू बेडूक." त्याच्या त्या आवाजाने चिका दचकला आणि परत पाण्यात पळाला.
तिथे पिकाचा पंख पकडून गोल गोल नाचत म्हणाला "अरे! मी बेडूक आहे. मासा नाही. आणि मला किनई पाण्यात आणि जमिनीवर दोन्हीकडे रहाता येत."
मग तेव्हापासून चिका कधी कधी जमिनीवर येतो, आणि परत पाण्यात जाऊन पिकाला जमिनीवरच्या गमतीजमती सांगतो. आणि दोघे मिळून त्यांच गाण सुद्धा गातात.
"मी चिका आणि तू पिका
दोघे मिळून करू खूप खूप मजा"
Tuesday, July 20, 2010
वार्‍या वार्‍या ये ये
हि माझी कविता नाही,मुलीने सुचवलेली आहे.
काल शाळेतून तिला घेऊन घरी येताना फारच गरम होत होत. तिला चालवत नव्हत म्हणून जरा गम्मत करावी अस वाटून तिच्याबरोबर म्हणून चिमणी चिमणी वारा घाल , कावळ्या कावळ्या पाणी दे अस गाण म्हणत होते. मग त्यात जरा बदल करून नुसतच "वार्‍या वार्‍या ये ये " अस म्हणायला लागले.
तर तिने त्यात अजून एक वाक्य स्वत:च जोडलं. "आमचा घाम सुकव रे"!
मग आमची दोन वाक्याची कविताकच झाली.
"वार्‍या वार्‍या ये ये
आमचा घाम सुकव रे"
त्याला जरा आणखी रूप देण्यासाठी मी काही वाक्य टाकली आणि आम्ही दोघी रस्त्यातून उन्हात चालताना हि कविता म्हणायला लागलो. उन जरा सुसह्य झालं.
ढगा ढगा ये य्रे
सुर्योबाला लपव रे
ढगा ढगा ऐक रे
थोडी सावली कर रे
वार्‍या वार्‍या ये ये
आमचा घाम सुकव रे
वार्‍या वार्‍या ऐक रे
आमची गरमी घालव रे
चिमणी चिमणी वारा घाल , कावळ्या कावळ्या पाणी दे च्या चालीवर म्हणून बघा बर तुमची गरमी सुसह्य होतेय का ते.
काल शाळेतून तिला घेऊन घरी येताना फारच गरम होत होत. तिला चालवत नव्हत म्हणून जरा गम्मत करावी अस वाटून तिच्याबरोबर म्हणून चिमणी चिमणी वारा घाल , कावळ्या कावळ्या पाणी दे अस गाण म्हणत होते. मग त्यात जरा बदल करून नुसतच "वार्‍या वार्‍या ये ये " अस म्हणायला लागले.
तर तिने त्यात अजून एक वाक्य स्वत:च जोडलं. "आमचा घाम सुकव रे"!
मग आमची दोन वाक्याची कविताकच झाली.
"वार्‍या वार्‍या ये ये
आमचा घाम सुकव रे"
त्याला जरा आणखी रूप देण्यासाठी मी काही वाक्य टाकली आणि आम्ही दोघी रस्त्यातून उन्हात चालताना हि कविता म्हणायला लागलो. उन जरा सुसह्य झालं.
ढगा ढगा ये य्रे
सुर्योबाला लपव रे
ढगा ढगा ऐक रे
थोडी सावली कर रे
वार्‍या वार्‍या ये ये
आमचा घाम सुकव रे
वार्‍या वार्‍या ऐक रे
आमची गरमी घालव रे
चिमणी चिमणी वारा घाल , कावळ्या कावळ्या पाणी दे च्या चालीवर म्हणून बघा बर तुमची गरमी सुसह्य होतेय का ते.
Sunday, July 11, 2010
सशांची पिकनिक
दूरदूर पसरलेली हिरवीगार कुरणे. बाजूने खळाळणारी नदी आणि नदीकाठची दाट झाडी. झाडांच्या शेंड्याशी खेळणारी डोंगराआडून डोकावणाऱ्या सूर्यदेवाची हळदुली किरणं. अशी सुंदर सकाळ होती इथली. अशा या हिरव्या कुरणावर सगळीकडे पांढरे शुभ्र गुबगुबीत ससे टणाटण उड्या मारीत होते. मऊमऊ लुसलुशीत गवत चटाचटा खात होते. सकाळच्या कोवळ्या उन्हाने गवत सुद्धा हळदुलं झाल होतं. आणि अशा गवतात आणखी काही चिमुकले पाय दुडदुडत होते.कोण बर हि लाल लाल गोबऱ्या गालांची? अरेच्च्या बरोब्बर. हि तर आपल्या कुनीदेशातली चिमुकली मुलं. गोबऱ्या गोबऱ्या सशांच्या मागे धावणारी गोबरी गोबरी मुलं. सशांशी पकडा पकडी खेळताना मधूनच एखादा ससा हातात आला कि त्याला कुरावाळायची. मग ससा सुद्धा आपल्या लालचुट्टुक डोळ्यांनी लुकलुकत बघायचा त्यांना. आपल्या मऊ ओलसर गुलाबी नाकाने हुंगायचा. मग आपल्या पुढच्या पायांनी हळूच गुदगुल्या केल्या कि मुल सशाला सोडून देऊन हसत बसायची. थोड्यावेळाने ससे नदीजवळ जायचे पाणी प्यायला आणि आंघोळ करायला. मग मुलंसुद्धा त्याच्यामागे जायची. नदीकाठच्या गर्द झाडामधुन गवतावर सांडणाऱ्या उन्हाशी सावलीचा खेळ खेळत बसायची. मध्येच काका , बाबा म्हणजे आई, आज्जीने हाक मारली कि धुम्म पळत घरी यायचे. आणि ससे मग झाडांच्या सावलीत बसून गाढ झोपायचे, अगदी ससाकासवाच्या गोष्टीसारखे.
त्यादिवशी मात्र सगळे ससे झोपलेच नाहीत दुपारी. दुपारभर त्यांची सभा चालू होती, विषय अगदी खासच होता तो म्हणजे उद्याची पौर्णिमा. त्या पौर्णिमेला आपण म्हणतो कोजागिरी पौर्णिमा. कुनिदेशात पण साजरी करतात बर हि नाकाआकी नावाने. या दिवशी चंद्र पृथ्वीच्या अगदी जवळ येतो. कुनिदेशात तर तो इतका जवळ येतो कि यामापर्वतावरून उंच उडी मारली कि थेट चंद्रावरच पोचता येतं. हा यामा पर्वत म्हणजे कुनिदेशातला सगळ्यात उंच पर्वत बर का. तर हे सगळे ससे दरवर्षीप्रमाणे चंद्रावरच्या पिकनिकची चर्चा करत होते. कोणी काय करायचे, कुठे कुठे जायचे, कोणते खेळ खेळायचे हे सगळ ठरवत होते. तस चांदणंतलावाजवळ जायचं नक्कीच होतं म्हणा. या चांदणंतलावातल्या चंदेरी पाण्यात छानपैकी आंघोळ केली ना कि सशांचा पांढरा रंग उजळून जायचा. वर्षभरात कुठे काही डागबिग पडले असतील ते निघून ससे चांदीसारखे शुभ्र व्हायचे म्हणे. त्यामुळे तलावातून निघाल्यावर पुढे काय काय करायचं ते ठरवून झालं. पिकनिकला निघण्यासाठीची वेळ आणि ठिकाण पण ठरवून झालं.
दुसरा दिवस फारच धावपळीत गेला. सकाळी खेळायला आलेल्या मुलांशी खेळायला पण सशांना वेळच नव्हता. मुल आपली हिरमुसली होऊन निघून गेली. पण त्यांना सुद्धा माहीत होतं सशांच्या पिकनिकबद्दल. आणि असहि चंद्रावर जाणाऱ्या सशांना बघायला मुलपण यामापर्वताजवळ जाणारच होती.
जसजशी संध्याकाळ व्हायला लागली तसतसे ससे हळूहळू यामापर्वताच्या पायथ्याशी जमू लागले. त्यांना बघायला सगळे लोकं पण जमले. सगळे ससे जमल्यावर मुख्य सशाने शिट्टी वाजवली आणि सगळे ससे भराभरा पर्वतावर चढायला लागले. एक पांढराशुभ्र प्रवाहच डोंगर चढतोय कि काय अस वाटायला लागलं. चंद्रोदय व्हायच्या आधी सशांना पर्वतशिखरावर पोहोचायच होतं त्यामुळे कोणाशीच न बोलता सगळे टणाटणा चढत होते. शिखरावर पोचल्यावर अतीव उत्साहाने सगळेजण चंद्राची वाट बघायला लागले. इथे खाली जमलेले लोकं सुद्धा कधी चंद्र उगवेतोय याचीच वाट बघत होते. हळूहळू क्षितिजावर चंदेरी पिवळट प्रकाश पसरला. एक बारीकशी चंदेरी कडहि दिसू लागली. सशांचा आनंद गगनात मावेना. ते आगदी सरसावून बसले. होताहोता चान्दोबा आकाशात अर्धा उगवला. मुलांनी सशांना हात हलवून टाटा केलं , सशांनीहि मुलांना टाटा करून उंच उड्या मारायला सुरुवात केली. मोठे मोठे ससे एका उडीतच पोचले चंद्रावर, मग त्यांनी छोट्यांचे हात धरून त्यांनाही घेतले वर ओढून. हळू हळू सगळे ससे चंद्रावर पोचले आणि चंद्र आकाशात वरवर जायला लागला. हा अपूर्व सोहोळा कुनिदेशातली मुलं माणसे भान हरपून बघत होती. सगळे ससे पोचल्यावर इथे खाली माणसांच्या उत्साहालापण उधाण आलं. सगळे नाकाअकी नाकाअकी त्सुकि त्सुकि असा घोष करून नाच गाण्यात मग्न झाले. आता रात्रभर ते चंद्र आणि सशांचीच गाणी म्हणणार होते.
इकडे सगळे ससे अगदी ठरल्याप्रमाणे चांदणंतलावाजवळ आले. चांदणंदेवाची प्रार्थना करून आधी शॉवरने अंग स्वच्छ करून एकेकजण तलावात डुबकी घेऊ लागले. डुबकी घेऊन बाहेर आलेले ससे एका वेगळ्याच तेजाने चमकत होते. अशी सगळ्याची आंघोळ झाल्यावर मग सगळे ससे बागेतल्या खेळाकडे वळले. चंदेरी झाडावर लावलेले झोपाळे, चांदीच्या घसरगुंड्या बघून किती खेळू आणि किती नको अस झाल होतं सशांना. चमचमणाऱ्या झोपळ्यावरून आकाशात उंच उंच झोके घेण्याची मजा काही औरच होती. उनाड सशांनी आपली पाळी येईपर्यंत रांग न लावता मध्ये घुसाघुशी सुद्धा केली. मोठ्या सशांनी येऊन भांडण सोडवली म्हणून नाहीतर रडारडीच झाली असती. चांदीच्या मोठ्या मोठ्या गोलगोल वळणांच्या घसरगुंडीवरून जाताना छोट्यांची आधी अगदी घाबरगुंडीच उडाली होती. पण शेवटी धुप्प्कन पाण्यात पडताना आलेली मजा पाहून त्यांची भिती कुठ्ल्याकुठे पळून गेली. काही काही सशांनी तर चक्क बोटिंग पण केलं. वितळलेल्या चांदीसारख्या पाण्यात बोट वल्हवताना मस्त मजा करुन घेतली. आता एवढ खेळल्यावर पोटात भुकेच्या चिमण्या चिवाचीवायला लागल्या.
आणि मग सगळ्यांनी चंदेरी लवलवणाऱ्या गवताच्या कुरणाकडे आपला मोर्चा वळवला. काहींनी गाजरांच्या बागेतच धाव घेतली. कुरकुरीत गोडगोड गाजरं, आणि मऊमऊ गवत चटाचटा पोटात जायला लागल. खाऊन पोट भरल्यावर तिथल्याच झाडांखाली सगळे ससे आळसावले. गप्पा मारत मारत पेंगुळले. काही पिल्लं मात्र परत आपली बागेत जाऊन खेळायला लागली. हळूहळू सकाळ व्हायला लागली होती. चंद्र मावळायचा वेळ जवळ यायला लागला. खरतर चंद्र मावळायला येईल तेव्हा परत सगळ्यांना यामापर्वतावर उड्या मारायच्या होत्या. पण ससे अजून झोपाळलेलेच होते. आणी अचानक मुख्य सशाच्या लक्षात आल कि आता निघायलाच हव. तस मुख्य सशाने परत एकदा घाईघाईने शिट्टी वाजवून सगळ्यांना परत एकाजागी बोलावले. . तेवढ्यात चंद्र आलाच जवळ आलाच होता. पटापट सगळ्यांनी खाली उड्या मारल्या. काहीकाही ससे तर धुप्प्कन पडलेच खाली. काहीकाही अजून झोपेत असलेल्यांना खालीच ढकलून दिलं मोठ्या सशांनी. एवढ्या घाईत कोणाच्याच एक गोष्ट लक्षात आली नव्हती. ती म्हणजे अजून एक पिटुकली ससुली बागेत खेळता खेळता तिथेच झोपली होती. खाली उतरताना झालेल्या घाईत तिच्याकडे कोणाचेच लक्ष गेले नव्हते. चंद्र आपला मावळून पण गेला. जमिनीवरची नाचणारी लोकं पण घरी गेली.
जमिनीवर परत आल्यावर सशांना कळली आपली चुक. पण आता फारच उशीर झाला होता. चंद्र मावळायाच्या आत जमिनीवर परतायचं हि चांदोबाची अट होती. आणि जर परत नाही आलं जमिनीवर तर चांदोबा त्या सशाला ठेवून घेणार होता खेळायला. अजिबात जमिनीवर जायला देणार नव्हता. फक्त एक मात्र होतं, जर राहिलेला ससा खुपच छोटा असेल तर त्याच्या आई बाबांना पण चंद्रावर जायला मिळणार होते. हि राहिलेली ससुली अगदीच पिटुकली होती. चंद्र मावळल्यावर थोड्याच वेळात ती जागी झाली आणि आजुबाजुला कोणीच नाही अस बघून रडायला लागली. मग चंद्राला वाईट वाटलं आणि लगेच त्याने चंद्रकिरणांची एक लांब दोरी सोडून ससुलीच्या आईबाबांना पण तिथे बोलवून घेतलं. मग तेव्हापासून ससुली आणि तिचे आईबाबा चंद्रावरच रहातात.
दुसऱ्यादिवशी जेव्हा चंद्र परत उगवला तेव्हा लोकांना चंद्रावर एक गम्मतच दिसली. पिटुकली ससुली हात दाखवून सगळ्याना टाटा करत होती.
तुम्हाला कधी केलाय का हो ससुलीने असा चंद्रावरून टाटा?
त्यादिवशी मात्र सगळे ससे झोपलेच नाहीत दुपारी. दुपारभर त्यांची सभा चालू होती, विषय अगदी खासच होता तो म्हणजे उद्याची पौर्णिमा. त्या पौर्णिमेला आपण म्हणतो कोजागिरी पौर्णिमा. कुनिदेशात पण साजरी करतात बर हि नाकाआकी नावाने. या दिवशी चंद्र पृथ्वीच्या अगदी जवळ येतो. कुनिदेशात तर तो इतका जवळ येतो कि यामापर्वतावरून उंच उडी मारली कि थेट चंद्रावरच पोचता येतं. हा यामा पर्वत म्हणजे कुनिदेशातला सगळ्यात उंच पर्वत बर का. तर हे सगळे ससे दरवर्षीप्रमाणे चंद्रावरच्या पिकनिकची चर्चा करत होते. कोणी काय करायचे, कुठे कुठे जायचे, कोणते खेळ खेळायचे हे सगळ ठरवत होते. तस चांदणंतलावाजवळ जायचं नक्कीच होतं म्हणा. या चांदणंतलावातल्या चंदेरी पाण्यात छानपैकी आंघोळ केली ना कि सशांचा पांढरा रंग उजळून जायचा. वर्षभरात कुठे काही डागबिग पडले असतील ते निघून ससे चांदीसारखे शुभ्र व्हायचे म्हणे. त्यामुळे तलावातून निघाल्यावर पुढे काय काय करायचं ते ठरवून झालं. पिकनिकला निघण्यासाठीची वेळ आणि ठिकाण पण ठरवून झालं.
दुसरा दिवस फारच धावपळीत गेला. सकाळी खेळायला आलेल्या मुलांशी खेळायला पण सशांना वेळच नव्हता. मुल आपली हिरमुसली होऊन निघून गेली. पण त्यांना सुद्धा माहीत होतं सशांच्या पिकनिकबद्दल. आणि असहि चंद्रावर जाणाऱ्या सशांना बघायला मुलपण यामापर्वताजवळ जाणारच होती.
जसजशी संध्याकाळ व्हायला लागली तसतसे ससे हळूहळू यामापर्वताच्या पायथ्याशी जमू लागले. त्यांना बघायला सगळे लोकं पण जमले. सगळे ससे जमल्यावर मुख्य सशाने शिट्टी वाजवली आणि सगळे ससे भराभरा पर्वतावर चढायला लागले. एक पांढराशुभ्र प्रवाहच डोंगर चढतोय कि काय अस वाटायला लागलं. चंद्रोदय व्हायच्या आधी सशांना पर्वतशिखरावर पोहोचायच होतं त्यामुळे कोणाशीच न बोलता सगळे टणाटणा चढत होते. शिखरावर पोचल्यावर अतीव उत्साहाने सगळेजण चंद्राची वाट बघायला लागले. इथे खाली जमलेले लोकं सुद्धा कधी चंद्र उगवेतोय याचीच वाट बघत होते. हळूहळू क्षितिजावर चंदेरी पिवळट प्रकाश पसरला. एक बारीकशी चंदेरी कडहि दिसू लागली. सशांचा आनंद गगनात मावेना. ते आगदी सरसावून बसले. होताहोता चान्दोबा आकाशात अर्धा उगवला. मुलांनी सशांना हात हलवून टाटा केलं , सशांनीहि मुलांना टाटा करून उंच उड्या मारायला सुरुवात केली. मोठे मोठे ससे एका उडीतच पोचले चंद्रावर, मग त्यांनी छोट्यांचे हात धरून त्यांनाही घेतले वर ओढून. हळू हळू सगळे ससे चंद्रावर पोचले आणि चंद्र आकाशात वरवर जायला लागला. हा अपूर्व सोहोळा कुनिदेशातली मुलं माणसे भान हरपून बघत होती. सगळे ससे पोचल्यावर इथे खाली माणसांच्या उत्साहालापण उधाण आलं. सगळे नाकाअकी नाकाअकी त्सुकि त्सुकि असा घोष करून नाच गाण्यात मग्न झाले. आता रात्रभर ते चंद्र आणि सशांचीच गाणी म्हणणार होते.
इकडे सगळे ससे अगदी ठरल्याप्रमाणे चांदणंतलावाजवळ आले. चांदणंदेवाची प्रार्थना करून आधी शॉवरने अंग स्वच्छ करून एकेकजण तलावात डुबकी घेऊ लागले. डुबकी घेऊन बाहेर आलेले ससे एका वेगळ्याच तेजाने चमकत होते. अशी सगळ्याची आंघोळ झाल्यावर मग सगळे ससे बागेतल्या खेळाकडे वळले. चंदेरी झाडावर लावलेले झोपाळे, चांदीच्या घसरगुंड्या बघून किती खेळू आणि किती नको अस झाल होतं सशांना. चमचमणाऱ्या झोपळ्यावरून आकाशात उंच उंच झोके घेण्याची मजा काही औरच होती. उनाड सशांनी आपली पाळी येईपर्यंत रांग न लावता मध्ये घुसाघुशी सुद्धा केली. मोठ्या सशांनी येऊन भांडण सोडवली म्हणून नाहीतर रडारडीच झाली असती. चांदीच्या मोठ्या मोठ्या गोलगोल वळणांच्या घसरगुंडीवरून जाताना छोट्यांची आधी अगदी घाबरगुंडीच उडाली होती. पण शेवटी धुप्प्कन पाण्यात पडताना आलेली मजा पाहून त्यांची भिती कुठ्ल्याकुठे पळून गेली. काही काही सशांनी तर चक्क बोटिंग पण केलं. वितळलेल्या चांदीसारख्या पाण्यात बोट वल्हवताना मस्त मजा करुन घेतली. आता एवढ खेळल्यावर पोटात भुकेच्या चिमण्या चिवाचीवायला लागल्या.
आणि मग सगळ्यांनी चंदेरी लवलवणाऱ्या गवताच्या कुरणाकडे आपला मोर्चा वळवला. काहींनी गाजरांच्या बागेतच धाव घेतली. कुरकुरीत गोडगोड गाजरं, आणि मऊमऊ गवत चटाचटा पोटात जायला लागल. खाऊन पोट भरल्यावर तिथल्याच झाडांखाली सगळे ससे आळसावले. गप्पा मारत मारत पेंगुळले. काही पिल्लं मात्र परत आपली बागेत जाऊन खेळायला लागली. हळूहळू सकाळ व्हायला लागली होती. चंद्र मावळायचा वेळ जवळ यायला लागला. खरतर चंद्र मावळायला येईल तेव्हा परत सगळ्यांना यामापर्वतावर उड्या मारायच्या होत्या. पण ससे अजून झोपाळलेलेच होते. आणी अचानक मुख्य सशाच्या लक्षात आल कि आता निघायलाच हव. तस मुख्य सशाने परत एकदा घाईघाईने शिट्टी वाजवून सगळ्यांना परत एकाजागी बोलावले. . तेवढ्यात चंद्र आलाच जवळ आलाच होता. पटापट सगळ्यांनी खाली उड्या मारल्या. काहीकाही ससे तर धुप्प्कन पडलेच खाली. काहीकाही अजून झोपेत असलेल्यांना खालीच ढकलून दिलं मोठ्या सशांनी. एवढ्या घाईत कोणाच्याच एक गोष्ट लक्षात आली नव्हती. ती म्हणजे अजून एक पिटुकली ससुली बागेत खेळता खेळता तिथेच झोपली होती. खाली उतरताना झालेल्या घाईत तिच्याकडे कोणाचेच लक्ष गेले नव्हते. चंद्र आपला मावळून पण गेला. जमिनीवरची नाचणारी लोकं पण घरी गेली.
जमिनीवर परत आल्यावर सशांना कळली आपली चुक. पण आता फारच उशीर झाला होता. चंद्र मावळायाच्या आत जमिनीवर परतायचं हि चांदोबाची अट होती. आणि जर परत नाही आलं जमिनीवर तर चांदोबा त्या सशाला ठेवून घेणार होता खेळायला. अजिबात जमिनीवर जायला देणार नव्हता. फक्त एक मात्र होतं, जर राहिलेला ससा खुपच छोटा असेल तर त्याच्या आई बाबांना पण चंद्रावर जायला मिळणार होते. हि राहिलेली ससुली अगदीच पिटुकली होती. चंद्र मावळल्यावर थोड्याच वेळात ती जागी झाली आणि आजुबाजुला कोणीच नाही अस बघून रडायला लागली. मग चंद्राला वाईट वाटलं आणि लगेच त्याने चंद्रकिरणांची एक लांब दोरी सोडून ससुलीच्या आईबाबांना पण तिथे बोलवून घेतलं. मग तेव्हापासून ससुली आणि तिचे आईबाबा चंद्रावरच रहातात.
दुसऱ्यादिवशी जेव्हा चंद्र परत उगवला तेव्हा लोकांना चंद्रावर एक गम्मतच दिसली. पिटुकली ससुली हात दाखवून सगळ्याना टाटा करत होती.
तुम्हाला कधी केलाय का हो ससुलीने असा चंद्रावरून टाटा?
Thursday, July 1, 2010
सुर्योबाचा रुसवा
सुर्योबा रुसले आणि लपूनच बसले
ढगांच्या उशीत डोके खुपसून रडले
उशीचा कापूस भिजला फार
थांबेचना मग पावसाची धार
आवडतात तुम्हाला चांदोबाच्याच गोष्टी
चांदोबाच्या कविता आणि त्याचीच गाणी
मी रोज रोज येतो कधी हसता का?
मला हात हलवून हॅलो तरी म्हणता का?
म्हणाले आता येणारच नाही.
छान छान इंद्रधनु दाखवणारच नाही.
सोनेरी ढगपण दिसणारच नाहीत.
सूर्यास्त सुद्धा असणारच नाही.
नको रे सुर्योबा रागावू असा,
हा घे तुला खाऊ देते माझा.
आतातरी गट्टी करशील ना?
ढगातून बाहेर येशील ना?
ढगांच्या उशीत डोके खुपसून रडले
उशीचा कापूस भिजला फार
थांबेचना मग पावसाची धार
आवडतात तुम्हाला चांदोबाच्याच गोष्टी
चांदोबाच्या कविता आणि त्याचीच गाणी
मी रोज रोज येतो कधी हसता का?
मला हात हलवून हॅलो तरी म्हणता का?
म्हणाले आता येणारच नाही.
छान छान इंद्रधनु दाखवणारच नाही.
सोनेरी ढगपण दिसणारच नाहीत.
सूर्यास्त सुद्धा असणारच नाही.
नको रे सुर्योबा रागावू असा,
हा घे तुला खाऊ देते माझा.
आतातरी गट्टी करशील ना?
ढगातून बाहेर येशील ना?
Thursday, June 17, 2010
निहारिकाचे स्वप्न
निहारिका घराच्या समोरच्या पायऱ्यावर बसून दोन्ही हाताच्या तळव्यात आपली हनुवटी टेकवून आकाशातले तारे बघत होती. आई घरातले काम संपवून आलीच इतक्यात तिच्या बाजूला बसायला. आई आणि चिमुकली निहा नेहेमीच अस रात्री चांदण्यात बाबांची वाट बघत बसत. आईच्या मांडीवर डोकं ठेवून कितीतरी गोष्टी ऐकायला आणि चंद्र चांदण्या बघायला निहाला फार आवडायचे. निहाच्या आईला तर असंख्य गोष्टी सांगायची हौसच होती. या गोष्टीमध्ये आठवड्यातून एकतरी चंद्राची गोष्ट असायचीच. आजपण चंद्राची गोष्ट सांगून झाल्यावर निहा म्हणाली आई मी मोठी झाले ना कि परी होणार आणि चंद्रावर जाणार. हे निहाच २ वर्षाची होती तेव्हापासूनचे स्वप्न होतं. आईलापण मजा वाटायची ते ऐकून. पण आता ४ वर्षाच्या निहाला जरा खऱ्या गोष्टी पण सांगायला हव्या अस वाटून गेलं आईला. तिच्याकडे बघत आई म्हणाली निहा अग पऱ्या किनई फक्त गोष्टीमध्ये असतात. खऱ्या खऱ्या नसतातातच. निहा जरा विचारात पडली. आता ती काहीतरी नवीन प्रश्न विचारणार हे आईला कळलंच. निहाला खूप वाईट वाटेल कि काय असा आई विचार करतेय तोच प्रश्न आला "मग चंद्रावर कसं जायचं? पऱ्या नाही मग पंखही नाही, कसं उडणार मी?" म्हणजे पऱ्या खऱ्या नाही हे ऐकून हिला वाईट वाटलच नाही तर! आईने मग तिला अवकाशयानातून (स्पेसशिप) चंद्रावर जाता येत. त्यासाठी अंतराळवीर (अ‍ॅस्ट्रॉनॉट) व्हावं लागतं अस सांगत दुसऱ्या दिवशीच्या गोष्टीच प्रॉमिस करून तिला झोपायला आत नेलं. झोपेत स्वप्नामध्ये अ‍ॅत्रोनात येईल ना आई? अस विचारत निहा गादिवर झोपली खरी पण तिच्या डोक्यात असंख्य प्रश्न होते. आत्ता आईला विचारले तर झोपत नाही म्हणून आई रागावणार हेहि माहिती होतं मग तसेच डोळे बंद करून ती विचार करत करत केव्हा झोपली ते तिलाच कळल नाही.
सकाळी आईने हाक मारून उठवतानाच निहाचा पहिला प्रश्न होता "आई अ‍ॅत्रोनात ची गोष्ट?" त्या अ‍ॅत्रोनात च्या गोष्टीसाठी सकाळचे आंघोळ खाणे अगदी न कुरकुरता पार पडले. आणि स्वारी गोष्ट ऐकायच्या तयारीत आईजवळ जाऊन बसली.
माहितेय का निहा अगं चंद्र आपल्या पासून खूप दूर असतो. चंद्रावर पण आपल्यासारखीच जमीन असते. सगळी कडे गोल गोल खड्डे असतात. आई सांगायला लागली.
आपल्या रस्त्यांसारखे खड्डे? निहाचे पण प्रश्न सुरु झालेच.
हो तसेच ग.याला विवरं म्हणतात. तिथे चंद्रावर एकाबाजूला ना खूप गरम होत असतं. आणि दुसऱ्या बाजूला खूप खूप थंड असतं.
फ्रीजसारख?
फ्रीजपेक्षापण खूप थंड. चंद्रावर मुळीच हवा पण नसते. पोहोताना नाकात पाणी गेलं कि कसं गुदमरायला होत कि नाही? ते श्वास घेता येत नाही म्हणूनच. चंद्रावर हवा नसते म्हणून श्वास पण घेता येत नाही.
मग आपण कसं रहाणार? निहाची अजून एक रास्त शंका.
होना म्हणूनच अस कोणालाही चंद्रावर जाता येत नाही.
अ‍ॅत्रोनात जातो. हो किनई?
हो चंद्रावर जाण्यासाठी अ‍ॅस्ट्रॉनॉट व्हावं लागतं. अ‍ॅस्ट्रॉनॉट ऑक्सिजन घेऊन जातात बरोबर म्हणून ते गुदमरत नाहीत. एवढ सांगून आईने कॉम्प्युटर चालू केला आणि इंटरनेटवर अ‍ॅस्ट्रॉनॉट बद्दल माहिती शोधली. तिथे चित्रे होती विचित्र कपडे घातलेल्या माणसाची. हा अंतराळवीर. इंग्लिशमध्ये म्हणायचं अ‍ॅस्ट्रॉनॉट. आणि हे त्याच अवकाशयान म्हणजे इंग्लिशमध्ये स्पेसशिप.
स्पेसशिपला खूप जोरात जातं.अ‍ॅस्ट्रॉनॉट स्पेसशिप मध्ये बसून चंद्रावर किंवा आकाशात जातात.
मग तिथे जाऊन काय खेळतात?
खेळायला जात नाहीत काही. तिथे वेगवेगळे प्रयोग करायला जातात. आकाशात अजून काय काय आहे, चंद्रावरची माती कशी आहे अशा बऱ्याच गोष्टी बघायच्या असतात त्यांना.
मी बागेत माती बघते तशी?
उं... थोडफार तसच बर. बर हा चंद्र आपल्या पृथ्वीभोवती गोल गोल फिरतो. म्हणून कधी कधी बारीक दिसतो आणि कधी कधी गोल दिसतो.
आता निहा इंटरनेटवरची चित्र आणि व्हिडीओ बघण्यात गुंग झाली होती. तसली छान छान चित्र पाहून आणि अ‍ॅस्ट्रॉनॉटचे कपडे बघून तिच्या मनाने ठरवून टाकले कि आता आपण अ‍ॅस्ट्रॉनॉटच व्हायचे , नाहीतर चंद्रावर जाता येणार नाही आपल्याला.
रात्री बाबा आल्यावर दरवाज्यातच त्याना गाठून मी परी होणारच नाहीये. मी ना अ‍ॅत्रोनात होणार आहे अशी घोषणा सुद्धा करून झाली.
आता या गोष्टीला २० वर्ष झालीत. तेव्हाची चिमुकली निहा आता खूप उंच झालीये. आणि खूपखूप अभ्यास करून इस्रो (ISRO)मध्ये शास्त्रज्ञ म्हणून काम करतेय. आता भारताचे स्पेसशिप चंद्रावर जाणार आहे ना त्यात निहारिका सुद्धा असणार आहे. त्याची तयारी केव्हापासूनच सुरु झालीये इस्रोमध्ये.
निहाची आई आणि बाबा पण आपल्या चिमुकलीचे स्वप्न पूर्ण होणार म्हणून आनंदात आहेत.
निहारिकाने तिचे स्वप्न पूर्ण व्हावे म्हणून खूप प्रयत्न केले खूप अभ्यास केला, अजूनही करतेच आहे.
तुमची सुद्धा स्वतःची मनापासून इच्छा काही करायची असली आणि त्यासाठी मनापासून प्रयत्न केलेत ना कि सगळ्या इच्छा नक्की पूर्ण होतात बर.
सकाळी आईने हाक मारून उठवतानाच निहाचा पहिला प्रश्न होता "आई अ‍ॅत्रोनात ची गोष्ट?" त्या अ‍ॅत्रोनात च्या गोष्टीसाठी सकाळचे आंघोळ खाणे अगदी न कुरकुरता पार पडले. आणि स्वारी गोष्ट ऐकायच्या तयारीत आईजवळ जाऊन बसली.
माहितेय का निहा अगं चंद्र आपल्या पासून खूप दूर असतो. चंद्रावर पण आपल्यासारखीच जमीन असते. सगळी कडे गोल गोल खड्डे असतात. आई सांगायला लागली.
आपल्या रस्त्यांसारखे खड्डे? निहाचे पण प्रश्न सुरु झालेच.
हो तसेच ग.याला विवरं म्हणतात. तिथे चंद्रावर एकाबाजूला ना खूप गरम होत असतं. आणि दुसऱ्या बाजूला खूप खूप थंड असतं.
फ्रीजसारख?
फ्रीजपेक्षापण खूप थंड. चंद्रावर मुळीच हवा पण नसते. पोहोताना नाकात पाणी गेलं कि कसं गुदमरायला होत कि नाही? ते श्वास घेता येत नाही म्हणूनच. चंद्रावर हवा नसते म्हणून श्वास पण घेता येत नाही.
मग आपण कसं रहाणार? निहाची अजून एक रास्त शंका.
होना म्हणूनच अस कोणालाही चंद्रावर जाता येत नाही.
अ‍ॅत्रोनात जातो. हो किनई?
हो चंद्रावर जाण्यासाठी अ‍ॅस्ट्रॉनॉट व्हावं लागतं. अ‍ॅस्ट्रॉनॉट ऑक्सिजन घेऊन जातात बरोबर म्हणून ते गुदमरत नाहीत. एवढ सांगून आईने कॉम्प्युटर चालू केला आणि इंटरनेटवर अ‍ॅस्ट्रॉनॉट बद्दल माहिती शोधली. तिथे चित्रे होती विचित्र कपडे घातलेल्या माणसाची. हा अंतराळवीर. इंग्लिशमध्ये म्हणायचं अ‍ॅस्ट्रॉनॉट. आणि हे त्याच अवकाशयान म्हणजे इंग्लिशमध्ये स्पेसशिप.
स्पेसशिपला खूप जोरात जातं.अ‍ॅस्ट्रॉनॉट स्पेसशिप मध्ये बसून चंद्रावर किंवा आकाशात जातात.
मग तिथे जाऊन काय खेळतात?
खेळायला जात नाहीत काही. तिथे वेगवेगळे प्रयोग करायला जातात. आकाशात अजून काय काय आहे, चंद्रावरची माती कशी आहे अशा बऱ्याच गोष्टी बघायच्या असतात त्यांना.
मी बागेत माती बघते तशी?
उं... थोडफार तसच बर. बर हा चंद्र आपल्या पृथ्वीभोवती गोल गोल फिरतो. म्हणून कधी कधी बारीक दिसतो आणि कधी कधी गोल दिसतो.
आता निहा इंटरनेटवरची चित्र आणि व्हिडीओ बघण्यात गुंग झाली होती. तसली छान छान चित्र पाहून आणि अ‍ॅस्ट्रॉनॉटचे कपडे बघून तिच्या मनाने ठरवून टाकले कि आता आपण अ‍ॅस्ट्रॉनॉटच व्हायचे , नाहीतर चंद्रावर जाता येणार नाही आपल्याला.
रात्री बाबा आल्यावर दरवाज्यातच त्याना गाठून मी परी होणारच नाहीये. मी ना अ‍ॅत्रोनात होणार आहे अशी घोषणा सुद्धा करून झाली.
आता या गोष्टीला २० वर्ष झालीत. तेव्हाची चिमुकली निहा आता खूप उंच झालीये. आणि खूपखूप अभ्यास करून इस्रो (ISRO)मध्ये शास्त्रज्ञ म्हणून काम करतेय. आता भारताचे स्पेसशिप चंद्रावर जाणार आहे ना त्यात निहारिका सुद्धा असणार आहे. त्याची तयारी केव्हापासूनच सुरु झालीये इस्रोमध्ये.
निहाची आई आणि बाबा पण आपल्या चिमुकलीचे स्वप्न पूर्ण होणार म्हणून आनंदात आहेत.
निहारिकाने तिचे स्वप्न पूर्ण व्हावे म्हणून खूप प्रयत्न केले खूप अभ्यास केला, अजूनही करतेच आहे.
तुमची सुद्धा स्वतःची मनापासून इच्छा काही करायची असली आणि त्यासाठी मनापासून प्रयत्न केलेत ना कि सगळ्या इच्छा नक्की पूर्ण होतात बर.
Tuesday, June 15, 2010
सुर्योबा
सुर्योबा तू कधी भिजलायस का?
पावसात माझ्यासारखा नाचालायस का?
पावसात लपून असा बसतोस काय?
चमचम विजेला घाबरतोस कि काय?
इंद्राचा पूल उतरून खाली ये एकदा
माझ्याबरोबर पावसात भिज बर जरासा.
रंगीत होड्या आणि पाण्यातल्या उड्या
माझ्याशी भरपूर खेळून घे.
पावसाची गंमत बघून घे.
पावसात माझ्यासारखा नाचालायस का?
पावसात लपून असा बसतोस काय?
चमचम विजेला घाबरतोस कि काय?
इंद्राचा पूल उतरून खाली ये एकदा
माझ्याबरोबर पावसात भिज बर जरासा.
रंगीत होड्या आणि पाण्यातल्या उड्या
माझ्याशी भरपूर खेळून घे.
पावसाची गंमत बघून घे.
गोगलगाय
गोल गोल गोगलगाय
पानावरून घसरत जाय.
शिंगं डोक्यावर आणि डोळे शिंगावर
का ग तुझ घर पाठीवर?
हात मी लावला कि हरवून जातेस
सांगतरी पुन्हा कधी बाहेर येतेस?
सांग ना माझ्याशी खेळतेस काय?
गोल गोल गोगलगाय
पानावरून घसरत जाय.
शिंगं डोक्यावर आणि डोळे शिंगावर
का ग तुझ घर पाठीवर?
हात मी लावला कि हरवून जातेस
सांगतरी पुन्हा कधी बाहेर येतेस?
सांग ना माझ्याशी खेळतेस काय?
गोल गोल गोगलगाय
Saturday, June 12, 2010
आज्जी आजोबा
आज्जी ग आज्जी ग
कसली केलीस भाजी ग?
वरणभात कालवून दे
एक एक घास भारवून दे
आजोबा हो आजोबा
घोडा घोडा करताय ना?
पाठीवर तुमच्या बसेन मी
घरभर फिरेन मी
आज्जी ग आज्जी ग
कसलं चित्र काढू ग?
छानसे रंग आणून दे
एवढ चित्र रंगवून दे
आजोबा हो आजोबा
गोष्ट एक सांगताय ना?
आज्जीची गोधडी पांघरून बसेन
ऐकता ऐकता झोपून जाईन.
कसली केलीस भाजी ग?
वरणभात कालवून दे
एक एक घास भारवून दे
आजोबा हो आजोबा
घोडा घोडा करताय ना?
पाठीवर तुमच्या बसेन मी
घरभर फिरेन मी
आज्जी ग आज्जी ग
कसलं चित्र काढू ग?
छानसे रंग आणून दे
एवढ चित्र रंगवून दे
आजोबा हो आजोबा
गोष्ट एक सांगताय ना?
आज्जीची गोधडी पांघरून बसेन
ऐकता ऐकता झोपून जाईन.
Monday, May 31, 2010
कुनीदेशातल्या हिमपऱ्या
एक छोटासा देश होता, कुनी नावाचा. कुनीदेशात मिचमिच्या डोळ्यांचे आणि चपट्या नाकाचे लोक रहात. त्यांच्या इवल्या इवल्या दुडूदुडू धावणाऱ्या मुलांचे गोबरे गाल नुसते सफरचंदासारखे लाल असायचे. यांची भाषा पण अगदीच मजेदार. आईला म्हणायचे “काका”. बाबांना म्हणायचे “तोतो”. आजोबांना म्हणायचे “जीजी” आणि आजीला म्हणायचे “बाबा”. इकडे या म्हणायचे तर म्हणे “कोको”. आई इथे ये म्हणायचं तर “काका कोको” मजाच कि नाही?
तर अशा या कुनीदेशात एकदा फार कडाक्याची थंडी पडली. तशी दर वर्षी पडायची पण यंदा जरा जास्तच होती. घरंदारं झाड सगळी गारठून गेली होती. सगळी मुलं, काका, तोतो, जीजी, बाबा एकत्र कोंडाळ करून घरातच चुलीभोवती शेकत बसले होते. आज म्हणे हिमपऱ्या जमिनीवर येणार होत्या. मुलांना भारीच उत्सुकता होती हिमपऱ्या बघायची. अधून मधून काका आणि तोतोची नजर चुकवून काही उनाड मुलं खिडकी किलकिली करून चोरून बघत. पण गडद राखी रंगाच्या आभाळाशिवाय काहीच दिसत नव्हत.
अचानक नाचत तरंगत एक हिमपरी जमिनीवर उतरली. गारठलेल्या जमिनीवर अलगद बसली. अगदी चिमुकली, अंगठ्याच्या पेराएवढीच. तिच्यामागुन गिरक्या घेत अजून दुसरी, तिसरी हिमपरी उतरली. आणि हळूहळू मात्र हिमपरयांचे थवेच्या थवे तरंगत गिरक्या घेत अलगद उतरू लागले. कधी जमिनीवर, कधी झाडावर, तर कधी कौलांवर. हिमपऱ्यांच्या शुभ्र झग्यांनी निळी निळी कौलं, जमीन, झाडे सगळच पांढरशुभ्र दिसायला लागल. होताहोता रात्र संपून दिवस उजाडला, खरतर उजाडला नाहीच कारण अजूनही सगळीकडे अंधारलेलच होत. हिमपऱ्यांचा मनमुक्त नाच आता मस्तीखोर मुलांचा दंगा वाटत होता. आणि त्यात जोराचा वाराही आला धिंगाणा घालायला. मग काय हिमपऱ्यांच्या अजूनच अंगात आलं. त्यांची मस्ती थांबेचना. असे खूप दिवस खूप रात्री गेल्या. कितीतरी झाडे उन्मळून पडली. कुनिदेशातली माणस, प्राणी घाबरले. पण करणार काय? शेवटी एका रात्री हिमपऱ्या दमल्या आणि झाडांवर बसल्या. वाराही मग कंटाळून दुसऱ्या देशात निघून गेला. हिमपऱ्या दमून भागून झाडांवर आपलेच पंख पांघरून झोपी गेल्या.
झाडांनी मग विचार केला, किती त्रास दिलाय यांनी सगळ्यांना. आता थोडे दिवस कोंडूनच ठेवूयात या पऱ्यांना. आणि त्यांनी आपले सालींचे अगणित हात पसरवून हिमपऱ्यांना मुठीत बंद करून टाकले.
दुसऱ्या दिवशी सूर्य उगवला. छान स्वच्छ प्रकाश पडला. सगळे काका, तोतो, जीजी, बाबा बाहेर येऊन आपल्या आपल्या कामाला लागले. इवली इवली मुलं बर्फात बुटांचे ठसे उमटवायचे, घसरगुंडी करायचे खेळ खेळू लागली. झाडांच्या मुठीतल्या पऱ्या मात्र कोणालाच दिसल्या नाहीत.
इथे काय झाले, हिमपऱ्या झोपेतून जाग्या झाल्या. पण बघतात तर काय झाडांनी कोंडून ठेवलेलं. त्यांनी झाडांची खूप विनवणी केली. पण झाडांनी अजिबात त्यांचे काही ऐकलं नाही.
सगळ्यांना एवढा त्रास दिलातना, आता अजिबात सोडणारच नाही म्हणाली झाडं. मग हिमपऱ्या खूप खूप रडल्या. रडून रडून गुलाबी झाल्या असे पंधरा दिवस पंधरा रात्री गेल्या. रोज हिमपऱ्या खूप विनवणी करत, माफी मागत. पुन्हा असे करणार नाही म्हणत. शेवटी झाडांना दया आली आणि त्यांनी आपल्या मुठी अलगद उघडल्या. पऱ्या आनंदून गेल्या. पटापटा बाहेर येऊन उडायला गेल्या. पण बघतात तर काय इतके दिवस कोंडून राहिल्याने त्यांचे पाय झाडांना चिकटून गेले होते. पंखांच्या सुंदर पांढऱ्या पाकळ्या झाल्या होत्या. रडून रडून त्यांना हलकी गुलाबी झटा आली होती. पऱ्यांनाच आपले चे नवे रूप फार आवडले. हळूहळू कुजबुजत त्यांनी सगळ्या झोपाळू पऱ्यांना उठवायला सुरुवात केली. आणि सगळी झाडे नुसती पांढऱ्या गुलाबी फुलांनी भरून गेली. थंडीने निष्पर्ण झालेल्या झाडांना अनोखा गुलाबी साज चढला.
अचानक खेळणाऱ्या मुलांचे लक्ष झाडांकडे गेले. त्यांनी काका कोको. बाबा कोको म्हणून हाका मारून आपल्या आई आणि आज्जीला बोलावले. त्या सुद्धा या देखाव्याने चकित झाल्या. हळूहळू सगळी माणस गोळा होऊन बघू लागली. जिथे जाव तिथे हिच गुलाबी झाडं. पण अरेच्च्या हि तर चेरीची झाडं होती ना? चेरीला फुलं आली कि काय? मग सगळे बुत्सूदेवाच्या देवळात गेले आणि एवढी छान फुल फुलवल्याबद्दल त्याचे आभार मानले. अशी फुल नेहेमीच राहुदेत म्हणून प्रार्थना केली. चेरीच्या झाडांखाली बसून गाणी म्हटली. काका , बाबांनी केलेली पक्वान्न खाल्ली.
पऱ्यांना आता फार मजा वाटायला लागली होती. पण जसजसे उन तापू लागले तसे ते त्यांना सहन होईना. त्यांच्या एकएक पाकळ्या गळू लागल्या. शेवटी कितीझाल तरी हिमपऱ्याच ना. त्या पाकळ्या सुध्दा गळताना नाचत तरंगत गिरक्या घेत अलगद जमिनीवर विसावत होत्या. तरीहि पऱ्यां आनंदित होत्या. त्यांनी ठरवल होत अशी गंमत आता दरवर्षी करायची. मग अजूनसुध्दा दरवर्षी हिमपऱ्या दंगा करतात आणि झाडसुध्दा त्यांना मुद्दामच कोंडून ठेवून त्यांची फुलं करतात. कुनीदेशातली माणस मग चेरीच्या झाडांखाली बसून गाणी म्हणतात.
तर अशा या कुनीदेशात एकदा फार कडाक्याची थंडी पडली. तशी दर वर्षी पडायची पण यंदा जरा जास्तच होती. घरंदारं झाड सगळी गारठून गेली होती. सगळी मुलं, काका, तोतो, जीजी, बाबा एकत्र कोंडाळ करून घरातच चुलीभोवती शेकत बसले होते. आज म्हणे हिमपऱ्या जमिनीवर येणार होत्या. मुलांना भारीच उत्सुकता होती हिमपऱ्या बघायची. अधून मधून काका आणि तोतोची नजर चुकवून काही उनाड मुलं खिडकी किलकिली करून चोरून बघत. पण गडद राखी रंगाच्या आभाळाशिवाय काहीच दिसत नव्हत.
अचानक नाचत तरंगत एक हिमपरी जमिनीवर उतरली. गारठलेल्या जमिनीवर अलगद बसली. अगदी चिमुकली, अंगठ्याच्या पेराएवढीच. तिच्यामागुन गिरक्या घेत अजून दुसरी, तिसरी हिमपरी उतरली. आणि हळूहळू मात्र हिमपरयांचे थवेच्या थवे तरंगत गिरक्या घेत अलगद उतरू लागले. कधी जमिनीवर, कधी झाडावर, तर कधी कौलांवर. हिमपऱ्यांच्या शुभ्र झग्यांनी निळी निळी कौलं, जमीन, झाडे सगळच पांढरशुभ्र दिसायला लागल. होताहोता रात्र संपून दिवस उजाडला, खरतर उजाडला नाहीच कारण अजूनही सगळीकडे अंधारलेलच होत. हिमपऱ्यांचा मनमुक्त नाच आता मस्तीखोर मुलांचा दंगा वाटत होता. आणि त्यात जोराचा वाराही आला धिंगाणा घालायला. मग काय हिमपऱ्यांच्या अजूनच अंगात आलं. त्यांची मस्ती थांबेचना. असे खूप दिवस खूप रात्री गेल्या. कितीतरी झाडे उन्मळून पडली. कुनिदेशातली माणस, प्राणी घाबरले. पण करणार काय? शेवटी एका रात्री हिमपऱ्या दमल्या आणि झाडांवर बसल्या. वाराही मग कंटाळून दुसऱ्या देशात निघून गेला. हिमपऱ्या दमून भागून झाडांवर आपलेच पंख पांघरून झोपी गेल्या.
झाडांनी मग विचार केला, किती त्रास दिलाय यांनी सगळ्यांना. आता थोडे दिवस कोंडूनच ठेवूयात या पऱ्यांना. आणि त्यांनी आपले सालींचे अगणित हात पसरवून हिमपऱ्यांना मुठीत बंद करून टाकले.
दुसऱ्या दिवशी सूर्य उगवला. छान स्वच्छ प्रकाश पडला. सगळे काका, तोतो, जीजी, बाबा बाहेर येऊन आपल्या आपल्या कामाला लागले. इवली इवली मुलं बर्फात बुटांचे ठसे उमटवायचे, घसरगुंडी करायचे खेळ खेळू लागली. झाडांच्या मुठीतल्या पऱ्या मात्र कोणालाच दिसल्या नाहीत.
इथे काय झाले, हिमपऱ्या झोपेतून जाग्या झाल्या. पण बघतात तर काय झाडांनी कोंडून ठेवलेलं. त्यांनी झाडांची खूप विनवणी केली. पण झाडांनी अजिबात त्यांचे काही ऐकलं नाही.
सगळ्यांना एवढा त्रास दिलातना, आता अजिबात सोडणारच नाही म्हणाली झाडं. मग हिमपऱ्या खूप खूप रडल्या. रडून रडून गुलाबी झाल्या असे पंधरा दिवस पंधरा रात्री गेल्या. रोज हिमपऱ्या खूप विनवणी करत, माफी मागत. पुन्हा असे करणार नाही म्हणत. शेवटी झाडांना दया आली आणि त्यांनी आपल्या मुठी अलगद उघडल्या. पऱ्या आनंदून गेल्या. पटापटा बाहेर येऊन उडायला गेल्या. पण बघतात तर काय इतके दिवस कोंडून राहिल्याने त्यांचे पाय झाडांना चिकटून गेले होते. पंखांच्या सुंदर पांढऱ्या पाकळ्या झाल्या होत्या. रडून रडून त्यांना हलकी गुलाबी झटा आली होती. पऱ्यांनाच आपले चे नवे रूप फार आवडले. हळूहळू कुजबुजत त्यांनी सगळ्या झोपाळू पऱ्यांना उठवायला सुरुवात केली. आणि सगळी झाडे नुसती पांढऱ्या गुलाबी फुलांनी भरून गेली. थंडीने निष्पर्ण झालेल्या झाडांना अनोखा गुलाबी साज चढला.
अचानक खेळणाऱ्या मुलांचे लक्ष झाडांकडे गेले. त्यांनी काका कोको. बाबा कोको म्हणून हाका मारून आपल्या आई आणि आज्जीला बोलावले. त्या सुद्धा या देखाव्याने चकित झाल्या. हळूहळू सगळी माणस गोळा होऊन बघू लागली. जिथे जाव तिथे हिच गुलाबी झाडं. पण अरेच्च्या हि तर चेरीची झाडं होती ना? चेरीला फुलं आली कि काय? मग सगळे बुत्सूदेवाच्या देवळात गेले आणि एवढी छान फुल फुलवल्याबद्दल त्याचे आभार मानले. अशी फुल नेहेमीच राहुदेत म्हणून प्रार्थना केली. चेरीच्या झाडांखाली बसून गाणी म्हटली. काका , बाबांनी केलेली पक्वान्न खाल्ली.
पऱ्यांना आता फार मजा वाटायला लागली होती. पण जसजसे उन तापू लागले तसे ते त्यांना सहन होईना. त्यांच्या एकएक पाकळ्या गळू लागल्या. शेवटी कितीझाल तरी हिमपऱ्याच ना. त्या पाकळ्या सुध्दा गळताना नाचत तरंगत गिरक्या घेत अलगद जमिनीवर विसावत होत्या. तरीहि पऱ्यां आनंदित होत्या. त्यांनी ठरवल होत अशी गंमत आता दरवर्षी करायची. मग अजूनसुध्दा दरवर्षी हिमपऱ्या दंगा करतात आणि झाडसुध्दा त्यांना मुद्दामच कोंडून ठेवून त्यांची फुलं करतात. कुनीदेशातली माणस मग चेरीच्या झाडांखाली बसून गाणी म्हणतात.
Posts
