सायुच्या गोष्टी : सुट्टीतले स्के टींग
"हुर्रे!! उद्यापासुन शाळेला सु ट्टी!!!" शाळेच्या बसमधुन उतरता च सायु अाणि मित्रमंडळी नाचायला च लागली.
"ए, उद्या सकाळपासुनच बागेत खे ळूयात," चिनू म्हणाली.
"तू उद्यापासुन खेळणार? अाम्ही तर बाबा अात्तापासुनच खेळणार, " तिला चिडवत अादी म्हणाला.
"अाधी घरी जाऊन बॅग तर ठेवूयात, " निहाने सांगितले. तशी नाईला जाने सगळे अापापल्या घरी निघाले .
इतक्यात सायूला अाठवलं, "ए अाज सं ध्याकाळपासुन स्केटींगचा क्लास चालू होणार अाहे ना? मला करा यचंय स्केटींग. तुम्ही येणार अा हात ना?"
हो. हो चा गलका करत सगळे पुन्हा दहा मिनीटे तिथेच गप्पा मारत राहीले. बस जाऊन बराच वेळ झाला तरी यांच्या गप्पा काही संपेनात. शेवटी मुलं अजून कशी अाली ना हीत ते पहायला नीरुची अाज्जी अा ली तेव्हा कुठे सगळेजण घरी गेले .
संध्याकाळी स्केटींगरिंक जवळ सग ळीजणं वेळेअाधीच हजर झाली. ति थेच जवळ सोसायटीच्या बागेचं काम करणाऱ्या मावशींची मुलगी प्रणि ताही खेळत होती. एरवी सायुची गॅं ग खेळताना प्रणिताही त्यांच्या बरोबर खेळायची. नेहमी सारखीच अा जही ती खेळायला अाली. पण अाज मा त्र सगळेजण स्केट्स बांधण्यात गुं ग होते. प्रणिता मुलांच्या नवि न स्केटस कडे कुतूहलाने पहात बस ली. शिकवणारी दीपाताई अाल्यावर गॅंग रिंग मधे गेली आणि त्यां चं पडत, धडपडत शिकणे सुरू झाले. क्लास संपेपर्यंत प्रणिता तिथेच कठड्याला टेकून उभी राहुन अनिमिष नजरेने गोल गोल फिरणाऱ्या मु लांकडे पहात राहिली.
नंतर स्केट्स काढताना मात्र सा युचे लक्ष प्रणिताकडे गेले.
"चल प्रणिता, पकडापकडी खेळूयात आपण की लपाछपी खेळायची?" सायुने विचारले. तरी प्रणिता आपली सायुच्या स्केट्सकडेच टक ला वून पहात होती.
"चल प्रणिता, पकडापकडी खेळूयात
"मी हात लावून पाहू? " प्रणिता ने सायुला विचारले.
"हो घालूनच पहा की ," म्हणत सा युने तिला स्केट्स घालायला सुरु वातही केली.
प्रणिता एकदम खुशीत येऊन उभी रहा यला लागली आणि पाय घसरून धप्पदिशी पडली, तसे सगळेच हसायला ला गले.
"ए प्रणिता, तू पण शिक ना आमच्या बरोबर. मज्जा येते गोल गोल फि रायला, " सायु तिला हात देत म्हणाली.
क्षणभर प्रणिताचे डोळे एकदम आनं दाने लुकलुकले पण लगेचच भानावर येत ती म्हणाली, "नाही गं. असे स्केट्स आणायला आणि ताईची फी द्या यला खूप पैसे पडतात. नाही जमणार मला."
सायु , निहा, नीरु सगळेच एकदम हि रमुसले. प्रणिता त्यांच्या शाळेत नसली तरी त्यांची मैत्रिणच होती. ने हेमीच तर ते सगळे एकत्र खेळायचे . पण आता प्रणि ता स्केटींग शिकू शकणार नाही म्हटल्यावर सगळ्यांचाच मुड गेला.
"काहितरी करायलाच पाहिजे बाबा आ पण," शेवटी न राहवून आदी म्हणा ला.
"हो खरच. पण काहितरी म्हणजे काय ? आपण पैसे कुठून आणणार स्केट्स साठी आणि फी साठी?" चिनूने विचारले
"आयडिया ! माझ्या दादाचे जुने स्के ट्स आहेत. ते मी आणेन प्रणितासा ठी" निहा आपला चष्मा सावरत आनंदा ने म्हणाली, तसं सगळ्यांनाच जरा बरं वाटलं .
"अरे पण फीचे काय? दीपाताईंची फी तर द्यायला लागेल ना, " आदीने पुन्हा एकदा प्रश्न वर काढला.
इतका वेळ सायु नुसताच विचार करत होती. मात्र आता अचानक तिला एक कल्पना सुचली.
"जर आपण काहितरी बिझनेस करून पै से मिळवले तर?"
"वॉव. मस्त. " सगळेच एका सुरात ओरडले.
"अरे! आधी कसला बिझनेस करणार ते तर ठरवा."
"हम्म. काय करूयात? खरी कमाई सा रखं घरी जाऊन लोकांची मदत करूया त? " चिनूने एक प्रस्ताव ठेवला.
"ए हा काय बिझनेस आहे का? आणि त्या त आपण किती पैसे कमावणार असे?" आदी वैतागला.
"हो ना. दीपाताईंची फी हजार रुपये आ हे. तेवढे आपण कसे कमावणार?" नी रु विचार करत म्हणाला.
"लोकांना भाजी आणु देऊयात? "
"हम्म त्यात तरी काय कमाई होणार ? एकदा भाजी आणुन दिली तर एक दो न रुपये मिळतील. मला वाटतं आपण काहितरी बनवून वि कुयात," शेवटी सायुने आपली कल्पना सांगितली.
"वॉव सायु. भन्नाट आयडीया आहे. "
ही कल्पना आदिला आणि एकुणच सगळ् यांना फार आवडली. आता काय बनवयचं हे मात्र ठरवायला हवं होत. दिवाळीचा कंदील केला असता पण दि वाळीला कितीतरी वेळ होता. मग कंदील कोणी विकत घेतलाच नसता. तसं च पणत्याही कोणी आत्तापासून घे णार नाहीत. गणपतीच्या आजूबाजूला ठेवायला स जावट करावी तरी ती मे महिन्यात म्हणजे फारच लवकर होईल. अश्या एक एक गोष्टी सुचून बारगळत होत् या. शेवटी शाळेत शिकवलेला पेन स्टँ ड किंवा पुस्तकात ठेवायचे बु कमार्क या गोष्टी सुचल्या. पण पेन स्टँड करायला फार वेळ ला गला असता शिवाय कार्ड पेपर वगै रे साहित्य विकतही आणावे लागले असते. मग हो ना करता पुस्तकात ठेवायचे बुकमार्क बनवून विकायचे असे सर्वानुमते ठरले.
"फी हजार रुपये आहे आणि एका बु कमार्कची किंमत पंचवीस रुपये ठेवली तर आपल्याला चाळीस बुकमार्क बनवा वे लागतील," निहाने हिशोब केला .
"हो आणि आपण आपल्या मागच्या वर् षीच्या जुन्या वह्यांचे पुठ्ठे त्यासाठी वापरू शकतो. त्यावर छा न रंगीत कागद लावून, चित्र काढु न, एखादी कविता लिहून छान सजवुया त," सायु म्हणाली
"रंगीत कागद सुद्धा घरात आहेतच आपल्याकडे म्हणजे विकत काही आणा यला नको" चिनू आनंदाने म्हणाली.
इतका वेळ हे सगळे ऐकत बसलेल्या ? प्रणिताला खूपच आनंद झा ला. अर्थातच ती ही या बुकमार्क करण्याच्या उद्योगात सहभागी हो णार होती.
दुसऱ्या दिवशी सकाळीच ही गँग आणि प्रणिताही सायुच्या घरी जमली. येताना प्रत्येकाने आठवणीने आपा पल्या घरातले जुन्या वह्यांचे पु ठ्ठे, रंगीत कागद, सजावटीचे सा हित्य,कात्री, गोंद असे सगळे साहित्य आणले हो ते. त्यांना घरी आलेले पाहूनच आज्जीआजोबांना कळले की आज गँग ऑफ फाईव्ह चे काहितरी स्पेशल चालू आ हे .
मुलांनी व्यवस्थित पुठ्ठे का पून त्यांना रंगीत कागद लावले. त्यावर सुंदर चित्र काढली. सायुने रात्रीच आईकडून बालकवीं च्या कवितांचे पुस्तक काढून घे तले होते. मग काही बुकमार्कवर मु लांनी पुस्तकातल्या कवितेच्या दो न दोन ओळीही लिहील्या. या तयार बुकमार्कना भोक पाडून त्यात लाल सॅटिनची रिबन बांधली. या कार्यक्रमात गँग इतकी गुं ग झाली होती की जेवणाची वेळ झाली तरी कोणाचे लक्षच नव्हते. शेवटी आजोबांनी हाका मारल्या तेव्हा मुलं जेवायला उठली. जेवणाच्या वेळेपर्यंत चक्क दहा बुकमार्क तयार होते.
जेवून पुन्हा मुलं आपल्या कामा ला लागली. मुलं अजून घरी आली नाहीत म्हणून सगळ्यांच्याच घरून फोन ये ऊन गेले पण गँग काही आपले काम सोडायला तयार नव्हती. संध्याकाळी सायुची आई येईपर्यं त अजून आठ दहा बुकमार्क तयार हो ते. आई घरी आल्यावर सुट्टी असू नही बाहेर न खेळता गँग घरात आहे हे पाहून तिला जरा आश्चर्यच वा टले.
खुणेनेच आज्जीने 'सकाळपासू न बसलेत' असे सांगितले. तशी सा युच्या आईला जरा काळजीच वाटली.
"काय आज काय घरात राहून खेळ का? " असे विचारत ती सरळ मुलांमध्येच जाऊन बसली. मुलांनी केलेले बु कमार्क पाहून मात्र तिला एकदम कौ तुक वाटले.
"काय इतके बुकमार्क तयार करून का य करणार आहात? "
"आई ,आम्ही किनई हे बुकमार्क वि कणार आहोत. "
"काय इतके बुकमार्क तयार करून का
"आई ,आम्ही किनई हे बुकमार्क वि
"अस्सं होय? पण कशासाठी?"
"अगं आई बुकमार्क तयार झाले ना की सोसायटीत विकायला जाणार आहो त आम्ही. हे बुकमार्क विकून जे पैसे येतील ना ते आम्ही दीपाता ईला देणार. मग ती प्रणिताला सुद्धा स्केटिंग शिकवेल. निहाकडे तिच्या दादाचे जुने स् केट्स आहेत ते प्रणिताला वापरता येतील. म्हणजे मग आम्ही सगळे नेहेमी सा रखे एकत्र खेळू आणि स्केटिंग करू. "
हे ऐकून सायुच्या आईला सगळ्याच मुलांचे फार कौतुक वाटले. पहि ल्यांदाच मुलांनी इतक्या जबाबदा रीने असे काही काम करायला सुरु वात केलीये ते ही त्यांच्या मै त्रिणीला त्यांच्याबरोबर स्केटींग करता यावं म्हणुन हे पाहून आई ला खुपच अभिमान वाटला.
थोड्यावेळाने खाऊनपिऊन गँग स्केटींग रिंग जवळ जमली. दीपाताई आल्यावर मात्र सगळ्यांनी एकाच ग लका केला. सगळ्यांना एकदमच दीपा ताईला प्रणिताविषयी सां गायचे होते. शेवटी ताईनेच त्यां ना थांबवले आणि त्यांच्यापैकी एकालाच बोलायला सांगितले. तसे सा युने तिला बुकमार्क बनवून विका यची कल्पना आणी प्रणिताला शिकवण्यावि षयी सांगितले. आणि प्रणीताची फी बुकमार्क विकून झाले की घ्यायची विनंती केली. ख रंतर मुलांची इतकी कळकळ पाहून फी न देता सुद्धा तिने प्रणिताला शिकवलच असतं . पण मुलांची बुकमार्क विकण्याची कल्पना ऐकून तिने मुलांना त्यां च्या कामात प्रोत्साहन द्यायचे ठरवले.
"वा! तुमची कल्पना मला फार आवडली. आणि सगळ्यात जास्त काय आवडलं तर ते हे की मोठ्यांकडून कसलीच मदत न घेता तुम्ही स्वत:च हा व्यवसाय करायचे ठरवलेत. शिवाय त्यावर लगेच कामही चालू केलेत. खरं सांगायच तर तुम्ही नुसतं मला बो लला असता तरी मी स्वत:हूनच प्रणिताची फी घेतली नसती. "
हे ऐकून मुलं हिरमुसली. तशी दी पाताई म्हणाली , "पण मला वाटतं तुमच्यासारख्या हुषार आणि जबाबदार मुलांना त्याची गरज नाही. तुम्ही तुमच्या बळावरच सगळे करू शकता याची मला खात्री आहे.म्हणूनच तुम्ही एक काम करा. त्या हजार रुपया मधले फक्त शंभर रु पये मला फी म्हणुन द्या. आणि उर लेले पैसे या प्रणिताच्या आईकडे तिच्या शाळेसाठी म्हणून द् या. चालेल? "
आता मात्र मुलांचे चेहरे खुलले. स्केट्स बांधुन सायु, नीरु, नि हा, चिनू, आदी आणि प्रणिता सगळ्यांनीच पडत धडपड स्केटींग करा यला सुरुवात केली. आपल्यालाही स्केटींग शिकायला मिळतय हे पाहून प्रणिता हरखून गेली.
उरलेल्या दोन दिवसात गँग ऑफ फा ईवने बाकीचे बुकमार्कही बनवले आणि आठ दिवसातच सगळे बुकमार्क विकून मिळालेल्या पैशात दीपाताईची फी दिली. उरलेले पैसे प्रणिताच्या आईकडे दिले तेव्हा प्रणिता आणि तिची आई दोघींचे डोळे आनंदाश्रूंनी भरून आले होते.
मैत्रिणीला मनापासून मदत करणा ऱ्या आपल्या उद्योगी पण कर्तृत् ववान मुलांकडे पाहून सगळ्यांच्याच आई बाबा, आजी आजोबाना अभिमा न वाटत होता. आणि मुलं मात्र सगळं विसरून आनं दात स्केटींग रिंक मध्ये गोल गो ल फेऱ्या मारत होती.
0 comments:
Post a Comment