थेंबाचा प्रवास

 सगळ्या गोष्टीमध्ये असत ना तसच एक जंगल होत. पण हे जंगल मात्र अगदी खर खर होत बर का. छान छान उंच डोंगर , दाट हिरवी झाडे, झाडांवरेच पक्षी असा सगळ सगळ खर.


अशा डोंगरात होती एक गुहा. मोठ्ठी अंधारलेली दगडाची गुहा. आणि गुहेत अगदी काळामीटट अंधार होता आणि जमिनीखालच्या झऱ्यातून येणाऱ्या पाण्याच्या झऱ्यांनी गुहेतले खड्डे सगळे पाण्याने भरून गेले होते. अचानक एक पिटुकला थेंब आला जमिनीतून वरती.आधी गुहेतला अंधार पाहून घाबरुनच गेला. गुहेतल्या थंडीने कुडकुडायला लागला. पण थोड्या वेळाने त्याला आजूबाजूला नीट दिसायला लागलं आणि त्याच्यासारखेच अजुन अनेक पाण्याचे थेंब सुद्धा दिसायला लागले. असे बरेच मित्र पाहून त्याला जरा हायस वाटलं.

असा खूप वेळ गेला आणि त्या थेंबटल्याला कंटाळा आला. कितीवेळ अस शांत बसून राहायचं ? मला खेळायचं , फिरायचं ना! थेंब जोरात ओरडला पण त्याचा आवाज कुणाला ऐकूच गेला नाही. पण हळू हळू थेंब असलेल्या खड्ड्यात पाणी वाढत होते. ते पाहूनही त्याला बारा वाटत होते. तेवढेच जास्त मित्र जवळपास.

इतक्यात तो खड्डा पूर्ण भरला आणि पाणी वाहायला लागले सगळे थेंब बाहेर आधी वाहून जायला मस्ती करायला लागले. हा थेंबटला पण लग्गेच बाहेर पडला. आणि पाण्याबरोबर वाहायला लागला. वॉव काय मजा येतेय ना खेळायला अस म्हणत मस्त इकडे तिकडे हुंदडायला लागला. वाहातं पाणी गुहेच्या बाहेर आलं आणि बाहेरच्या प्रकाशाने थेंबाचे डोळेच दिपले. केवढा हा प्रकाश! पण काय छान वाटतंय ना, कित्ती उबदार आहे इथे अस आपल्या मित्रांशी बोलत अजून मस्ती करायला लागला.

पण अरेच्च्या हे काय? आता गुहेतून बाहेर आलेल पाणी बाहेरच्या मोठ्ठ्या डोहात थांबले. थेंब जरासा हिरमुसला पण म्हणाला जाउदे इथे निदान प्रकाश आहे छान उबदार वाटतंय आणि बाहेर बघायला तर कित्ती काय काय आहे.

त्या डोहात पाय घालून बसल होत एक झाड. थेंब म्हणाला अरेच्या तुम्ही कोण बर? मी पाण्याचा थेंब, आत्ताच त्या गुहेतून बाहेर आलो. तुम्ही माझ्याशी गप्पा माराल का?
झाड म्हणाल हो तर. मला पण आवडेल गप्पा मारायला. आणि हो मला म्हणतात झाड , वडाच झाड.
थेंब एकदम खुशीत येऊन म्हणाला मी इथे डोहात आहेना त्यामुळे दूरच काही दिसत नाहीये . तुम्ही कित्ती वर आहात, मला छान छान गोष्टी सांगा ना.
झाडाने मग थेंबाला आकाशाच्या , डोंगराच्या गोष्टी सांगितल्या.
इतक्यात झाडावरून चिमुकलं रंगीत कोणीतरी उडालं. थेंब म्हणाला,कोण आहे ते छोटछोट? रंगीत?
चिमुकली चिमणी म्हणाली चिव चिव मी रंगीत चिमणी. आकाशात उडते.
ओहो कित्ती छान चिमणे! तू पण सांग ना मला दूरदूरच्या गोष्टी.
मग चिमणीने थेंबाला नदीची , धबधब्याची गोष्ट सांगितली.
असे काही दिवस गेले चिमणी आणि झाड रोज थेंबाला छान छान नवनवीन गोष्टी सांगायचे. मग थेंबाला वाटायचे आपण कधी जाणार हे सगळ बघायला. त्याला डोहात रहायचा अगदी कंटाळा आला.

तेवढ्यात परत एक गम्मत झाली तो डोह भरला पाण्याने आणि पाणी बाहेर वाहायला लागले. पुन्हा एकदा सगळे थेंब बाहेर आधी वाहून जायला मस्ती करायला लागले.

या थेंबटला झाडाला आणि चिमणीला म्हणाला मी पण जरा जाऊन बघतो, पण परत येईन हं मी , आणि मग तुम्हाला गम्मत जम्मत सांगेन. टाटा करून थेंब निघाला आणी त्याला थोडावेळ सोबत करायला चिमणीपण उडू लागली.

खळखळ आवाज करत नदी वाहायला लागली. थेंबालापण प्रवाहाबरोबर खडकांवरून उड्या मारायला, मस्ती करायला मस्त वाटत होत.नदीच्या आवाजात आवाज मिसळून गाण म्हणायला सुद्धा मज्जा वाटत होती.
इतक्यात चिमणी सांगत आली अरे थेम्बा पुढे ना धबधबा आहे. आता काय करणार रे तू?
थेंब म्हणाला असुदे ग,तू घाबरू नकोस . मी पण वाहत जाऊन बघेन काय होत ते.
तेवढ्यात आलाच धबधबा. थेंब मात्र त्याच्या मित्रांबरोबर तसाच वाहात पुढे गेला आणी पाण्याने धबधब्याच्या कड्यावरून जोरात खाली उडी घेतली. प्रचंड जोरात आवाज करत पाणी खालच्या डोहात पडले आणी त्याबरोबर तो थेंब सुद्धा.
खूप वेळा पाण्यात वर खाली झाल्यावर एकदाचा तो परत पोहायला लागला.
चिमणी काळजीने वाट पहातच होती खाली.
बाप रे कित्ती मोठठा होता नाही हा धबधबा!
आधी जराशी भीतीच वाटली ग चिमणे , पण नंतर बाहेर आल्यावर छान वाटलं.
थेंब प्रवाहात आलेला बघून चिमणीला हायस वाटलं.
मग रात्र व्हायला लागली तशी चिमणी म्हणाली आता परत जायला पाहिजे मला. नाहीतर अंधारात रस्ता सापडणार नाही.
थेंबाला टाटा करून चिमणी परत गेली आणी थेंब तसाच पुढे पुढे जात राहिला.

नवनवीन जंगल , नवनवीन प्राणी बघून अगदी हरखून गेला.
आता त्याला मोठ मोठे मासे भेटले पाण्यातच. मासे म्हणाले आम्ही समुद्रपण पाहिलाय. खुपच मोठ्ठा असतो तो. ही आपली नदी समुद्रातच जाणारे बर वाहत वाहत.
हे ऐकून थेंबाला कधी एकदा समुद्रात जातो अस झालं.

हळू हळू नदीच पाणी खारट झालं , थेंब सुद्धा खारट झाला आणी मग अचानक प्रचंड मोठ्या समुद्रात थेंबाने प्रवेश केला.
एवढ्या मोठ्ठ्या समुद्रातले रंगीत , मोठमोठाले मासे पाहून , शिंपले आणी रंगीत वनस्पती पाहून पुन्हा एकदा तो अगदी हरखून गेला. अगदी किती पाहू आणी किती नको अस झालं त्याला.
वरच्या लाटांमध्ये खेळताना , मोठी मोठी जहाज पण दिसायची त्याला. तो विचार करायचा काय बर असेल तिथे जहाजावर ? काय बर करत असतील माणसे ?

अचानक एके दिवशी खूप म्हणजे अगदी खुपच गरम झालं. आणी आश्चर्यच झालं, थेंबाची झाली वाफ आणी आकाशात उडायला लागली. थेंबटला काय, खुपच खुश झाला. आकाशात उडता उडता त्याला खूप पक्षी दिसले , विमानं दिसली, मऊमऊ कापसासारखे ढग दिसले. आकाशातून उडताना जमीनसुद्धा दिसली. काय सुंदर देखावा आहे हा अस म्हणत थेंब वाफ होऊन उंच उंच उडत होता. तिथे मात्र जरा थंड वाटायला लागल होत. आणी त्याला जरा दमायला पण झालं होत. म्हणून तो एका काळ्या राखाडी ढगावर बसला . बघतो तर काय तिथे त्याच्यासारखे बरेच थेंब आधीच थांबले होते. वाऱ्याने तो ढग सुद्धा पुढे पुढे जायला लागला आणी थेंबांना अगदी विमानात बसल्या सारख वाटायला लागलं.

बघता बघता असे खूप काळे राखाडी ढग एकत्र जमले आणी अजून वर वर उडायला लागले. वर वर गेल्यावर मात्र खुपच थंडी वाढली. थेंबांच परत पाणीच झालं आणी जमिनीवर पडायला लागलं. अरेच्च्या आपण पाउस झालो कि काय? सगळे थेंब आश्चर्याने म्हणायला लागले आणी आनंदाने परत जमिनीवर टपटप पडायला लागले.
जमिनीवर पाण्याचे खूप खूप ओघळ खळखळा वाहायला लागले. हा थेंब सुद्धा त्यातल्या एका ओघळातून खळखळा उड्या मारत डोंगर उतरायला लागला.

परत एकदा त्याला तोच पाण्याचा डोह दिसला जिथून त्याने सुरुवात केली होती. त्या डोहात आनंदाने उडी घेऊन वाहात वहात परत आपला वडाच्या झाडाकडे आला.
त्याला पाहून झाड आणि चिमणी दोघेही खूप आनंदले.
आता मात्र थेंबच त्यांना समुद्राच्या , आकाशाच्या , ढगांच्या गोष्टी सांगत परत एकदा प्रवास करायची वाट बघतोय.